Njegovo visokopreosveštenstvo Mitropolit budimljansko-nikšićki g. Metodije je služio 28. avgusta 2025. godine, na praznik Uspenja Presvete Bogorodice – Veliku Gospojinu, Svetu liturgiju u Pivskom manastiru, čime je ta svetinja proslavila svoju krsnu slavu.
Sasluživalo je više sveštenika i sveštenomonaha, a u evharistijskom sabranju molitveno je učestvovao u velikom broju verni narod pivskog kraja i drugih mesta Crne Gore i Hercegovine, kao i gosti Velikouspenjskog sabranja.
Na malom vhodu Visokopreosvećeni Mitropolit g. Metodije je, Sinodskom odlukom, proizveo protosinđela Jeftimija (Škuletića), nastojatelja svete obitelji pivske, u čin arhimandita. Sabranima u svetom bogosluženju obratio se Arhiepiskop Metodije, čestitajući veliki praznik Uspenja Presvete Bogorodice:
„Od Vaskrsenja Hristovog smrt više ne znači tamu, hladnoću, samoću, očaj, ništavilo, poslednju stanicu u ovom životu. Današnji praznik upokojenja Presvete Bogorodice, koje nazivamo Uspenjem, svedoči da je smrt, koja je sastavni deo života, samo prelaz u onaj lepši, divniji, svetliji, topliji, blagodatniji, prisniji prostor i mesto koje zovemo Carstvo Njenog Sina Hrista Vaskrslog. Mi ovde, sećajući se upokojenja Presvete Bogorodice, slavimo život jer Ona koja je, rodivši ostala Deva, tako je i usnuvši ostala živa. Ova ikona celivna kojoj svi pristupamo u hramu i koju celivamo najbolje govori o smislu i suštini današnjeg praznika. To je Sabor svetih apostola u čijem liku su oprisutnjeni svi verujući u Crkvi u istoriji roda ljudskog. Sabrali su se oko odra Presvete Bogorodice da je isprate na onaj svet. Preminuti znači preći, premin je prelaz i stoga hrišćani za smrt kažu upokojenje, nalaženje pokoja u Hristu Vaskrslom. Preminuo znači prešao iz ovoga sveta u onaj. To je stara slovenska reč koju su sačuvali još uvek i Makedonci u Severnoj Makedoniji, u koju kad se ulazi piše granični premin, znači prelaz. Dakle, na toj ikoni, pored tog Sabora oko Njenog odra, Crkve Božje, tu je i glava Crkve Hristos izobražen, koji uzima svoju Majku u naručje kao što je Ona Njega držala u naručju.
Svi praznici Presvete Bogorodice koje slavimo, veliki, zapovedni i oni manji koji nisu crveno slovo – od Njenog Rođenja preko Vavedenja, pa Sretenja – i Sretenje je Bogorodičin praznik, iako je Ona Hrista nosila tada u Jerusalimski hram na očišćenje, ali je Njen praznik, Njoj je pripisan – onda imamo Blagovesti, zatim Njeno slavno Uspenje. pored toga i Pokrov slavimo Njen, i Polaganje rize i Polaganje pojasa, koji nisu zapovedni praznici – crvena slova – ali svi ti praznici izviru iz jedne slike gde Ona kao Majka drži Bogomladenca u naručju.
Iz te tajne Rođenja Boga u ovom svetu kroz Nju, Prisnodjevu Mariju, ostavši navek Devica i ušavši Hristos u maticu ovog života, nošen na Njenim rukama, odgajan na Njenim prsima i grudima, hranjen Njenim mlekom, zadojen i Njenim molitvama i brigom vaspitavan zajedno sa Pravednim Josifom, iz tog Njenog naručja u kojem nosi Bogomladenca izviru svi Njeni praznici, a to je i najdublja, najdivnija i najradosnija slika naše vere, naše nade, naše ljubavi koju imamo prema Njoj i prema Onom koga Ona na svom naručju nosi. Ona je, na toj celivajućoj ikoni, sve kazala i sve rekla šta je današnji praznik i ko je Ona. A rekla je: Evo sluškinje Božje, neka mi bude po riječi Tvojoj, poslušno priklonivši glavu pred voljom Božjom i pred likom arhangela Gavrila koji joj je blagovestio da će kroz Nju doći spasenje ovog sveta.
