- Na današnji dan, 18. novembra 1910. godine u Meksiku je izbila seljačka revolucija čije su vođe bili Pančo Vila i Emilijano Zapata.
Tokom revolucije koja je trajala do 1917. godine poginulo je više od milion ljudi. „Bolje umrijeti na nogama, nego živjeti na koljenima“ riječi su čuvenog meksičkog revolucionara Emilijana Zapate koji se borio za prava zemljoradnika te zemlje. Emilijano Zapata rođen je u porodici zemljoradnika. Od svojih roditelja još kao dijete uvidio je probleme koje imaju ljudi koji se bave njihovim poslom. Kada je bio mali, pokazivao je posebno interesovanje za istoriju Meksika, pogotovo kada je u pitanju borba za nezavisnost Meksika.
Godine 1906. došao je u jednu vojnu huntu, gdje je započeo svoje napore za odbranu prava zemljoradnika i njihovih posjeda od režima. Zapata je vrlo brzo napredovao od vojnika do konjanika, i postao je oficir vojne hunte. On se vratio u svoje rodno mjesto, gdje je radio na tome da i seljaci dobijaju svoje djelove zemlje, a ne samo vlasnici hacijenda. Emilijano Zapata se potom udružio sa Fransiskom Maderom i poveo revoluciju protiv Porfirija Diasa. Ipak, ova dva lidera se nijesu slagala, jer Madero nije sprovodio njegove reforme, pa je Zapata osmislio takozvani „Plan de Ajala“, radikalni plan reformi u Meksiku, u kome je Madero proglašen za izdajnika.
Poslije Maderovog pada, na vlast je došao Viktorijano Uerta. Zapata je nastavio da se bori za svoje ideale, ali sada protiv vlade Viktorijana Uerte. Zajedno sa Fransiskom Viljom, formirao je Oslobodilačku vojsku juga. Njegov moto bio je „zemlja i sloboda“, a posvećen je meksičkom narodu. Godine 1914. sa vojskom je upao u centar Meksika. Od 1915. godine počinje borba aktuelne vlasti protiv Zapate, jer je njegova ideologija bila jedina prepreka na putu formiranja nove vlade. Njega je izdao i ubio pukovnik Guardado. Ovaj veliki revolucionar i osnivač ideologije koja se zalagala za dobrobit naroda i najsiromašnijeg sloja u zemlji bio je velika inspiracija za brojne romane i pjesme, a njegov lik i djelo i dalje se poštuje u Meksiku.
- Na današnji dan, 18. novembra 1936. godine Njemačka i Italija su priznale vladu generala Fransiska Franka i od tog trenutka građanski rat nije bio unutrašnja stvar razjedinjene Španije.
Dvije fašističke sile su koristile obračun falange sa republikom kao poligon za isprobavanje novih borbenih sredstava i pripremu za Drugi svjetski rat.Fransisko Franko je bio diktator i šef španske države sve do smrti 1975. godine. Poznat pod nadimkom „Vođa Španije“ , predsjedavao je autoritarnom vladom Španije poslije Španskog građanskog rata. Rođen je u mornaričkoj porodici i sam je želio da stupi u mornaricu ali se ipak uključio u pješadiju. U vojsci je brzo napredovao i sa 32 godine postao je najmlađi general u Evropi. Postao je direktor Vojne akademije u Saragosi, nakon čijeg zatvaranja je došao u sukob sa republikanskim vlastima. Istakao se gušenjem ljevičarskih ustanaka u Španiji. Nakon što je 1936. godine vladu formirao ljevičarski Narodni front, došlo je do nemira širom zemlje. Franko se pridružio grupi oficira koji su se spremali da izvrše vojni puč i preuzmu vlast. Puč nije uspio i prerastao je u Španski građanski rat. Franko je uspio da se nametne kao vođa pobunjenika i da dobije pomoć Trećeg rajha i Italije. Poslije tri godine Frankovi nacionalisti su dobili rat. Franko je zaveo diktaturu, proglasio monarhiju a sebe imenovao za regenta. Tokom Drugog svjetskog rata Španija je ostala neutralna, iako je slala dobrovoljačke odrede na istočni front. Poslije poraza sila Osovine u Drugom svjetskom ratu Franko se okrenuo Americi, sa kojom je uspostavio vojni i trgovinski savez. On je uspio da zadrži vlast sprovođenjem strogih mjera: suzbijao je političke protivnike uvođenjem cenzure, zatvorske kazne sa prinudnim radom, zatvaranjem u koncentracione logore, smrtnom kaznom. Bila je zabranjena upotreba manjinskih jezika i običaja, a Katolička crkva je dobila status državne religije. Početkom 1960-ih uveo je reforme koje su imale za cilj ekonomski razvoj Španije. Tako je došlo do tzv. Španskog ekonomskog čuda. Ovaj ekonomski razvoj se smatra jedinom dobrom tekovinom Frankovog režima, jer je izveo Španiju iz reda nerazvijenih zemalja i poboljšao položaj srednje klase. Nakon njegove smrti na čelo Španije je došao kralj Huan Karlos koji je otpočeo proces demokratizacije države. I danas traju rasprave oko Frankove uloge u španskoj istoriji, neki ga pamte kao dobrog vođu koji je očuvao mir u zemlji i omogućio ekonomski razvoj Španije, dok ga drugi smatraju za diktatora odgovornog za ubistva i progone političkih protivnika.
