- Na današnji dan, 14. maja 1968. godine komunistička vlada Čehoslovačke sa Aleksandrom Dubčekom na čelu proglasila je velike društvene reforme – Praško proljeće koje su prekinute ulaskom sovjetskih trupa u Prag avgusta iste godine.
Trupe država Varšavskog pakta, izuzev Rumunije, okupirale su Čehoslovačku. Oko 200.000 vojnika zauzelo je sve važne tačke u zemlji, ugušivši „Praško proljeće“. Bio je to pokušaj reformi u okviru socijalističkog sistema koji je predvodio lider čehoslovačke Komunističke partije Aleksandar Dubček. Tada se pojavio i princip „ograničenog suvereniteta“ istočnoevropskih komunističkih zemalja. „Praško proljeće“ bilo je razdoblje političke liberalizacije u Čehoslovačkoj koje je počelo januara 1968. godine, a trajalo do avgusta iste godine kada su članice Varšavskog pakta okupirale ovu zemlju.
Od sredine šezdesetih Česi i Slovaci su počeli da pokazuju sve veću odbojnost prema postojećem režimu. Ove promjene su se ispoljavale u raspoloženju reformističkih elemenata unutar same Komunističke partije koji su uspjeli da izaberu Aleksandra Dubčeka za lidera stranke. Dubčekove reforme političkih procesa, koje je on nazivao „socijalizmom s ljudskim licem“ nijesu predstavljale potpuno odbacivanje starog režima, kao što je to bio slučaj u Mađarskoj 1956. godine. Dubčekove promjene imale su široku podršku društva, uključujući i radničku klasu. Međutim, sovjetske vođe su ove reforme posmatrale kao prijetnju njihovoj hegemoniji nad zemljama Istočnog bloka i smatrale ih ugrožavanjem bezbjednosti samog Sovjetskog Saveza. Čehoslovačka se nalazila u sredini odbrambene linije Varšavskog pakta i njen mogući prelazak na stranu neprijatelja bio je neprihvatljiv u vrijeme hladnog rata. S druge strane, značajna manjina u vladajućoj stranci, naročito na višim upravljačkim nivoima, opirala se popuštanju čvrste ruke i aktivno je kovala zavjeru sa vođstvom Sovjetskog Saveza da bi zbacili reformiste. Ova grupa je sa strahom gledala kako su pozivi na višestranačke izbore i druge reforme odjekivali širom zemlje. Sovjetska politika podržavanja prosovjetskih komunističkih režima u satelitskim zemljama, čak i vojnom silom ako je potrebno, postala je poznata kao Brežnjevljeva doktrina, nazvana tako po sovjetskom lideru Leonidu Brežnjevu, koji ju je prvi javno obznanio, iako je korišćena još od Staljinovih vremena. Sovjetsko rukovodstvo je prvo pokušalo da zaustavi ili ograniči promjene u Čehoslovačkoj serijom pregovora. Kada su im pokušaji propali, počinju da pripremaju vojnu alternativu. Demokratske zemlje su samo verbalno osudile invaziju – realnost nuklearnog sukoba u vrijeme hladnog rata značila je da zapadne zemlje nijesu u poziciji da izazovu sovjetsku vojnu silu u istočnoj Evropi. Zanimljivo je da je lider Komunističke partije Rumunije Nikolae Čaušesku, oštar protivnik sovjetskog uticaja koji se svrstao na Dubčekovu stranu, održao javni govor u Bukureštu na sam dan invazije, osuđujući sovjetsku politiku oštrim riječima. To je učvrstilo nezavisan rumunski glas u kasnijim godinama, naročito zbog toga što je Čaušesku ohrabrivao Rumune da uzmu oružje u ruke u slučaju slične agresije na njihovu zemlju. Upad u Čehoslovačku izazvao je talas emigracije (procjenjuje se da je odmah emigriralo 70.000 ljudi, a ukupno 300.000 stanovnika, najviše visokokvalifikovanih ljudi). Zapadne zemlje dozvolile su ovim ljudima da ostanu bez ikakvih poteškoća.
- Na današnji dan, 14. maja 2000. godine Eritreja je saopštila da je više od 25.000 etiopijskih vojnika ubijeno ili ranjeno u sukobima, koji traju već dvije godine između susjeda na rogu Afrike.
Vlada Etiopije saopštila da su njene trupe “pregazile osam eritrejskih divizija i ubile oko 1.000 vojnika”. Rat između Etiopije i Eritreje izgleda kao da se opire racionalnom objašnjenju. Iako bi države trebalo da uživaju potpunu nezavisnost od spoljne kontrole, nažalost, zemlje trećeg svijeta kao one u Africi nijesu slobodne da vode svoju politiku nezavisno. One to nijesu u stanju zbog raznih razloga, kao što su međuzavisnost, zatim domaća politička pa i ekonomska situacija, što sve omogućava podsticaje spolja. Odnos između Etiopije i Eritreje varirao je od dobrih prijatelja ka neprijateljima. Kvazidemokratija u obije zemlje omogućila je političkim elitama da učvrste svoju moć pomoću nacionalističke i agresivne spoljnopolitičke retorike. Ovo je primjer međunarodnog sukoba koji ima korjene u domaćim politikama zemalja u tranziciji.
