- Na današnji dan, 10. februara 1901. godine u Beču je umro srpski državnik Milan Obrenović, knez, a potom kralj Srbije.
Tokom njegove vladavine Srbija je stekla međunarodno priznanje na Berlinskom kongresu 1878. godine kada su joj pripojena i četiri okruga. Kralj Milan Obrenović je rođen u Rumuniji. Otac Miloš je bio unuk brata kneza Miloša Obrenovića, Jevrema. Majka Elena Marija Katardži je bila kćerka rumunskog grofa Konstantina Katardžija. Otac Milana Obrenovića je služio u rumunskoj vojsci i poginuo je u borbi sa Turcima kod Bukurešta. Poslije pogibije oca, brigu o mladom Milanu je preuzeo njegov rođak, Mihailo Obrenović, knez Srbije. Poslije ubistva kneza Mihaila Obrenovića u Košutnjaku, na predlog ministra Milivoja Blaznavca za novog naslednika je proglašen Milan Obrenović, tada četrnaestogodišnjak. Umjesto maloljetnog kneza vlast privremeno preuzima namjesništvo. Kada je u Nevesinju izbio ustanak, „Nevesinjska puška“, knez Milan je odbio da uzme učešća u njemu i osuđivao taj ustanak. U tom ustanku pod pseudonimom Petar Mrkonjić borio se i budući kralj Srbije Petar Karađorđević. Pod pritiskom javnog mnjenja objavio je Turskoj rat 1876. godine, ali bez dovoljno diplomatske pripreme završen je porazom Srbije 1877. godine. Iste godine je ponovo stupio u rat na insistiranje Rusije . Vojska kneza Milana se kretala prema Nišu, Pirotu i Vranju. Poslije potpisivanja San Stefanskog ugovora došlo je do preokreta u politici kneza Milana. Rusi su forsirali Bugare na uštrb srpskih teritorija, pa se knez sve više okreće prema Austrougarskoj. Odlukom Berlinskog kongresa 1878. godine Kneževina Srbija je dobila nezavisnost. Poslije odluka Berlinskog kongresa Srbija je dobila niški, pirotski, toplički i vranjski okrug. Uz austrijsku pomoć Milan uspijeva da unaprijedi Srbiju na nivo kraljevine 1882. godine. Car Franjo Josif je lično čestitao kralju Milanu Obrenoviću. Po proglašenju Milana Obrenovića za kralja Srbije, počeo se naglo mijenjati politički život u zemlji. U to vrijeme počinju da se stvaraju političke stranke u Srbiji. Stvorene su buržoaske stranke: Radikalna stranka, čiji je vođa bio Nikola Pašić, Liberalna stranka sa svojim vođom Jovanom Ristićem i Naprednjačka stranka kao lična stranka kralja Milana. Radikali su poveli žestoku borbu protiv režima. U okolini Zaječara i Knjaževca izbila je Timočka buna koju su kralj Milan i vojska ugušili. Tada je kralj Milan ukinuo narodnu vojsku i počeo je da stvara redovnu vojsku, koja će mu biti vjerna i odana. Ujedinjenje Bugarske sa Istočnom Rumelijom 1885. godine Milan je doživio kao pripremu za osvajanje Makedonije, što ga je navelo na rat sa Bugarskom. U kratkotrajnom ratu Srbija je poražena, a glavna bitka je održana na rijeci Slivnici. Mir je sklopljen u Bukureštu, po načelu povratka na prvobitno stanje. 1889. godine kralj Milan je objavio svoju abdikaciju. Silazeći sa prijestola kralj Milan je, po Ustavu, odredio tri namjesnika, koji su trebali da vladaju do punoljetstva kralja Aleksandra.
- Na današnji dan,10. februara 1824. godine Simon Bolivar je proglašen za diktatora Perua. Simon Bolivar bio je južnoamerički revolucionarni vođa baskijskog porijekla. Vodio je borbe za nezavisnost u Venecueli, Kolumbiji, Ekvadoru, Peruu, Panami i Boliviji. U tim državama i u većini ostalih država Južne Amerike, Simon Bolivar se smatra herojem.
