Na današnji dan, 23. novembra 1852. godine Otomansko carstvo je počelo rat protiv Crne Gore da bi kaznilo Crnogorce zbog pomoći Hercegovcima u borbi protiv Turaka.
Poslije odbijanja Crne Gore da se preda Turci su krenuli ka Cetinju sa 25.000 vojnika, namjeravajući da razbiju crnogorsku vojsku od oko 9.000 vojnika, ali su se povukli poslije intervencije evropskih sila – Rusija i Austrija su izdejstvovale prekid borbi u februaru 1853. godine. Iz rata je Crna Gora, mada materijalno iscrpljena, izašla moralno ojačana, a nezavisnost je izborila i uspostavila granice prema Otomanskom carstvu poslije pobjede nad turskom vojskom u bici na Grahovcu 1858.godine. Turska armija, u jačini od 33.400 vojnika i oficira, napala je Crnu Goru u četiri kolone. Omer-paša je komandovao operacijama iz Podgorice. Crnogorske snage u odbrani činili su borački sastavi četiri crnogorske nahije u jačini od oko 10.000 boraca.
Glavnina, pod neposrednom komandom knjaza Danila, bila je koncentrisana prema Spužu i Podgorici. Na sektorima prema Crmnici na sporednom pravcu, snagama je komandovao Đorđije Petrović. A na sektoru prema Nikšiću, sa malim odredom Crnogoraca, uputio se vojvoda Mirko Petrović, dok su prema Grahovu ostajale samo snage vojvode Jakova Dakovića, oslonjene na pomoć koju su im nesebično pružali manji odredi iz Cuca. Operacije su otpočele istovremenim napadom turskih snaga na Crmnicu, Grahovo, Brda i Moraču. Prvog dana ratovanja žestoke borbe vođene su u Župi nikšićkoj, gdje se nalazio vojvoda Mirko Petrović sa odredom od oko 150 boraca, sastavljenom uglavnom iz Katunske nahije i Župe. Žestoke borbe vođene su i u Crmnici, gdje su u početku turske jedinice imale za protivnika samo nekoliko stotina Crmničana. Pružali su očajnički otpor. Čak su žene i djeca učestvovali u okršajima. Ubrzo im stižu pojačanja iz Katunske i Riječke nahije i ovaj dio fronta je stabilizovan, a Turci primorani da iz napada pređu u odbranu.
Vojvoda Mirko Petrović poslije žestokog okršaja kod Župskog manastira, koji su Turci uspjeli da zapale, povukao sa svojim odjeljenjem u Ostroški klanac. Najzad su turske snage uspjele da zauzmu Donji manastir i primoraju vojvodu Mirka da se brani iz utvrde u Gornjem manastiru. Zaposijedanjem čitave lijeve obale Zete, Turci su odsjekli sjeverna crnogorska plemena od glavnine. Time je i položaj branilaca Ostroga postao gotovo beznadežan. Hrabro držanje branilaca, ući će u legendu kao primjer najvećih pregnuća u ovom ratu. Dok su Turci palili sela u dolini Zete, i stalnim bombardovanjem i jurišima pokušavali da slome otpor branilaca Ostroškog manastira, na desnoj obali Zete prikupila se glavnina crnogorskih snaga. Dvojici zatočnika iz Manastira pošlo je za rukom da se noću provuku kroz turski raspored snaga i obavijeste knjaza Danila. Knjaz je izdvojio odred od 300 probranih ratnika, pod komandom Pera Tomova Petrovića, koji je tokom noći 20. januara neopaženo prišao turskim položajima, sa južne strane Ostroškog manastira i litice, i izvršio iznenadni juriš na turski borbeni raspored nanoseći im teške gubitke.
Istovremeno, branioci manastira su izvršili proboj i spojili se sa odredom Pera Petrovića, a zatim se svi zajedno brzo povukli. Poslije ostroške operacije nastupilo je zatišje na čitavom ratištu. Omer-paša je oklijevao da otpočne opšti napad na glavninu crnogorskih snaga i prodiranje u dubinu crnogorske slobodne teritorije. Knjaz Danilo je očekivao da će Pariski mir povoljno riješiti crnogorske odnose sa Turskom. Evropska diplomatija, međutim, razočarala je i ogorčila knjaza Danila i Crnogorce. Neposrednim angažovanjem u Beču i Parizu knjaz Danilo je uspio da skrene pažnju evropske diplomatije na Crnu Goru i postavi je kao problem u spletu istočne politike. Ali, po povratku sa evropske turneje sa još većom energijom sređuje prilike u zemlji, i potpaljuje fitilje nacionalno-oslobodilačkog bunta u susjednim krajevima, naročito u Hercegovini. Ustaničke snage u sjeverozapadnoj Crnoj Gori i Hercegovini, koje još od Omer-pašine 1852. godine ne odlažu oružje, sada dobijaju i njegovu javnu podršku.
