Na današnji dan, 10. avgusta 1793. godine muzej Luvr je zvanično otvoren u Parizu.
Luvr je jedan od najvećih i najpoznatijih muzeja na svijetu. Nalazi se na desnoj obali Sene u Parizu. U muzeju je izloženo skoro 35.000 predmeta iz perioda od praistorije do XIX vijeka. Stalna postavka je izložena na površini od 60.600 m². Ukupan broj predmeta koji pripadaju muzeju je 380.000. Luvr je najposjećeniji muzej u svijetu, koga radnim danima posjeti u prosjeku 15.000 turista, od čega su 65 % strani turisti. Muzej Luvr se nalazi u Palati Luvr koja je začeta izgradnjom tvrđave u kasnom XII vijeku u vrijeme vladavine Filipa II. Ostaci tvrđave su vidljivi u podrumu muzeja. Ova građevina je više puta proširivana i tako se formirala Palata Luvr koja je služila kao francuski dvor. Palata Luvr ima 3 krila: Rišelje, Viši i Denon. Godine 1682. Luj XIV je odabrao dvorac u Versaju kao svoju rezidenciju, dok je Luvr ostao mjesto gdje je bila izložena kraljevska kolekcija umjetničkih predmeta. Od 1692. godine tu je smještena zbirka antičkih skulptura. Iste godine u Luvru je počela da radi Kraljevska akademija slikarstva i skulpture. Na dogradnji Luvra je radilo više značajnih arhitekata. Za vrijeme Francuske revolucije Nacionalna skupština Francuske je 1791. godine odredila da Palata Luvr treba da služi kao muzej u kome će se izlagati nacionalna remek djela. Muzej je otvoren 10. avgusta 1793. kada je izloženo 537 slika, od kojih je većina pripadala konfiskovanoj kraljevskoj i crkvenoj imovini. Zbog strukturnih problema građevine Luvra muzej je bio zatvoren od 1796. do 1801. godine. Pod Napoleonom kolekcije su znatno uvećane i sam muzej je dobio njegovo ime. Poslije Napoleonovog poraza kod Vaterloa mnoga opljačkana djela su vraćena prethodnim vlasnicima. Kolekcija je obogaćena u vrijeme vladavine Luja XVIII, dok je tokom Drugog francuskog carstva muzej dobio oko 20.000 novih eksponata. Nakon toga zbirke su se stalno obogaćivale donacijama i poklonima. Od 2008. godine kolekcije su podijeljene u 8 kustoskih odjeljenja: egipatske starine, bliskoistočne starine, grčke, etrurske i rimske starine, islamska umjetnost, skulptura, dekorativne umjetnosti, slikarstvo, grafike i crteži.
Na današnji dan, 10. avgusta 955. godine u bici na Leškom polju, Sveti rimski car Oton I je porazio Mađare, okončavši pedesetogodišnju mađarsku invaziju u srednjoj Evropi.
Sveto rimsko carstvo njemačke narodnosti je feudalna država od 962. do 1806. godine na području današnje Njemačke, Austrije, Švajcarske, Slovenije, Češke i djelova Francuske, Poljske, Italije, Holandije, Belgije i Luksemburga. Ideja o osnivanju Carstva potiče od Karla Velikoga, kojeg je papa Leon III krunisao za cara 800. godine u Rimu. Karlo je svojim Franačkim Carstvom nastojao ostvariti zamišljenu ideju hrišćanskog carstva u ujedinjenoj Evropi. Nakon njegove smrti, država se raspala a stvaranjem Istočnofranačke države započela je posebna istorija Njemačke. Njome su vladali Karolinzi nakon čega su njemački kraljevi nastavili da ostvaruju Karlovu ideju o obnavljanju Rimskoga Carstva. Njemački kralj Oton I Veliki u Rimu je 962. godine krunisan za rimskog cara, utemeljivši Sveto rimsko carstvo njemačke narodnosti. Za njegovih naslednika Carstvo je postalo vodeća evropska sila, što se nastavilo i za vrijeme salijske dinastije (1024–1138. godine). Njihovo razdoblje obilježile su borbe sa papama za prevlast u Evropi i krstaškim ratovima i oko pitanja investiture. Upravo je pitanje laičke investiture bilo povod sukoba Henrika IV sa papom Grgurom VII. Za vrijeme vladavine dinastije Hoenštaufovaca Carstvo je doživjelo najveću moć, posebno za vladavine Fridriha II (1194–1250. godine). Interregnum do kojega je došlo nakon njegove smrti obilježen je nastojanjem izbornih knezova kao ključnih faktora u izboru njemačkih kraljeva i naglim porastom moći knezova. Prelazak poličke moći u ruke knezova prouzrokovao je raspad Svetoga rimskoga carstva na mnogobrojne posjede, među kojima su najveće imali Habsburgovci i Luksemburgovci i teritorijalnog smanjenja Carstva, iz kojega se izdvojila gotovo cijela današnja Italija, dio Istre, Švajcarska i poslije Holandije. Međuvlašće je prekinuto 1273. godine izborom Rudolfa I Habzburgovca za njemačkog kralja, koji je postavio temelje moći kuće Habsburg. Fridrih III je bio prvi Habsburgovac krunisan carskom krunom , kao i poslednji car krunisan u Rimu. Nakon Karla V snaga se carstva smanjivala jer ni dioba carske kuće na špansku (Filip II) i austrijsku liniju (Ferdinand I) nije mogla spriječiti sve jače prebacivanje interesa Habzuburgovaca na vannjemačkom području. Stoga je to razdoblje bilo obilježeno reformacijom i vjerskim sukobima, koji su doveli do Tridesetogodišnjega rata (1618–48. godine). Sklapanjem Vestfalskoga mira (1648. godine), pokopane su težnje Habzburgovaca za evropskom dominacijom pa je ozakonjena politička rascjepkanost njemačkih zemalja, a Brandenburška kneževina (poslije Pruska) postala je glavni protivnik Austrije i careva Svetoga rimskoga cvarstva. Kraj Svetome rimskom carstvu učinio je Napoleon prisilivši 1806. godine Franja I da se odrekne titule cara, čime je Carstvo i formalno prestalo da postoji.
