- Na današnji dan, 11. decembra 1864. godine rođena je knjeginja Zorka, prvo dijete kralja Nikole i kraljice Milene.
Na krštenju, na Savindan dobila je ime Ljubica, kum je bio knez Mihailo Obrenović. Radi uspostavljanja dobrosusjedskih odnosa Srbije i Crne gore i ostvarenja narodnog jedinstva, da Ljubica-Zorka kako se kneginja nazva na krštenju-bude simbol ljubavi i zore novog vremena. Svoje detinjstvo, provodi na Cetinju do 11 godine, gdje su je učili cetinjski učitelji i Švajcarkinja, gospođa Najkom. Kneginju Zorku su poslali u Rusiju da u Smoljnskom Institutu (gdje su se vaspitavale djevojke iz najuglednijih porodica ruske aristokratije) nastavi svoje školovanje. Po završetku školovanja vraća se na Cetinje. Početkom 1883.godine na Cetinje dolazi knez Petar Karađorđević. Zaprosio je mladu i lijepu Zorku.
Dolazak Petra Karađorđevća na Cetinje i njegova vjeridba s knjeginjom Zorkom Petrović-Njegoš nije bila po volji protivnicima ovih dviju dinastija ali je zato taj čin s radošću prihvatio srpski narod u Crnoj Gori i Srbiji i van njihovih granica, koji je u krvnom srodstvu gledao potvrdu za buduću zajednicu. U Cetinjskom manastiru je obavljeno vjenčanje. Svadbeno veselje, kao i prethodna vjeridba, priređena je po narodnoj tradiciji, s mnogobrojnim gostima. Knez Petar i knjeginja Zorka otputovali su za Pariz, na svadbeni put. Po povratku s puta, kneževski par se nastanio na Cetinju. Tu u cetinjskom miru podizali su djecu . Knjeginja Zorka je Petru I Karađorđeviću rodila petoro djece:
Jelenu, rođena 1884. godine. Bila je supruga velikog kneza Ivana Konstantinoviča – koja je sa djecom 1917. godine srećno izbjegla sudbinu carske porodice zahvaljujući svojoj hrabrosti i snalažljivosti kao i pomoći poslanika Srbije u Petrogradu Miroslava Spalajkovića, dok je njen suprug kao najbliži rođak carske porodice Romanov strijeljan. Umrla 1962. godine.
Milenu, umrla kao dijete 1887. godine.
Đorđa, rođen 1887. godine a koji je jedini živio i umro u otadžbini, u Srbiji. 1909. godine odustao od svog prava na kraljevstvo u korist svog mlađeg brata Aleksandra. Umro je 1972. godine.
Aleksandra, rođen 1888. godine, nazvan Viteški kralj Aleksandar Ujedinitelj. Bio je drugi kralj Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, a kasnije i Kraljevine Jugoslavije. Grupa zavjerenika ga je ubila u Marselju, 1934. godine.
Andriju, rođen i umro 1890. godine.
Karađorđevići su živjeli na Cetinju a onda je cetinjska rezidencija postajala sve tjesnija. Karađorđevići su odlučili da sagrade novu na barskoj obali. Nazvana je Topolica, po Petrovom rodnom mjestu Topola u Srbiji i ista se nalazi na barskoj rivi. Na dva visoka jarbola, u uglovima dvorišta, vijorile su se zastave Crne Gore i Srbije. Glavna preokupacija knjeginje Zorke za života bila je da njen suprug postane kralj Srbije, te je stalno bila trudna u namjeri da pretendentu na srpski prijesto ostavi što više potomaka. Umrla je 1890. godine, ubrzo poslije porođaja i rođenja poslednjeg sina Andrije, koji je takođe preminuo nekoliko dana poslije svoje majke. Sahranjena je na Cetinju ali kada je izgrađen Oplenac, zadužbina kralja Petra I, prenijeta je tamo.
Iako je kratko živjela knjeginja Zorka je ostavila veliki trag u istoriji kao spona Srbije i Crne Gore i kao majka jugoslovenskog kralja Aleksandra Karađorđevića. Trinaest godina poslije njene smrti, njen otac, knjaz Nikola , čestitao je 1903. godine svome zetu Petru Karađorđeviću dolazak na prijesto Srbije ovom depešom: ”Naše jednomišljenje i krvna veza koja nas spaja jemstvo je Srpstvu za vječito i nerazdjeljivo bratstvo Srbije i Crne Gore. To će bratstvo ostati na vijekove svijetlo, sveto, nepomućeno i spasavajuće za naš narod. Za to se bratstvo za prijestolom Višnjega mole duše naših srpskih mučenika; tome bratstvu i slozi srpskoj bdiće i anđeoska duša moje Zorke, tvoje supruge, čija krv i ljubav vezaće navijek tvoje i moje sinove”.
