- Na današnji dan, 4. maja 1885. godine umro je srpski knez Aleksandar Karađorđević, sin vođe Prvog srpskog ustanka, Karađorđa.
Za njegove vladavine od 1842. godine počele su reforme u Srbiji i njena modernizacija. Na Svetoandrejskoj skupštini 1858. godine zbačen je s vlasti, a na prijesto se vratio knez Miloš Obrenović. Aleksandar je bio vladajući knez Srbije i doveden je na prijesto od strane Ustavobranitelja. Turska mu je dala berat i priznala ga za kneza, ali ne naslednog. Aleksandrov položaj je bio sve vrijeme nestabilan zato što je dijelio vlast sa Ustavobraniteljima okupljenim u Državnom savjetu. Osim toga bio je, prema nekim istoričarima, netalentovan vladar. Bez državničkog talenta i bez očeve hrabrosti, dopustio je da olako bude zbačen sa prijestola.
Poslije političkih sukoba izazvanih nepoštovanjem takozvanog „Turskog ustava” iz 1838. godine i abdikacije Miloša, a zatim i Mihaila Obrenovića, na Narodnoj skupštini održanoj na Vračaru 1842. godine, Aleksandar je izabran za kneza Srbije. Državni savjet je imao veliku vlast i moć za vrijeme vladavine kneza Aleksandra. Četiri ličnosti, članovi Državnog savjeta obilježili su ovu epohu: Toma Vučić Peričić, Avram Petronijević, Stojan Simić i Ilija Garašanin. Sukob između kneza Aleksandra i Državnog savjeta je tinjao, ali je vrhunac dostigao u takozvanoj Tenkinoj zavjeri, koja je imala za cilj da kneza liši prijestola i života. Tenkina zavjera je bila zavjera koju je zajedno sa nekoliko članova Državnog savjeta organizovao Stefan Stefanović Tenka sa ciljem da se ubije knez Aleksandar Karađorđević. Glavni zavjerenici su nakon nekog vremena nezavisno od kneza Miloša odlučili da pokušaju da se kneza Aleksandra riješe jednim atentatom. Nakon otkrivanja neuspjele zavjere, zavjerenici su najprije osuđeni na smrt, pa pomilovani na doživotnu robiju. Knez je iskoristio zavjeru kao pokriće za državni udar u kome je ucjenama smijenio gotovo sve nelojalne članove Državnoga savjeta. Porta je kao komesara poslala Etem-pašu i nakon Etem-pašine misije knez je bio primoran da oslobodi zavjerenike i da smijenjene savjetnike vrati u Savjet. Kriza ustavobraniteljskog režima tada je dostigla vrhunac. Knez Aleksandar je 1858. godine potpisao Zakon o izborima za Narodnu skupštinu. Skupština je svečano otvorena na crkveni praznik Sv. Andreju Prvozvanog – po čemu je i prozvana Svetoandrejskom. Skupštinu je po zakonu otvorio sam knez kratkim govorom u kojem se osvrnuo na ojačani međunarodni položaj Kneževine posle Krimskog rata. Konzervativci, liberali, obrenovićevci i Državni savjet su odlučili da se od kneza zatraži ostavka. Knez je pokušao da „kupi” vrijeme i obećao u večeri kada je u Dvor pristigla skupštinska delegacija da će razmisliti o tome do sjutradan. Već iste noći se, skriven u kolima Ilije Garašanina, odvezao turskom veziru Osman-paši u Beogradsku tvrđavu, tražeći od njega zaštitu. Na ovu vijest, sasvim očekivano za većinu poslanika Skupština je za novog kneza izabrala Miloša Obrenovića. Pokušaj vojske da povrate kneza najpre iz Beogradske tvrđave a potom i na prijesto, propao je zahvaljujući otporu koji je pružilo građanstvo sakupljeno pred zgradom u kojoj je zasijedala Skupština. Poslije silaska sa kneževskog trona, knez Aleksandar se povukao na svoje imanje u blizini Temišvara. Knez Aleksandar Karađorđević umro je u Temišvaru 1885. godine.
- Na današnji dan, 4. maja 2001. godine predstavnici jugoslovenskog Koordinacionog tijela za jug Srbije potpisali su u Bujanovcu dvije izjave o primirju i uspostavljanju bezbjednosti i mira sa naoružanim Albancima u zoni Lučana i sela Turija u bujanovačkoj opštini.
