Ruka koja više od osam vekova blagosilja i grli srpski narod, a koja je jedini deo moštiju Svetog Save preostao kod nas posle njihovog spaljivanja na Vračaru kobnog 27. aprila 1594. godine, stigla je juče u popodnevnim časovima iz manastira Mileševe u prestoni Beograd.
Bescen blago našeg roda i Svete Crkve Hristove, u čijoj sveštenoj pratnji su bili Visokopreosvećeni Mitropolit mileševski g. Atanasije i Preosvećeni Episkop moravički g. Tihon, izaslanik Patrijarha srpskog, u porti Vazenesenjskog hrama svečano su dočekali Svetejši Patrijarh g. Porfirije zajedno sa preosvećenim vikarnim episkopima novobrdskim Ilarionom, lipljanskim Dositejem i topličkim Petrom, kao i sa stotinama bogoljubivih duša koje su u dugačkoj koloni strpljivo čekale da se poklone moštima najdivnijeg izdanka srpskog roda – svetitelja Save. Prazničnim večernjim bogosluženjem je načalstvovao Preosvećeni Episkop toplički g. Petar.
Dirljivo pozdravno slovo uputio je starešina Vaznesenjskog hrama, Episkop lipljanski g. Dositej:
Vaša Svetosti, Vaša Visokopreosveštenstva, Vaša Preosveštenstva, časni oci, braćo i sestre, dragi Beograđani, naši svečari, sabrali smo se pod svodove ovog Svetovaznesenjskog hrama da proslavimo slavu Bogorodičinog Belog Grada. Današnje slavlje je posebno, jer nas pohodi poseban gost, gost koji je i domaćin, jer je on sebe usadio u Svetosavsku Crkvu, u Vinograd Hristov zasađen u rodu srpskom. Sveti Sava, duhovni otac, dolazi deci svojoj da nas i danas kao nekada u Domu Spasovom, u svetoj Žiči, pouči o Pravoj veri, da nas uteši i blagoslovi. Sveti otac naš Sava dolazi nam iz svete lavre mileševske, zadužbine njegovog sinovca kralja Vladislava, u kojoj su njegove svete mošti počivale od 1237. godine kada su prenete iz Trnova, pa sve do 1594. godine kada su ih Turci odneli i spalili na Vračaru. No, čovekoljubivi Gospod nije dozvolio da cele netljene mošti proguta oganj i da srpski narod zauvek bude lišen fizičkog prisustva svog duhovnog oca i prvog Arhiepiskopa srpskog.
Neizrecivom milošću Božjom deo svetih i celebnih moštiju Savinih, njegovu ruku, sačuvali su mileševski monasi i ona danas dolazi u srpsku prestonicu da nas sve blagoslovi. Ima li, braćo i sestre, većeg blagoslova za nas nego da savijemo svoje vratove i priklonimo glave pred ovom rukom Svetog oca našeg Save? Pred svetom rukom koja je rukopolagala prve srpske episkope i koja je položila kraljevski venac na glavu Prvovenčanog kralja!
Mošti svetitelja svedoče, pre svega, silu Vaskrsenja Hristovog. Svetitelji, tokom ovozemaljskog života svojim neprestanim trudom i podvigom ispunivši jevanđeljske zapovesti, pokazali su se, po rečima Svetog apostola Pavla, kao savršeni „hramovi Duha Svetoga“. Zato u svetim moštima, u oboženoj ljudskoj ploti, i prebiva sila Božja. Kroz svete vrline, vodeći tešku i surovu borbu sa starim čovekom u sebi, sa svakih grehom i porokom, svetitelji su se udostojili da se u njih useli sveosvećujuća blagodat Božja i da još pre Suda Božjeg i opšteg Vaskrsenja preko svojih netruležnih tela zasijaju slavom i silom Vaskrsenja.
Sveti otac Sava ovrliniši sebe, ohristovivši sebe, još za života je okusio tajnu Vaskrsenja. Zato je još dok je zemljom hodio, silom Božjom koja je u njemu prebivala iz mrtvih vaskrsavao, a po svom prestavljenju ne prestaje da budi iz grehovnog sna, da uzdiže ka vrlini i vaskrsava narod srpski. I danas dolazi u ovaj grad da bi sutra, na praznik Vaznesenja Gospodnjeg, opet pozvao Srbe na pravoverje, da se čvrsto držimo pravoslavne vere naših Otaca, ali i na pravoživlje, da živimo pravoslavno i vrlinski, onako kako su živeli i naši sveti preci.
Draga braćo i sestre, kao istinska deca Svetog Save potrudimo se da živimo i delamo svetosavski, da budemo na putu Hristovom, na putu istine i pravde, ne bi li se i na našem pokoljenju ispunile one reči Svetog vladike Nikolaja kojima završava svoju Nebesku Liturgiju:
A Car Slave sedi na prestolu,
dok sa zemlje grmi ka oluja,
to Srbija kliče ALILUJA!
Blago majci koja Savu rodi
i Srbima dok ih Sava vodi.
Dobro nam došao, Sveti oče naš Savo, početku svih naših početaka i putovođo naš ka Carstvu Božjem. Gde god da se osvrnemo i da pogledamo tebe susrećemo, u Hilandaru, u Studenici, u Žiči, u Mileševi i u svakoj srpskoj školi i u učionici sa zidova nam svetli tvoj hristoliki lik. Čvrsto nas drži ovom svojom svetom rukom koja stoji pred nama i privedi nas Hristu Spasitelju da zajedno sa tobom slavimo Boga našeg, Presvetu Trojicu, Oca i Sna i Svetog Duha, u vekove vekova. Amin.
Izvor: Internet stranica SPC
