Aleksandrijski patrijarh Teodor je pismom odgovorio na apel Njegove Svetosti Patrijarha srpskog Porfirija u kojem se Njegova Svetost patrijarh Porfirije zauzima za mitropolita Pavla iz Ukrajine koji je nepravedno zatvoren dok su vernici u Ukrajini izloženi progonu, a njihova ljudska prava se svakodnevno krše.
Ovaj plemeniti, duboko hrišćanski i zaista humani gest Njegove Svetosti patrijarha Porfirija, da apeluje na savest svetskih verskih lidera u ime onih koji su progonjeni zbog svoje hrišćanske vere i pripadnosti jedinoj kanonskoj Pravoslavnoj Crkvi u Ukrajini (Ukrajinskoj Pravoslavnoj Crkvi) odjekuje u srcima svih verujućih. Ali, na žalost, izgleda ne baš toliko u srcu aleksandrijskog patrijarha.
Prosto je zapanjujuće da je aleksandrijski patrijarh iskoristio ovakvu priliku, apel koji se odnosi na stradanje vernog naroda Ukrajine, samo da bi skrenuo pažnju na sebe i zakukao zbog navodne invazije Rusâ na njegovu jurisdikciju. On upoređuje stvarno stradanje vernika u Ukrajini sa navodnim stradanjem svoje duhovne pastve, samo zato što je deo njegove pastve prešao pod rusku jurisdikciju, potpuno dobrovoljno i samoinicijativno.
Aleksandrijski patrijarh je prvi narušio teritorijalnu jurisdikciju Ruske Crkve priznavanjem nelegitimne crkvene organizacije za legitimnu Crkvu u Ukrajini. Zbog toga su se neka njegova duhovna deca pobunila, smatrajući njegove postupke nekanonskim, i zatražila da budu primljeni u Rusku Crkvu. Rusi su čekali dve godine pre nego što su primili sveštenstvo i narod koji su iz gore navedenog razloga napustili jurisdikciju Aleksandrijske Patrijaršije.
Neverovatno je da se jedan pravoslavni predstojatelj tako visokog ranga, kao što je patrijarh aleksandrijski, spustio na nivo jeftinog pokušaja da najsvetiju Srpsku Pravoslavnu Crkvu uvuče u spor koji on lično vodi sa Ruskom Pravoslavnom Crkvom – spor izazvan i pokrenut, treba dodati, upravo lično njegovim postupcima – i da sve ovo pokuša da postigne koristeći pravedno zauzimanje Patrijarha srpskog za brata episkopa koji je u zatvoru nasuprot svim normama koje vladaju u civilizovanom svetu.
Zar je institucionalno Pravoslavlje zaista narušeno do te mere da može da toleriše egoizam ovih razmera i potpuno odsustvo bilo kakvog osećaja za pravdu, pa da se izjave, kao što je ova Patrijarha aleksandrijskog, šalju širom sveta bez trunke stida? Kako se mogu uporediti pljačka i paljenje hramova, premlaćivanje i terorisanje sveštenstva i vernika, lišavanje građanskih i ljudskih prava pa i državljanstva, deportacije, racije, zatvaranja i slično u Ukrajini, sa dobrovoljnim prelaskom jednog broja sveštenika u drugu jurisdikciju?
Ako aleksandrijski patrijarh želi da razgovara o stradanju svoje pastve, možda bi mogao da navede primere kako je upravo njegovo sveštenstvo zabranilo „svojoj pastvi“ pristup jedinom izvoru vode za piće kao kaznu za prelazak u drugu jurisdikciju. Ili, možda, da kaže kako su neki uzimali antiminse koji pripadaju Ruskoj Crkvi samo da bi ih fotografisali i ismevali se ili kako su njegovi episkopi na razne načine vršili odmazdu nad sveštenstvom i pastvom i da navede mnoga slična kršenja njihovih prava, pa čak i osnovnog ljudskog dostojanstva.
Ali ne, aleksandrijski patrijarh je umesto svega ovoga izabrao da javno prozove i skoro osudi Njegovu Svetost Patrijarha srpskog zbog njegovog poziva da se poštuju ljudska prava nepravedno osuđenog brata u Hristu, sveštenstva i vernika, stradajućeg Tela Hristovog u Ukrajini. Na veliku žalost i sramotu, aleksandrijski patrijarh je iskoristio ovu priliku da na najsramniji i najnepristojniji način kaže: what about me ?
Vedran Gagić
Info služba SPC: Autorski tekst na odgovor Aleksandrijskog Patrijarha