Ni o kom tako malo u jevanđeljima nije pisano kao o Onoj koja je najpoštovanija i najproslavljenija. Samo nekoliko reči ima kod dvojice jevanđelista, na početku i na kraju, na svadbi u Kani Galilejskoj se pominje kod Jovana, na početku Jevanđelja, i kod Krsta Hristovog i nigde više, a kod Mateja kad je opisivano Rođenje Hristovo. Nigde nemamo drugih podataka pisanih o Njoj, a niko tako poštovan i voljen i omiljen u Crkvi Hristovoj nije kao Majka Hristova. Svi ciklusi bogoslužbeni, dnevni, sedmični i godišnji, preispunjeni su pesmama i himnama i kanonima Bogorodičinim. To najbolje znaju oni koji svakodnevno učestvuju u bogosluženju i bogoslužbenim ciklusima. Nema nijedne službe, nijedne jektenije da se ne završava na kraju prozbom Presvetoj Majci da nas štiti, zakrili, sačuva pod omoforom svojim.
Iz te ljubavi Božje iz koje se Hristos rodio i došao u ovaj svet, pa Njene ljubavi prema Bogu kroz koju se Gospod ovaplotio, i sve tako iz ljubavi u ljubav i s ljubavlju, s ljubavi na ljubav, došli smo do ovog svetog hrama i ove svete obitelji kao plod ljubavi dva brata, iako su bili na različitim stranama, čak, i verama. Plod njihove ljubavi, Makarija i Mehmed paše – velikog vezira, jeste najveći procvat Srpske crkve posle Nemanjića, punih sto, sto pedeset godina. I ovaj ovde hram, podignut Savatijem Sokolovićem Mitropolitom hercegovačkim, još u vreme Makarijevog života je počeo da se pravi. Ta divna umetnička, ikonopisačka, prepisivačka škola, ta arhitektura koja je cvetala, četrdeset eparhija obnovljene Pećke patrijaršije 1557. godine u koje su spadale ne samo one koje su bile u Dušanovom carstvu, i posle u Uroševom, nego i Slavonija, Baranja, Bačka, Banat, Dalmacija, sve te zemlje i prostori, sve je to u vreme Makarija Sokolovića, u vreme obnovljene Pećke patrijaršije i u vreme ljubavi dva brata koja je donela najveći procvat i renesansu Srpske crkve posle Nemanjića. To je bilo najteže vreme okupacije otomanske imperije, ali ljubav dva brata je vaskrsla srpski narod i Srpsku crkvu na ovim prostorima.
To je poruka ovog praznika i ove svete obitelji, poruka ljubavi Božje i ljubavi Majke Božje i onih koji sleduju toj ljubavi i idu, tiho koračaju, ugledajući se na Majku Božju i na Njen život. A Ona je igumanija Svete Gore, molitvenog, bezmolvnog, smirenog života, duboke povezanosti sa Bogom i još dubljeg smirenja pred Bogom, očaranosti Njegovom lepotom i ljubavlju, ali i smirenjem i sagledavanjem svojih slabosti i nemoći. Dakle, iz te ljubavi na ljubav koja se nadovezuje do današnjeg dana Gospod nam poručuje samo jedno: Ljubimo jedni druge! Od te ljubavi veće nema da ko život da za bližnjeg svog! To je mera našeg međusobnog odnosa i jedini način i model kako može dostojno, pošteno, hrišćanski da se živi u ovoj dolini plača, u ovom prolaznom životu dok nas ne susretne smrt kao sastavni deo života i prelaz u onaj drugi lepši, svetliji, topliji, božanski prostor za koji se spremamo i kome gredimo.
Srećna vam slava i svima nama da bude na nauk ljubiti, ljubiti i ljubiti Boga i bližnjeg svog. To je jedini model za naš opstanak, a to ćemo pokazati molitvom Bogu i delatnom ljubavlju prema svom bližnjem. Neka je sa srećom našem igumanu arhimandritski čin u koji je uzdignut, najviši po dostojanju za jednog igumana. To mu je čast, privilegija, velika obaveza i zadatak da ide još čvršće, revnosnije, molitvenije, smirenije, trpeljivije i sa još više ljubavi ovim putem kojim je uveliko zakoračio naš divni i voljeni iguman Jeftimije. Bog da ga blagoslovi, ukrepi sa svima nama zajedno.“
***
Zajedničarenje je nastavljeno uz trpezu ljubavi. Domaćin slave je bio g. Luka Ćalasan zajedno sa članovima Crkvenog odbora. Organizovan je bogat kulturno-umetnički program tokom kojeg je prazničnu besedu proiznela književnica Zlata Kocić.
Izvor: Eparhija budimljansko-nikšićka
