- Na današnji dan, 16. decembra 1885. godine u Sarajevu je počeo da izlazi srpski književni list “Bosanska vila”, koji je bio veoma cijenjen u bosanskim književnim krugovima. Pokrenut kao časopis koji će se baviti srpskom kulturnom baštinom, vremenom je prerastao u ugledni list u kojem su sarađivali istaknuti pisci svih nacionalnosti, kao i književnici izvan bosanskohercegovačkog kruga. Do 1887. godine ga je uređivao Nikola Šumonja, a potom do zabrane 1914. godine Nikola Kašiković.
Bosanska vila je bila srpski list za „zabavu, pouku i književnost“. Pokrenut je kao organ Učiteljskog zbora Srpske škole u Sarajevu, a zabranjen od strane austrougarskih vlasti.
Književni program lista je odgovor Srba Bosne i Hercegovine i zajedničkih matica u Vojvodini, Srbiji i Crnoj Gori, na ideološki i kulturni uticaj dvojne austrougarske monarhije a pogotovu politike i uprave Kalaja. Bosanska vila se s početka određuje kao književni časopis sa određenim nacionalnim kursom. Kao jedini srpski list u BiH, smatra da ima za zadatak da srpski narod, pored njegovog opšteg prosvjetljavanja, okupi oko sebe i da pruži otpor austrougarskoj politici. Iz Bosanske vile vidi se da su Srbi iz BiH mjerodavnim ideološkim i kulturnim centrom smatrali prije Beograd nego Beč, prije Novi Sad nego Budimpeštu prije Cetinje nego Trst. Te prirodne veze Kalaj i njegovi sledbenici nijesu mogli presjeći, ma koliko to htjeli. Štaviše, što su se oni više trudili da postignu svoje ciljeve, to su se Srbi više skupljali i ugledali na svoje matice.
Pokretači Vile su bili učitelji Srpske škole, koji su u početku bili najbrojniji saradnici časopisa.
Austrougarske vlasti su izdale dozvolu za izdavanje petnaestodnevnog beletrističkog lista „Bosanska vila“, uz uslove da se list šalje austrougarskoj upravi na preventivnu cenzuru, da list ne može da se bavi politikom i konfesionalnim pitanjima, te da u sastavima zabavnog i poučnog sadržaja ne bude previše naglašen srpski nacionalni element. Vila je registrovana na ime urednika Božidara Nikašinovića.
„Mi smo učinili sve ono što se od nas zahtijevati moglo, a sada stoji do vas, da pokažete koliko ste svjesni Srbi i koliko svoju knjigu ljubite — padne li „Bosanska vila“, kao srpski jedini list u ovim zemljama, onda nemojte nikoga kriviti — sami nosite grijeh na svojoj duši.“
Nakon dvomjesečne pripreme, prvi Vilin broj je izašao na dan 16. decembar 1885. godine. Prvo izdanje je imalo 16 stranica i štampano je na ćirilici u 1.000 primjeraka. Zbog potražnje, prvo Vilino izdanje je ponovo štampano.
Na samoj naslovnoj strani se preko čitave stranice nalazila velika fotografija mitropolita Save Kosanovića, koga su tri mjeseca ranije austrougarske vlasti prisilile da podnese ostavku, a krajem 1885. godine prognale iz provincije. Sam mitropolit Sava Kosanović se u ovom broju oglašava sa člankom „Pravednikova smrt“, te postaje jedan od prvih spoljnih saradnike Vile.
Bosanska vila je objavljivala tekstove svih književnih rodova osim drame. Programska orijentacija ovog lista bila je bavljenje srpskom kulturnom baštinom, uz prezentaciju popularnih i raznovrsnih tekstova dostupnih narodu iz svih oblasti društvenog života, ali je u njenom praktičnom delovanju, posebno u prvom razdoblju izlaženja, najviše tekstova bilo iz oblasti narodne književnosti. Okupljen je veći broj saradnika iz raznih krajeva koji opisuju narodni život i običaje, bilježe narodne pjesme, pripovjetke, poslovice i zagonetke, tumače narodna vjerovanja i slično.
U svom daljem razvoju, časopis je evoluirao od porodičnog lista do uglednog književnog glasila, u kome su sarađivali značajni srpski, muslimanski i hrvatski književnici.
U Bosanskoj vili svoje tekstove objavljuje mlada generacija srpskih pisaca: Aleksa Šantić, Svetozar Ćorović, Milan Prelog, Jovan Dučić, Veljko Petrović, Vladislav Petković Dis, Vladimir Ćorović, Petar Kočić i drugi. Svoje tekstove objavljuju i muslimani Safvet-beg Bašagić, Musa Ćazim Ćatić, Osman Đikić i drugi, a nešto kasnije Ivo Andrić i Tin Ujević. U ovom listu pisali su i neki pripadnici Mlade Bosne.
