- Na današnji dan, 11. oktobra 1876. godine oslobođen je Medun, srednjovjekovni utvrđeni grad 10 km istočno od Podgorice.
Na njegovom mjestu nalazio se u IV ili III vijeku prije Hrista grad Medeon ili Meteon koji su gradili grčki kolonisti naseljeni u tim krajevima. Srednjovjekovni Meteon čije ruševine i danas postoje, sastojao se iz dva dijela – gornjeg i donjeg. Način gradnje donjeg grada (veliki kameni blokovi) ukazuje na tragove ilirskog suvog, kiklopskog zidanja, dok gornji grad potiče iz vremena vladavine srpskog despota Đurđa Brankovića i nosi tragove srednjovjekovnog zidanja s malterom. Prema mletačkim izvorima, grad je u XV vijeku ležao u Donjoj Zeti kojom su tada upravljali Mlečani.
Medun je jedno vrijeme bio u vlasti bosanskog vojvode Stefana Vukčića Kosače koji ga je vratio despotu. Grad je branio od mletačkih snaga despotov vojvoda Miloš Belmužević, kojeg su 1467. godine osvojili Turci. Sva nastojanja Stefana Crnojevića da povrati Medun bila su bezuspješna. U blizini grada nalazi se staro groblje uokvireno pravilnim vijencem kamenih blokova. Prema nalazima u jednom od grobova, pretpostavlja se da je groblje iz II vijeka prije Hrista. Medun je kroz istoriju bio vojna osmatračnica Podgoričko-skadarskog basena, jer se sa najvisočije kule i golim okom vidi današnji dio Podgorice po vedrom nebu i lijepom vremenu, a dolinom Morače i Zete je prolazio od davnina važni put od Dalmacije prema današnjoj Albaniji i Grčkoj.
Mnogo puta prelazio je u ranom srednjem vijeku iz ruke u ruke oblasnih feudalaca i velikaša, a od sredine XV vijeka osvojili su ga Turci i pod njihovom vlašću (sa manjim prekidima) je bio sve do oslobodilačkih ratova. Nakon tromjesečne opsade, tokom borbi u Veljem ratu, crnogorska vojska je oslobodila tvrđavu Medun, značajno tursko uporište u blizini Podgorice. Poslije oslobođenja, na Medunu je napravljena crkva posvećena Svetom arhiđakonu Stefanu. Ispred, sa zapadne strane, po sopstvenoj želji sahranjen je junak, humanista i književnik vojvoda Marko Miljanov. Sa tog položaja vidi se dobro Lovćen i Jezerski vrh.
- Na današnji dan, 11. oktobra 1579. godine u Carigradu je ubijen Mehmed-paša Sokolović.
Mehmed-paša Sokolović je rođen kao Bajo u selu Sokolovići blizu gradića Rudo. Otac mu se zvao Dimitrije i kao dječak školovao se u manastiru Mileševa. U „Danku u krvi“ odveden u janjičare kada mu je bilo oko 15 godina. Ovi dječaci će biti primorani da pređu u islam, odgajani su i obrazovani kao vojnici i vjernici, ali će zauzvrat dobiti priliku da se uključe i napreduju u osmanskom carskom sistemu. Mehmed-paša Sokolović je bio jedan od brojnih koji su napravili zavidne karijere dospjevši do položaja Velikog vezira. Mehmed-paša Sokolović u Osmanskom carskom sistemu nalazio se na raznim položajima kao Zapovjednik carske garde, Admiral mornaričke flote, Guverner-general Rumelije , Treći vezir, Drugi vezir, a kao Veliki vezir služio je za vrijeme tri sultana: Sulejmana Zakonodavca, Selima II i Murata III. Pod njegovim uticajem 1557. godine izdat je berat kojim se dozvoljava obnova Pećke patrijaršije, i na patrijaršijski prijesto postavljen je Makarije Sokolović, njegov bliži srodnik. Mehmed-paša je podizao brojne zadužbine širom carstva. Po njegovom naređenju je izgrađen most preko Drine u Višegradu , opisan u djelu „Na Drini ćuprija“, Iva Andrića. Sultan Sulejman Veličanstveni ga proglašava za Velikog vezira Porte 28. juna 1565. godine a sledeće godine sa sultanom kreće u novi pohod u Ugarsku. Opsijedaju utvrđeni grad Siget dan prije osvajanja grada, sultan Sulejman iznenada umire. Plašeći se da će njegova smrt negativno uticati na moral vojske Sokolović je prikriva 20 dana, kada je u Beogradu proglašen naslednik, Selim II. Novi sultan se pokazao kao prilično nesposoban vladar i doslovno je sve poslove u carstvu prepuštao Sokoloviću, kao Velikom veziru, tako da je ovaj imao praktično neograničenu moć u carstvu. Poslije smrti Selima II na prijesto dolazi njegov sin Murat III koji se još manje interesovao za vođenje državnih poslova ali za razliku od oca nije imao velikog povjerenja u Mehmed-pašu čija moć polako počinje da opada iako je ostao na svom položaju Velikog vezira. Ubijen je 1579. godine čime se završava njegova 15-godišnja vladavina kao de fakto vladara Osmanskog carstva. “…Mehmed-paša je namjeravao da svog sultana, koji mu je dao najviše što je mogao, obraduje sjajnom iluzijom kako je opet na ratištu, ponovo postiže pobjede i , slamanjem jednog tvrdog grada, naposlijetku svojoj vojsci otvara put ka Beču. Ali, vezirova varljiva nadanja su doživjela slom u poslednjem času. Siget je pao u turske ruke sedmog, a sultan je svoj pohod završio u noći između petog i šestog septembra….Kad mu je sultan klonuo na ruke, Mehmed-paša je prije svega mogao pomisliti na nezavršenu bitku oko razvaljene sigetske tvrđave. Vojska je, rušeći bedeme, već prodrla u grad, ali je pred njom još uvijek stajala, neokrnjena, ona centralna kula, crvena kao da je krvlju oblivena, sa koje bi vjetar povremeno donio avetinjski plač zvona za uzbunu. Vezir je očekivao ovaj trenutak, i u toj strepnji mu se, možda, ponekad i učinilo da će gospodara prežaliti i da je svjestan svoga novog položaja…U noći kad je sultan umro, Sokolović je našao snage da iz žalosti i straha izađe sa voljom očvrslom za podvig. Mogao bi se, sasvim jednostavno, pretpostaviti da je on produžio život i vladanje balsamovanom sultanu kako bi sa uspjehom završio vojevanje, omeo vojsku da se prije vremena pobuni i, držeći konce događajima, sačekao novog gospodara. Grublje rečeno da je sultan Sulejman, u njegovim rukama postao mrtav, lutka s kojom je on priveo kraju svoju skupu igra. Trenutak je, međutim, bio znatno složeniji…”
