Na hercegnovskom Trgu od ćirilice 23. avgusta 2018. g. je održano veče posvećeno očuvanju srpskog ćiriličnog nasleđa.
Dr Goran Komar održao je predavanje pod naslovom „Stećak i njegovo pismo“, a Nebojša Rašo i Olivera Doklestić predstavili su nova izdanja: „Rusija i Boka 1967-1918“ i „Srpska zakladna pomorska škola u Srbini“
Ističući da bi Srbi morali da nose ćirilicu kao svetinju, onako kako poštuju srpske svetitelje koji su iznjedrili srpski narod, dr Komar je kazao da je ćirilica u srednjem vijeku bila univerzalno kućno pismo cijelog Balkana, onda kada je taj temeljni balkanski narod naprosto imao potrebu da piše. U ogromnim periodima vremena koji su obilježeni spontanim izražavanjem slova, i Srbi i mnogi drugi oko njih, baštinili su ćiriličko pismo. Ali, samo Srbi istrajavaju u upotrebi ćiriličkog pisma i u periodima u kojima je to po njih bilo veoma škodljivo! U vrijeme nacionalnih emancipacija, tokom 19. vijeka, hrvatski narod i njegova crkva opredjeljuju se za latiničko pismo. Danas to isto čine muslimani, Bošnjaci. Srpski narod je podnio biblijske žrtve da bi ćirilicu iznio kroz sva vremena: kroz vremena carske slave, vremena nacionalnih emancipacija i kroz vremena apokaliptičkih stradanja. Drugi njegovi susjedi su se na glas i bez muke odrekli ćirilice.
Predstavljajući knjigu „Rusija i Boka 1967-1918“ Nebojša Rašo je brojnim činjenicama potkrepio tvrdnju da se Rusija prema Boki uvijek odnosila pokroviteljski i zaštitnički.
U teškim danima progona pravoslavnih i pokušaja unijaćenja pod mletačkom upravom, car Petar Veliki podigao je glas u odbranu pravaoslavnih Srba. Od tada do mučeničke smrti poslednjeg ruskog cara Nikolaja II Romanova Bokelji su u Rusiji imali zaštitu i utočište. Sa druge strane, i Bokelji su plovili pod ruskom zastavom, dali svoj doprinos razvoju mornarice i prolivali krv za slobodu Rusije. Malena Boka ostavila je značajan trag u istoriji Rusije, kao što je i velika Rusija dala doprinos istorijskom hodu Boke Kotorske.
Herceg Novi je grad sa najviše zadužbina u Crnoj Gori, jedan od najdarovanijih gradova od svojih dobrotvora, uopšte, na prostorima gdje žive Srbi, uz bok Beograda.
– Zadužbine su najplemenitija materijalizacija ideja prosvećivanja i obrazovanja, svetionici nacionalnog preobražaja i samosvijesti. Imajući to u vidu, mi, nekadašnji đaci škole u Srbini, članovi Fondacije „Škola u Srbini“, bivši đaci iz vremena kad je u njoj bila Gimnazija, pa potom i oni nešto mlađi, učenici osnovne škole u istoj zgradi, Zadužbini „Đurović, Bošković, Laketić, Vukić, Stanović“ u Srbini, ovom knjigom želimo da skrenemo pažnju javnosti, strukturama vlasti i upravljanja u Herceg Novom i državi Crnoj Gori, na značaj ove zadužbine, kako u istoriji obrazovanja hercegnovskog kraja, tako i na samu činjenicu ostavljanja zaloga budućim generacijama. Moramo da skrenemo pažnju na zadužbinsku školu u Srbini, danas ruinu, obraslu u draču i korov, koja ovakva kakva je nikome ne služi na čast. Knjiga o školi je svjedočanstvo o svima nama u ovom vremenu, o brižnima i nemarnima, o darodavnosti i čestitosti, ali i knjiga o beskrajnim pravničkim igrarijama, o slabosti društva da se izbori sa zadaćom koju su ostavili darodavci – kazala je Olivera Doklestić.
