Priča o Gavrilu Kujundžiću, nastavniku muzike, autoru i kompozitoru kultnih pesama, svojevrsnih himni Orahovcu, Velikoj Hoči, Prizrenu, Kosovskim Božurima, Metohiji…
Gavrilo Kujundžić je rođen 22.maja 1954. godine u Orahovcu, a priča o njegovom ulasku u svet muzike počinje od vremena kada je upisao Nižu muzičku školu “Vuk Karadžić“, Odsek za harmoniku, kod profesora Aleksandra Grkovića u Orahovcu.
Ljubav prema harmonici ga je povela tada i nije ga napuštala do današnjeg dana. Posle osnovne upisao je Srednju muzičku školu u Prizrenu, gde je prvi put u pripremi za maturu počeo sam da piše i komponuje. Od osnove preuzete iz stare prizrenske pjesme “Razgranala grana jorgovana” nastala je Gavrina prva pesma “Prizrenska noć” posvećena Prizrenu, gradu cara Dušana, Bistrici, Šadrvanu, mladalačkim željama u gimnazijskim danima provedenim u njemu. Prerađenu verziju te pesme je kasnije snimio Ranko Šemić u studiju RTV Beograd, a posle obnove Bogoslovije u Prizrenu 2011. godine o. Ilarion je pesmu prepevao u himnu Prizrenske bogoslovije.
U to vreme nastanka Prizrenske noći, Gavrilo se priključio orkestru Braće Karić iz Peći. Svirali su u hotelu Metohija, i nijedan praznik na Kosmetu nije mogao da prođe bez njih. Sa Karićima je svirao od 1974. do 1979. god. kada je otišao u vojsku u Sarajevo. Uključio se u vojnički orkestar i napisao i komponovao pesmu ,,Jugoslavija na Balkanu,,. U sećanju mu je ostalo gostovanje u jednoj TV-emisiji u okviru priprema za olimpijske igre u Sarajevu, kada je najmanje 30 poziva gledalaca bilo sa molbom da se ponovo izvede njegova pesma. Posle vojske, zbog nemogućnosti da u rodnom mestu nađe posao zaposlio se u Rožaju u SIZ- u za kulturu. Tamo je radio sa decom u horu i folkloru dve godine. Ali, Orahovac ga je vukao nazad pa se vratio i osnovao svoj orkestar koji je svirao na veseljima u Orahovcu, Prizrenu, Đakovici. U to vreme lepog života nastala je njegova pesma ,,Orahovcu bašto rajska,, u kojoj je oslikan Orahovac od sunca koje je nad njim sijalo, preko zrenja najlepšeg grožđa, vina koje je teklo kao reka i kamena uklesanog u kaldrmu, do stanovnika i njihovog gostoprimstva. Pesma je snimljena u RTV Prištini u izvođenju Živorada Mladenovića, ali su snimci 1998.god. uništeni. U tom lepom periodu života se Gavrilo oženio i dobio dvoje dece. Pisao je pesme za svoje društvo, a uz zvuke njegove harmonike najlepše ih je pevao, sada pokojni, njegov drug Mladen Stojanović.
Ti lepi dani su nestali napadom terorističke tzv. UĆK na Orahovac 1998. godine. U Gavrilovu dušu kao i u dušama svih Srba ovoga kraja, urezao se svaki trenutak sa te granice između života i smrti. Od trenutka kada je prvi metak sa brda ispaljen na uplašeni srpski narod, pa preko dana kada su mu sestrića Aleksandra ubili snajperom, gavrilo je počeo da piše i komponuje svoje nove rodoljubive pesme.
1999. godine Gavrilo počinje da radi kao nastavnik u školama Svetozar Marković u Velikoj Hoči i Vuk Karadžić u Orahovcu i sa dvadesetoro školske dece nastupa na Svetosavskoj akademiji u Nikšiću. Od mitropolita Amfilohija njegov hor dobija ime ,, Kosovski božuri“. Ubrzo potom sa dramskom umetnicom Ivanom Žigon osniva ansambl dece sa Kosova i Metohije, koje će na nastupima širom sveta pronositi istinu o Kosovu i Metohiji kroz kultne Gavrine pesme: Dečji prkos, Oj Kosovo dušo Srbinova, Orahovcu bašto rajska, Metohijo moja, Đenerale, Velika Hoča, Kosovski božuri, Rusija moja ljubimaja i mnoge druge… nastupali su pred brojnom publikom i mnogim značajnim ličnostima iz Crkve (Patrijarh srpski Pavle, Patrijarh moskovski i sve Rusije Aleksej) i država Putin, Medvedev,…)…Više od 150 humanitarnih koncerata održaće širom Srbije i sveta u saradnji sa Fondacijom Delije i pomoći da se obnovljaju svetinje na Kosovu i Metohiji…
O delu njegovog života i događajima koji su uslovili nastanak samo nekih pesama sa Gavrilom Kujundžićem razgovaramo u emisiji Kosmetska kandila.
Olivera Radić
