- 16. novembra 1912. godine uspostavljena je telegrafska veza između Crne Gore i Srbije , osam godina nakon što je ostvarena prva međunarodna radio-telegrafska veza između Volujice kod Bara i italijanskog grada Barija.
1904. godine između crnogorske vlade i Guljerma Markonija, italijanskog naučnika koji je pet godina kasnije dobio Nobelovu nagradu za fiziku, sklopljen je u Londonu ugovor za instaliranje radio-stanice na brdu Volujica. U ime Crne Gore ugovor je potpisao glavni upravitelj pošte i telegrafa Jovo Popović, a sa italijanske strane ministar pošta Skala i sam Markoni.
Prva radio-telegrafska stanica na Balkanu proradila je na planini Volujica iznad Bara. Bila je montirana za nepuna tri mjeseca. Imala je dvije antene visoke po 47 metara, a radila je pomoću baterija.
Događaj je zaista bio izuzetan za Crnu Goru.
Njenom svečanom puštanju u rad prisustvovao je i knjaz Nikola sa brojnom pratnjom.
Nakon puštanja stanice u rad, knjaz Nikola je poslao telegrame ruskom caru Nikoli II, kralju Srbije Petru I, austrijskom caru Franju Josifu i italijanskom kralju Viktoru Emanuelu.
Od svih vladara kojima su upućeni telegrami, istog dana su stigli odgovori. Bili su pročitani na velikom banketu priređenom u čast puštanja stanice u rad.
Iste je godine u Bar donijet i prvi radio-aparat. Kao i svi u to vrijeme, i ovaj je bio bez zvučnika i sa slušalicama.
Pošto nije imao velikih prihoda od stanice, Markoni je ponudio Crnoj Gori da je otkupi. Ministarski savjet je odobrio da Uprava pošta i telegrafa preuzme stanicu u trogodišnji najam uz nadoknadu Markoniju od dvije i po hiljade franaka, ali je stanicu, dozvolom crnogorske vlade, otkupilo Barsko društvo, godinu dana kasnije.
Prva radio-stanica na Bakanu radila je, uz kraće prekide, sve do početka Prvog svjetskog rata. Austrijske torpiljerke ušle su 1915. godine u barsku luku i potopile jahtu kralja Nikole „Rumija”, porušile zgradu lučke kapetanije na lukobranu (tom prilikom izgorjela je sva stara crnogorska pomorska arhiva) i topovskim đuladima srušile radio-stanicu na Volujici.
- 16. novembra 1095. godine na crkvenom saboru u Klermonu, u Francuskoj, papa Urban II pozvao je crkvene velikodostojnike i svjetovne vladare na vjerski rat protiv turskog plemena Seldžuka, koje je zauzelo Svetu zemlju u Palestini. Time je počela epoha krstaških ratova.
Krstaški ratovi predstavljaju niz ratova koje su hrišćani zapadne i srednje Evrope pod uticajem papa vodili od kraja XI do druge polovine XIII veka protiv Seldžuka, Fatimida i drugih islamskih dinastija i država za oslobođenje svetih mjesta u Palestini, posebno Hristovog groba u Jerusalimu, iz ruku muslimana. Ti su ratovi započeli u doba kada je Katolička crkva, s papom na čelu, nastojala ostvariti duhovnu i svjetovnu prevlast u hrišćanskom svijetu.
Na crkvenom saboru u Klermonu 1095. godine Papa Urban II pozvao je na rat protiv muslimana za oslobođenje Jerusalima, obećavši učesnicima opraštanje svih grijehova, pri čemu će ubijanje, pljačka, osvajanje novih posjeda biti u potpunosti prihvatljivi, jer će žrtve svega toga biti nevjernici koji bolje ni ne zaslužuju.
Papin poziv, kao i žarko propovijedanje zanesenjaka, npr. francuskog monaha Petra Pustinjaka, bili su dočekani s velikim poletom i oduševljenjem, i to zbog više razloga. Premda je u XI vijeku u Evropi počelo razdoblje opšte demografske, državne i političke obnove, niži društveni slojevi su proživljavali teško ekonomsko stanje i glad, a evropske zemlje je zahvatila nepoznata epidemija (vjerovatno kuga), pa je pokušaj bijega iz takve stvarnosti bio sasvim razumljiv.
Ekonomsko stanje je bilo dodatno otežano jer su Turci Seldžuci i egipatski Fatimidi kočili trgovinu maloazijskog i sjevernoafričkog prostora s hrišćanskom Evropom. Značajnu ulogu u pokretanju ratova imala je i zamisao o zaštiti mnogobrojnih hodočasnika na putu u Svetu zemlju od nasilja i samovolje bliskoistočnih mijesnih moćnika. Od rata protiv islamskog Istoka svi su očekivali koristi: vjerski pojedinci – mjesto u raju, velikaši – nove velike posjede, seljaci – oslobođenje od lične zavisnosti, a svi učesnici plijen od pljačke.
U raznim djelovima Francuske, Njemačke i Italije na hiljade vitezova i kmetova počinju da se okupljaju za ratni pohod, stavljaju na svoju odjeću veliki crveni krst i odlaze u rat za oslobađanje Hristovog groba.
Katolička crkva je u ovim ratovima vidjela priliku da uspostavi duhovnu dominaciju nad zemljama Istočnog Rimskog Carstva, a riteri i feudalci bili su vođeni ekonomskim motivima (osvajanje novih posjeda, ratni plijen).
Prvi krstaški rat poveli su normanski, flandrijski i holandski riteri. Osvojili su Jerusalim i stvorili nekoliko grofovija i Jerusalimsku kraljevinu.
Drugi krstaški rat pod vođstvom francuskog i nemačkog kralja završio se bez rezultata.
Treći krstaški rat vode engleski kralj Ričard Lavljeg Srca, francuski kralj Filip II Avgust i nemački car Fridrih Barbarosa. U ovom pohodu Ričard Lavljeg Srca je uspio ugovorom da obezbijedi slobodan dolazak hodočasnika u Jerusalim.
Četvrti krstaški rat vodili su francuski feudalci pod vođstvom Mletačke republike. U ovom pohodu krstaši su zauzeli Carigrad, stvoreno je Latinsko carstvo i stvorene još neke manje države.
Peti krstaški rat vođen je protiv egipatskog sultana koji je vladao Palestinom. Zbog unutrašnjih razdora, krstaška vojska je morala da napusti Egipat.
U Šestom krstaškom ratu Fridrh II Hoenštaufovac osvaja Jerusalim.
Francuski kralj preduzeo je sedmi i osmi krstaški rat, ali bez većih uspjeha.
Treba pomenuti i dva dječija krstaška rata. Dečji krstaški rat je naziv za nekoliko fiktivnih i stvarnih događaja. Međutim, dio djece su trgovci prodali u Egiptu, a drugi dio je stradao od zime i gladi.
Posledice krstaških ratova su opadanje ugleda rimskog pape, dominacija italijanskih gradova u Sredozemlju, upoznavanje Evrope sa kulturom Istoka.