Na današnji dan, 23. novembra 1909. godine rođen je jugoslovenski revolucionar i političar Aleksandar Ranković, potpredsjednik SFRJ i član najužeg rukovodstva vladajućeg Saveza komunista Jugoslavije do smjenjivanja sa svih funkcija 1966. godine.
Osnovao je 1944. godine službu bezbjednosti pod nazivom Odjeljenje za zaštitu naroda /OZNA/. Poslije rata je bio ministar unutrašnjih poslova i potpredsjednik savezne vlade. Na Četvrtom plenumu Centralnog komiteta SKJ 1966. godine na Brionima jugoslovenski predsjednik Josip Broz ga je optužio za zloupotrebe Službe državne bezbjednosti i “grupašku i antipartijsku djelatnost”, poslije čega je smijenjen sa svih funkcija.
Na Brionskom plenumu je okončana, do tada, blistava karijera Aleksandra Rankovića, osnivača svih tajnih službi na prostorima Jugoslavije, kuma i jednog od najbližih saradnika Josipa Broza. Šef svih tajnih službi Jugoslavije i Brozov kum Aleksandar Ranković je bio član svih važnijih političkih tijela, kako u državi, tako i u Komunističkoj partiji. Kada se vjenčao sa Jovankom, Aleksandar Ranković je bio Brozov kum. I poslije razlaza Broza i Staljina, Ranković je ostao vjeran partiji i Brozu. Službe kojima je on rukovodio vršile su masovna hapšenja i likvidacije simpatizera Informbiroa. Mnogi su osuđeni bez dovoljno dokaza, samo na osnovu sumnji i bez kriterijuma.
Do 1966. godine politička moć Aleksandra Rankovića stalno je rasla. Zato je njegov pad bio još veći kada je „afera prisluškivanja“ jednom izbila. Te 1966. godine navodno su otkriveni uređaji za prisluškivanje u Brozovom kabinetu i spavaćoj sobi njegove supruge Jovanke u rezidenciji u Užičkoj broj 15 u Beogradu. Ko je tačno pronašao te uređaje i na koji način, nikada nije objelodanjeno, ali je krivica odmah pala na Službu državne bezbjednosti i na njenog prvog čovjeka – Aleksandra Rankovića koji je optužen da se „kao sila izdigao iznad društva“. I onda je uslijedio Brionski plenum na kome se Ranković sam povukao nakon što je bio žestoko kritikovan od strane dojučerašnjih drugova. Poslije njegove smjene nastupila je „čistka“ – smijenjeni su, prevremeno penzionisani, pa i uhapšeni mnogobrojni funkcioneri za koje se smatralo da su Rankovićevi simpatizeri.
Bio je to prvi veliki lom u jugoslovenskom vrhu, poslije smjene Milovana Đilasa 1954. godine. Aleksandar Ranković je bio skoro jedini Srbin u neposrednom Brozovom okruženju. Njegovom smjenom srpska Državna bezbjednost značajno je oslabila, a „čistka“ u kojoj su prevashodno stradali srpski zvaničnici, dovela je do slabljenja uticaja Republike Srbije u Jugoslaviji. Ubrzo poslije Brionskog plenuma je pokrenuto i pitanje zloupotrebe Udbe na Kosovu i Metohiji, što su iskoristili albanski secesionisti i već u jesen 1968. godine izašli sa zahtijevom „Kosovo republika“. Smjenom Aleksandra Rankovića na Brionima su počele pripreme za ono što će, postepeno, dovesti do raspada jugoslovenske federacije početkom devedesetih godina. Poslije Briona, Ranković je zaćutao. Živio je mirno i povučeno i bavio se pisanjem memoara. Zanimljivo je da je, kada je Aleksandar Ranković umro 1983. godine, Centralni komitet Saveza komunista cenzurisao sam čin sahrane.
U šturom izveštaju Tanjuga, koji je emitovan, stajalo je da se od Rankovića oprostilo „nekoliko hiljada građana“. Prema procjeni nekih očevidaca, bilo ih je više od 100 hiljada. Godinama poslije smrti Aleksandra Rankovića je na snazi bila zabrana njegovog javnog pominjanja, podsjećanja na djelove njegove biografije, čak i na objavljivanje njegovih fotografija i to i onih koje imaju istorijski značaj.