Etiopija je država Istočne Afrike, bez izlaza na more, koja zauzima najveći dio roga Afrike. Graniči se sa Sudanom na zapadu, Eritrejom na sjeveru, Džibutijem, Somalijom na istoku i Kenijom na jugu. S druge strane, Eritreja, najmlađa afrička država i jedna od najmanje poznatih država na afričkom kontinentu, smještena je uz obalu Crvenog mora. Eritreja se na istoku i sjeveroistoku graniči sa Crvenim morem po kojem je i sama država dobila ime. Naime, ime Eritreja vuče porijeklo od rimskog naziva za Crveno more. Na sjeveru i sjeverozapadu graniči se sa Sudanom, na jugu sa Etiopijom, a na jugoistoku sa Džibutijem.
Sa odlaskom Italijana iz Eritreje na čelo Etiopije se vratio Haile Selasije. Car Selasije je bio zainteresovan za Eritreju nastojeći da u njoj ostvari svoj uticaj prije svega miješajući se u crkvene prilike. Britanski otpor na miješanje Etiopije u poslove Eritreje bio je mek, pa je Eritreja sve više potpadala pod uticaj Etiopije. Nakon Drugog svjetskog rata mandat nad Eritrejom preuzele su Ujedinjene nacije. Etiopija je vršila snažan uticaj na Ujedinjene nacije da ona dobije mandat nad Eritrejom. Ujedinjene nacije donijele su rezoluciju prema kojoj je trebalo oformiti federaciju između Etiopije i Eritreje. Godine 1952. rezolucija je stupila na snagu, Etiopljani su zamijenili Britance, a da se pri tome ni jednog trenutka nije uzela u obzir volja većine eritrejskog naroda. Granica Etiopije i Eritreje koja je duga oko 1.000 km postavljena je dogovorima i različitim ugovorima između 1890 i 1908. godine. Šta god bio razlog, teškoće su proizašle iz ekonomskih i političkih tački gledišta. Znaci nespojivosti započeli su ubrzo nakon nesporazuma oko određenih odredbi sporazuma koji se odnosi na trgovinu i investicije. Ne mogu se okriviti ni jedna od zemalja za ometanje sprovođenja sporazuma, jer je očigledno da je takav problem uslijedio zbog različitosti u pristupu ekonomskom i političkom razvoju zemlje. Međutim, može se reći da je do sukoba došlo zbog nedostatka političke volje ili nespremnosti da se radi u najboljem interesu naroda dvije zemlje. Ali i iz ekonomskih razloga, koji su nastali oko problema opadanja uvoza i izvoza. U političkom smislu, centralna tačka sukoba pored demarkacije granice bila je i nacionalnost. Kriza je kulminirala jula 1997.godine, kada su Etiopljani vojno okupirali grad Badem i smijenili civilnu upravu nad gradom uprkos protestima po Eritreji. U stvari, problemi oko granice počinju već 1991. godine, odcijepljenjem Eritreje. Eritrejci koji su živjeli u pograničnim oblastima kažnjavani su zbog kršenja zakona Etiopije, što nije ozbiljno shvaćeno od strane Asmare, koja je te incidente ignorisala kao kapric pokrajinskih organa. Godine 1998. izbio je sukob između ove dvije zemlje zbog neriješenih graničnih pitanja. Rat je vođen na tri glavna fronta. Poslije graničnih sukoba došlo je do uzajamnog bombardovanja. Eritreja je bombardovala Mekele, glavni grad provincije Tigra, a u dva navrata Etiopija je bombardovala eritrejske vojne istalacije nedaleko od Asmare. Eritreja se i dalje zalagala za mirno rješavanje sukoba uključujući i međunarodno posredovanje, ali Etiopija je objavila da je totalni rat neizbježan i nastavila sa vojnim akcijama. Obije zemlje, iako siromašne, potrošile su desetine miliona dolara na nabavku nove vojne opreme. Februara 1999. godine, Etiopija je u munjevitoj ofanzivi preuzela Badme, i nastavila je da niže vojne pobjede do aprila 2000. godine, kada je povratila sve položaje koje je prethodno držala, ali i neke eritrejske teritorije. Obije zemlje su protjerivale pojedince koje su imali porijeklo ili državljanstvo suparničke strane. Vođene su ekstenzivne propagandne kampanje, dok je Eritreja finansijski podržavala gotovo sve pobunjeničke pokrete u Etiopiji. Rat je bio veoma krvav, stradalo je oko 100.000 ljudi, najvećim dijelom zbog rovovske borbe i samoubilačkih pješadijskih napada. Obije strane su na kraju postigle dogovor o primirju. U decembru 2000. godine potpisan je mirovni sporazum u Alžiru. Međunarodna zajednica podržala je misiju Ujedinjenih nacija u Etiopiji i Eritreji u „Privremenoj zoni bezbjednosti“ . Na ovom području je ostalo relativno mirno tokom prisustva ove misije. Velika suša i glad koja je zahvatila obije zemlje u periodu 2002/2003. godine prijetile su da će ponovo dovesti do eskalacije problema, međutim do toga ipak nije došlo.