Nakon potpisivanja Kumanovskog sporazuma i prekida vazdušnih udara NATO na SRJ, VJ i srpska policija su se povukli sa prostora Kosova i Metohije. Kumanovskim sporazumom definisana je Kopnena zona bezbjednosti od 5 km na kopnu unutar centralne Srbije na administrativnoj liniji između centralne Srbije i Kosova i Metohije i 25 km u vazduhu. Unutar Kopnene zone bezbjednosti jedinice VJ nijesu mogle da imaju svoje objekte i jedino su policajci u grupama do 10 ljudi mogli da se kreću samo sa lakim naoružanjem. Ovakva pozicija srpskih organa bezbjednosti ostavila je mogućnost da teroristi sa Kosova i Metohije upadaju na teritoriju centralne Srbije i da se unutar sela sa albanskom većinom stvore teroristički punktovi. Istovremeno, snage KFOR-a gotovo da i nijesu čuvale administrativnu liniju sa kosovske strane, tako da je ekstremistima bilo lako da se prebacuju sa jedne na drugu stranu i dovlače sebi zalihe i oružje. Slabo naoružana srpska policija nije mogla da spriječi infiltriranje terorista.
Sukobi na jugu Srbije su oružani sukobi koji su se desili u periodu 1999—2001. godine, između albanske paravojne terorističke organizacije Oslobodilačke vojske Preševa, Medveđe i Bujanovca i jugoslovenskih snaga bezbjednosti na jugu Srbije. Ovi sukobi su započeli u opštini Kuršumlija, da bi se kasnije uglavnom vodili na teritoriji opština Preševo i Bujanovac, a u manjoj mjeri i u opštini Medveđa.
U periodu od 10. juna 1999. godine (od potpisivanja Kumanovskog sporazuma) do 31. avgusta 2001. godine na jugu Srbije je izvršeno 1.160 terorističkih napada i provokacija od strane albanskih terorista. Prilikom ovih napada poginule su 34 osobe (od toga 10 civila, 18 policajaca i 6 vojnika). Povrijeđene su 102 osobe (od toga 25 civila, 61 policajac i 16 vojnika). Od strane albanskih terorista oteto je 45 ljudi (od toga 43 civila i 2 vojnika). Teroristi su ubili 2 oteta civila, jedan civil je pobjegao iz zarobljeništva, dok je nepoznata sudbina 4 civila. Teroristi su na slobodu pustili 38 osoba.
Novembra 2000. godine pripadnici policije su se, poslije većih sukoba sa teroristima, povukli sa određenih kontrolnih punktova u Kopnenoj zoni bezbjednosti, zauzimajući odbrambene položaje bliže Bujanovcu, što je teroristima omogućilo da pojačaju ljudstvom svoje jedinice i tada su oni zauzeli većinu sela koja je policija napustila stvarajući svoje baze i bunkere iz kojih su vršili napade i provokacije. Iako su teroristi očekivali da će se ponoviti kosovski scenario, odnosno intervencija NATO-a, njihovi komandanti su sve ozbiljnije upozoravani da se neće tolerisati njihov banditizam i da će, ako napadi ne prestanu, dozvoliti povratak jugoslovenskih snaga u Kopnenu zonu bezbjednosti. Međutim, oni su nastavili sa napadima i počinili velik broj zločina.
Februara 2001. godine, kada su albanski teroristi započeli konflikt u Makedoniji, riješili su da pojačaju svoja dejstva na jugu Srbije. Kada je uvidio da situacija počinje izmicati kontroli, NATO je donio odluku da dozvoli jugoslovenskim trupama povratak u kopnenu zonu bezbjednosti. Poslednji korak je ostao Sektor B, gdje se nalazila centralna grupa terorista, sa komandom u Velikom Trnovcu, najvećem albanskom selu u Srbiji. Savjet NATO-a je definitivno odlučio da dozvoli povratak jugoslovenskim snagama na tom sektoru, a odluka je donijeta upravo na vrhuncu borbi u okolini Preševa sredinom maja 2001. godine. Pri ulasku bezbjednosnih snaga u Sektor B ubijen je jedan od zapovjednika terorista. Nakon toga jugoslovenske Združene snage bezbjednosti ušle su u poslednji sektor Kopnene zone bezbjednosti, a teroristi su razoružani, čime su se sukobi završili.
