- Na današnji dan, 19. jula 1937. godine u Beogradu došlo je do sukoba policije i demonstranata koji su protestovali zbog podnošenja skupštini na ratifikaciju konkordata između Vatikana i Kraljevine Jugoslavije.
Konkordat je potpisan u julu 1935. godine, ali zbog otpora javnog mnjenja nije stupio na snagu. SPC je 1937. godine zvanično organizovala litiju za ozdravljenje patrijarha Varnave, a u stvari je to bio protest protiv ugovora Jugoslavije i Vatikana Želeći da umiri Hrvate, čiji su političari još od stvaranja zajedničke države pokazivali separatističke težnje, kralj Aleksandar otpočeo je pregovore s Vatikanom o potpisivanju Konkordata, ugovora kojim bi bio uređen položaj Katoličke crkve u Jugoslaviji. Poslije njegove smrti, pregovore je nastavio knez Pavle, pa je Konkordat potpisan u Rimu 1935. godine. Trebalo je još da ga ratifikuje i Skupština Kraljevine Jugoslavije, ali je SPC povela oštru i glasnu kampanju protiv toga. Najglasniji je bio Patrijarh Varnava, koji je u novogodišnjoj poslanici za 1937. godine pozvao narod „da se prijenemo, da ustanemo i zbijemo se u redove, kao vojska božja protiv vojske satanske“. Vlasti su zabranili štampanje ove poslanice Patrijarha Varnave. Odmah poslije toga, on se teško razbolio, zbog čega se pronio glas da je otrovan, a pošto mu se zdravstveno stanje pogoršavalo iz dana u dan, vrijenje u javnosti bilo je sve jače. Milan Stojadinović, predsjednik vlade, bio je ubijeđen u nadmoć svoje skupštinske većine, pa je tvrdio da će Konkordat biti ratifikovan bez problema. Za to vrijeme, uzbuđenje je raslo na ulicama Beograda jer je Crkva zakazala molepstvije za ozdravljenje patrijarha, a potom i litiju glavnim beogradskim ulicama od Saborne crkve do Hrama Svetog Save. Strahujući od nereda, policijska uprava grada Beograda zabranila je litiju, uz obrazloženje da „nije u skladu sa crkvenim propisima “. Na poziv sveštenika, međutim, narod je izašao na ulice, a ta će šetnja vjernika biti upamćena kao „krvava litija“. Intervencija policije, čiji je ministar bio Slovenac Anton Korošec, inače rimokatolički bogoslov, bila je brutalna. U opštoj tuči naoružane žandarmerije sa jedne strane i sveštenstva i građana sa druge strane najviše je stradalo čelo povorke, posebno episkop šabački dr Simeon Stanković, kojega su žandarmi kundacima oborili na kaldrmu, sa koje je, u nesvjesti, prenijet u Patrijaršiju, a potom u bolnicu. Protesti su nastavljeni i naredna dva dana, a iz Beograda su se proširili u Kragujevac, Šabac, Užice i Mladenovac. Stojadinović nije htio da odustane, pa je Konkordat najzad izglasan. Sledeće noći umro je i patrijarh Varnava. Bojeći se daljeg zaoštravanja odnosa sa SPC, Stojadinović je odustao od sprovođenja Konkordata, a zvanično glasilo Vatikana prenijelo je papino saopštenje da „neće biti malen broj duša koje će zažaliti“ što nije prihvaćen ovaj sporazum. Do danas nijesu opovrgnute tvrdnje da je patrijarh Varnava otrovan.
- Na današnji dan, 19. jula 1989. godine Narodna skupština Poljske izabrala je generala Vojćeha Jaruzelskog za predsjednika Poljske.
General Jaruzelski jedna je od najkontroverznijih ličnosti poslijeratne istorije Poljske, što su ilustrovale i redovne demonstracije njegovih pristalica i protivnika ispred njegove kuće u Varšavi u vrijeme kada je Jaruzelski uveo vanredno stanje. „Ako sam nekom nešto skrivio, svjesno ili nehotice, izvinjavam se“, više puta je posije pada komunizima tražio oproštaj od Poljaka, ali, kao i većina Poljaka u anketama, tvrdio je do kraja da je njegova odluka da 1981. godine uguši radnička i građanska prava Poljaka bila ispravna, kako to tenkovima ne bi učinio Sovjetski Savez. „Naša domovina našla se pred ambisom“, obznanio je Jaruzelski 1981. godine Poljacima da u zemlji uvodi vanredno stanje, da su tenkovi na ulicama, a još tokom noći počela su hapšenja hiljada aktivista nezavisnih sindikata Solidarnost. Za 586 dana, do 22. jula 1983. godine, koliko su Poljaci živjeli u strahu vanrednog stanja, u sukobima sa vojskom i policijom poginulo je više od 100 ljudi, internirano je preko 3.000, a uhapšeno preko 10.000. „Znajući raspoloženje i temperament Poljaka, to ne bi bilo vanredno stanje, već rat. Poljska armija bi se suprotstavila Rusima, a ja bih prvi dobio metak u čelo“, rekao je Jaruzelski. Jaruzelski se našao na optuženičkoj klupi za više zločina komunizma, a glavno suđenje, za uvođenje vanrednog stanja, prekinuto je zbog izuzetno lošeg zdravlja. Uz neosporno lično poštenje, u sudbini generala Jaruzelskog tragično se prelama i sudbina same Poljske. Kao dijete odvučen je sa porodicom u Sibir, borio se u Drugom svjetskom ratu, stao 2008. godine pred sud za veleizdaju, tražio oproštaj od Čeha za to što je poslao i poljske vojnike u „bratsku pomoć“ sovjetskoj okupaciji Čehoslovačke, aktivno pomogao da se preko Okruglog stola sa opozicijom dođe do prvih slobodnih izbora 1989. godine. „Ne branim Jaruzelskog i druge koji su uveli vanredno stanje, jer sam smrtni neprijatelj komunista. Ali da su generali živjeli u druga vremena, bili bi veliki ljudi“, rekao je povodom tog suđenja legendarni vođa otpora Poljaka totalitarnom sistemu, koji je Jaruzelski gušio, Leh Valensa. „Da nije bilo generala Jaruzelskog, ne bi danas bilo slobodne Poljske, ne bi bilo demokratskih promjena“, rekao je Valensa. Vojćeh Jaruzelski je završio sovjetske oficirske škole i 1956. godine imenovan za najmlađeg generala u Poljskoj. Bio je redom od 1968. godine ministar odbrane, 1981. godine stao je na čelo vlade i izabran za generalnog sekretara Centralnog komiteta poljskih komunista. Poslednju funkciju, predsjednika već slobodne, demokratske Poljske, obavljao je kratko od 1989. do kraja 1990. godine, nakon čega se povukao iz političkog života.