Bosanska vila bila je najpoznatije nacionalno srpsko glasilo na području austrougarske provincije BiH i jedno od poznatijih i priznatijih glasila uopšte na prostorima južnoslovenskih naroda.
List je prestao da izlazi 15. juna 1914. godine, uoči Prvog svjetskog rata, a zbog zabrane od strane austrougarskih vlasti.
Njegoševa pjesma „Noć skuplja vijeka“ je prvi put objavljena u časopisu Bosanska vila 1913. godine.
- Na današnji dan 16. decembra 1916. godine ubijen je ruski pustolov Grigorij Raspućin, koji je, kao tobožnji vidovnjak i čudotvorac, uspio da se nametne za osobu od povjerenja posljednjem ruskom caru Nikolaju II i njegovoj ženi, carici Aleksandri.
Grigorij Jefimovič Raspućin je bio ruski mistik. Imao je veliki uticaj na poslednje dane ruske dinastije Romanovih, i značajnu ulogu u životima cara Nikolaja II, njegove žene Aleksandre i njihovog sina Alekseja koji je patio od naslijeđene hemofilije. Njegovi oponenti su ga zvali „ludi monah“ iako nikad nije postao monah. Neki su ga smatrali da je psihički i duhovni iscjelitelj. Ubila ga je grupa plemića da bi spasila ugled monarhije. Može se smatrati i za jednu od najkontroverznijih ličnosti 20. vijeka.
Nema mnogo podataka o njegovom djetinjstvu, a ono što je poznato najverovatnije su iznijeli članovi njegove porodice. Zna se da je imao sestru po imenu Marija i starijeg brata Dimitrija. Marija, koja je po svemu sudeći bolovala od epilepsije, udavila se u rijeci. Jednom prilikom, dok su se Raspućin i Dimitrije igrali pored jezera, Dimitrije je upao u jezero, a Raspućin je skočio da ga spase. Obojicu ih je iz jezera izvukao jedan slučajni prolaznik, ali je Dimitrije potom umro od upale pluća. Gubitak sestre i brata ostavili su dubok trag na Raspućina, koji je svoje dvoje djece nazvao Marija i Dimitrije.
1903. godine Raspućin stiže u Petrograd, gdje se predstavlja kao sveti čovjek, sa isceliteljskim i vidovnjačkim moćima.
Na svom putešestviju kao hodočasnik saznao je o Aleksejevoj bolesti koju je naslijedio od čukunbabe kraljice Viktorije, engleske kraljice. Nakon pada sa konja na odmoru sa familijom, Aleksej je zadobio unutrašnje krvarenje. Tražeći svuda pomoć svome sinu, carica se obratila najboljoj prijateljici Ani Virubovoj da nađe pomoć, na šta je Raspućin preporučen. Raspućin je zaista olakšao dječakove muke, navodno kroz molitve, ali pretpostavlja se da je koristeći pijavice ili hipnozu uspijevao da dječaku zaustavi krvarenje.
Nakon nekoliko uspješnih liječenja, Raspućin je zadobio povjerenje cara, koji ga je proglasio prijateljem familije i svetim čovjekom. Postepeno, Raspućin zadobija sve veći i veći uticaj na caricu Aleksandru, čak i u političkom pogledu.
Raspućin je u međuvremenu postao kontroverzna ličnost vodeći skandalozni lični život. Zbog svega toga, petrogradska elita ga nije baš širokogrudo prihvatala.
Na početku rata, Raspućin proriče da će ruska armija biti uspješna samo ako sam car uzme komandu nad vojskom, što je zbog loše pripremljenog cara Nikolaja rezultovalo lošim posledicama po Rusiju. Dok je car bio na frontu, Raspućinov uticaj na caricu Aleksandru je rastao. Ubrzo je postao lični savjetnik carice i napunio politička mjesta svojim kandidatima. Raspućinov uticaj su koristili političari i novinari kojima je bilo u cilju da oslabe integritet dinastije Romanov, prisile cara da se odrekne apsolutne vlasti i odvoje Rusku pravoslavnu crkvu od države.
Knez Feliks Jusupov, caričin rođak, i grupa zavjerenika su odlučili da ubiju Raspućina. Prvo su pokušali da ga otruju vinom i kolačima, ali otrov nije djelovao. Zatim ga je knez Jusupov upucao iz neposredne blizine, pa je Raspućin pao na pod naizgled mrtav. Nakon nekoliko minuta ustao je, udario kneza Jusupova i pokušao pobjeći. Ostali zaverenici su ga uhvatili i ispalili u njega još metaka te ga bacili u hladnu rijeku Nevu.