- Na današnji dan, 11. decembra 1282. godine umro je car Mihailo VIII , osnivač poslednje vizantijske dinastije Paleologa i obnovitelj carstva nakon 57 godina latinske okupacije.
Premjestio je prijestonicu iz Nikeje u Carigrad, koji je oslobodio 1261. godine. Vizantijsko carstvo ili Istočno rimsko carstvo je istorijski termin koji se koristi kako bi se opisalo helenizovano Rimsko carstvo iz doba pozne antike i srednjeg vijeka. Prijestonica Vizantije bila je u Konstantinopolju i vizantijski carevi su vladali carstvom kao direktni naslednici rimskih careva. Vizantinci su smatrali sebe Romejima i govorili su grčki jezik koji je bio dominatan u Istočnom Mediteranu još iz doba helenizma. Vizantija je tokom Srednjeg vijeka razvila sopstvenu kulturu koja se zasnivala na nasleđu klasične antike, hrišćanske religije i grčkog jezika.
Tokom njene hiljadugogodišnje istorije Vizantija je doživjela brojne uspone i padove. Vizantijsko carstvo se danas smatra jednom od najvažnijih civilizacija u istoriji. Hrišćanska religija, rimska politička ideja i grčka civilizacija se smatraju stubovima Vizantijske civilizacije. Vizantija je dala veliki doprinos modernom svijetu u poljima diplomatije, arhitekture, književnosti, umjetnosti i poseban doprinos je dala u čuvanju klasične književnosti. Četvrti krstaški rat trajao je od 1202. godine do 1204. godine i pokrenut je da bi se osvojio Egipat. Krstaši su se okrenuli protiv Vizantije i 1204. godine je došlo do osvajanja i pljačkanja Carigrada, što predstavlja najveće pljačkanje u srednjem vijeku, kao i masakriranje domaćeg stanovništva. Osnovana je krstaška država na tlu Vizantije, tzv. Latinsko carstvo. Ono je obuhvatalo današnju Grčku i evropsku Tursku, kao mali dio Male Azije preko puta Carigrada. Obezglavljena i nemoćna prijestonica Vizantijskog carstva suočila se sa krstaškim pljačkanjem i razaranjem, koje se smatra za jedno od najstrašnijih koje su zadesile neki grad. Tokom četiri dana koliko je trajalo, po nekima, divljanje krstaša gradom, tokom koga je veći dio naroda preživio mučenja, masakriranja i silovanja kojima su bile izložene sve osobe bez obzira na godine ili pol. Krstaši su uništili veći broj crkava, dvorova, manastira i skulptura(među njima su bile i skulpture koje su izradili antički majstori Fidija i Praksitel) i opljačkali dobar dio ikona, relikvija i skulptura koje su se čuvale u gradu.
Otkako je svijeta, ni u jednom gradu ne bi zadobijen toliki plijen, opisivao je Žofroa de Vilerden, krstaš i jedan od osvajača Carigrada. Čak i Saraceni su milosrdni i blagi u poređenju sa ovim ljudima koji nose na ramenima Hristov krst, piše Nikita Honijat, vizantijski hroničar, koji se spasio iz Carigrada potplativši mletačkog trgovca. Nakon pada Carigrada u ruke krstaša ostaci Vizantije na čelu sa Teodorom I Laskarisom osnivaju u Maloj Aziji državu sa centrom u Nikeji kao zakonitog naslednika Vizantijskog carstva. Vladari Nikejskog carstva su sebe proglašavali za naslednike vizantijskih careva. Mihajlo Paleolog, vizantijski velmoža 1259. godine dolazi na vlast a dvije godine kasnije oslobađa Carigrad i obnavlja Vizantiju. Ovaj događaj predstavlja kraj Nikejskog carstva i početak obnovljene Vizantije i vladavine njene poslednje dinastije Paleologa koja je vladala Carstvom do njegovog kraja 1453. godine kada je poslednji vizantijski car Konstantin Dragaš poginuo braneći Carigrad od Turaka.