Pridružio se hunti koja je formirala u Venecueli vezu sa Napoleonovom invazijom u Španiji, i kao njen poslanik otputovao u London. Vrativši se, predložio je da se Venecuela proglasi nezavisnom, što je skupština 1811. godine prihvatila. Poražen od španskih snaga napustio je Venecuelu i povukao se u Vicekraljevstvo Novu Granadu (današnja Kolumbija), gdje je pobijedio španske trupe u više bitaka. U trogodišnjem ratu za oslobođenje Južne Amerike prešao je Ande, ujedinio Ekvador, Novu Granadu i Venecuelu pod imenom Republika Kolumbija, a 1824. godine oslobodio Peru. Proglašen je ocem, spasiteljem i osloboditeljem domovine i izabran je za prvog predsjednika Kolumbije i prvog predsjednika Gornjeg Perua, nazvanog po njemu Bolivija. Nakon sumnji da želi da se proglasi monarhom bio je primoran na abdikaciju 1830. godine. Težio je ujedinjenju južnoameričkih zemalja u nezavisnu i jaku državu po uzoru na SAD, ali mu se san nije ostvario jer se već 1830. godine Venecuela proglasila nezavisnom republikom, a uskoro zatim učinile su to isto Bolivija i Ekvador. Na kraju svog života, Bolivar je očajavao zbog situacije u svojoj matičnoj regiji.U obraćanju Ustavnom kongresu Republike Kolumbije, Bolivar je izjavio: „Sugrađani! Neugodno mi je da kažem ovo: Nezavisnost je jedina beneficija koju smo stekli, na štetu svega ostalog.” Bolivar se vratio u Venecuelu i dobio je komandu u Novoj Granadi (današnja Kolumbija). Ovo je bio početak Zadivljujućeg pohoda. Bolivar je izdiktirao svoj čuveni dekret o ratu do smrti. Karakas je ponovo zauzet 1813. godine i Bolivar je potvrđen kao oslobodilac, proglasivši obnavljanje venecuelanske republike. Zbog pobune 1814. godine i pada republike, vratio se u Novu Granadu, gdje je komandovao vojskom Ujedinjenih Provincija i ušao u Bogotu 1814. godine preotevši grad od izdvojenih republikanskih snaga. Poslije serije političkih i vojnih nesuglasica sa vladom Kargahene, Bolivar je pobjegao na Jamajku, gdje mu je uskraćena podrška i pokušano je njegovo ubistvo, poslije čega je pobjegao na Haiti, gdje mu je garantovana zaštita.
Godine 1816. Bolivar se iskrcao u Venecuelu sa haićanskim vojnicima i važnom materijalnom pomoću i zauzeo je grad Angosturu (danas Sijudad Bolivar). U to vrijeme Venecuela je bila kapetanija Španije, pa je Bolivar odlučio da se prvo bori za nezavisnost Nove Granade , namjeravajući da kasnije učvrsti nezavisnost Venecuele i drugih politički manje značajnih španskih teritorija. 1821. godine stvorena je Velika Kolumbija (država koja je pokrivala veće djelove današnje Kolumbije, Paname, Ekvadora, sjevernog Perua i sjeverozapadnog Brazila) sa Bolivarom na mjestu predsjednika. Peruanski kongres ga je 10. februara 1824. imenovao za diktatora Perua, što je omogućilo Bolivaru da kompletno reorganizuje političku i vojnu administraciju. 1825. godine na kongresu Gornjeg Perua, stvorena je Republika Bolivija. Bolivar je tako postao jedan od rijetkih ljudi po kome je nazvana jedna država. Venecuela je 1999. godine promijenila naziv države u njegovu čast u Bolivarska Republika Venecuela
