- Na današni dan, 02. decembra 1915. godine na Cetinje je došao regent Aleksandar Karađorđević da oda priznanje kralju Nikoli, vladi i crnogorskoj vojsci. Tom prilikom regent je odlikovao kralja Nikolu lentom Karađorđeve zvijezde s mačevima, a predsjednika vlade, đenerala Janka Vukotića trećim stepenom Karađorđeve zvijezde s mačevima i zlatnom Obilića medaljom za hrabrost.
Aleksandar Karađorđević je bio regent prestolonaslednik Kraljevine Srbije , regent prestolonaslednik Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, kralj Srba, Hrvata i Slovenaca i kralj Jugoslavije. Ubijen je 1934. godine u Marseljskom atentatu.
Bio je drugi sin Petra I Karađorđevića i kneginje Zorke (kćerke crnogorskog kralja Nikole Petrovića) Aleksandar je svoju mladost proveo van Srbije, kojom je tada vladala dinastija Obrenović. Školovao se u Ženevi i Sankt Peterburgu, a u Srbiju je došao kada je njegov otac izabran za kralja Srbije posle Majskog prevrata 1903. Godine. Postao je regent svom ocu 1914. godine i kao takav bio je vrhovni zapovjednik srbijanske vojske u Prvom svjetskom ratu.
Aleksandar je rođen na Cetinju 1888. godine. Njegov djed po majci bio je crnogorski kralj Nikola, a baba kraljica Milena. Kum na krštenju bio mu je, preko izaslanika, ruski car Nikolaj II. Djetinjstvo je proveo u Crnoj Gori, a osnovnu školu završio u Ženevi. Dalje školovanje nastavio je u vojnoj školi u Sankt Peterburgu, a potom u Beogradu.
U Prvom balkanskom ratu, prestolonaslednik Aleksandar je kao formalni zapovjednik Prve armije vodio pobjedonosne bitke na Kumanovu i Bitolju, a potom u Drugom balkanskom ratu bitku na Bregalnici.
Kada se kralj Petar I zbog bolesti povukao od vladarskih poslova 1914. godine, prestolonaslednik Aleksandar je postao regent.
U Prvom svjetskom ratu bio je vrhovni zapovjednik srpske vojske u bitkama na Ceru i Kolubari, kad je srbijanska vojska potpuno razbila vojsku Austrougarske Monarhije. Ponovo napadnuta od Njemačke i Bugarske, Srbija je podlegla u neravnopravnoj borbi. Sa mnogim gubicima srbijanska vojska se, zajedno sa starim kraljem Petrom i prestolonaslednikom Aleksandrom povukla preko Albanije na ostrvo Krf, gdje je reorganizovana. Poslije oporavka i popune srbijanska vojska je iste godine ostvarila veliku pobjedu na Solunskom frontu, na Kajmakčalanu. Završne operacije proboja Solunskog fronta u jesen 1918. godine, srbijanska vojska je izvršila pod vrhovnom komandom regenta Aleksandra, sa odličnim komandnim kadrom u koji spadaju vojvode Živojin Mišić, Stepa Stepanović i Petar Bojović.
Posle pobjede u Prvom svjetskom ratu, Aleksandar je postao regent nove Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, a kralj 1921. godine posle očeve smrti.
Na Aleksandra je više puta pokušavan atentat. Prilikom posjete Francuskoj, u koju je otputovao da bi učvrstio odbrambeni savez protiv nacističke Nemačke, kralj Aleksandar ubijen je u Marselju 1934. godine od strane hrvatskih ustaša i makedonske organizacije VMRO, a pod zaštitom Italije, Nemačke i Mađarske. Kraljeva smrt duboko je potresla čitavu Jugoslaviju, a njegovo tijelo ispraćeno je od stotina hiljada ljudi čitavim putem do Oplenca, gdje je sahranjen. Narodna skupština i Senat Kraljevine Jugoslavije dali su mu naziv Viteški kralj Aleksandar I Ujedinitelj.
- Na današni dan, 02. decembra 1910. Godine u Petrogradu je potpisana vojna konvencija između Crne Gore i Rusije o stručnoj i materijalnoj pomoći, odnosno, pomoći u oružju Crnoj Gori. Prema tom ugovoru, Crna Gora nije mogla stupiti u rat bez prethodne saglasnosti Rusije.
Rusija je mnogo prije Prvog svjetskog rata uspostavila višestrane političke, kulturne i ekonomske veze sa Crnom Gorom.
Rusija je Crnoj Gori stalno ukazivala ekonomsku i političku pomoć. 1878. godine Crna Gora je dobijala od Rusije subvenciju od 64 hiljade rubalja; 1902. Godine subvencija je uvećana na 222.126 rubalja, 1903. godine – na 500 hiljada rubalja, a uoči balkanskih ratova na 921 hiljadu rubalja (oko dva miliona perpera), što je činilo polovinu svih budžetskih prihoda crnogorske države.
Sredstvima Rusije izdržavani su: bolnica na Cetinju, Djevojački institut, a znatnim dijelom i vojne ustanove. Pored godišnjih subvencija, Rusija je davala Crnoj Gori pod lakšim uslovima kratkoročne i dugoročne zajmove, a 1900. godine kada je crnogorska državna blagajna zbog neisplaćenog duga od 600 hiljada fiorina zapala u težak položaj koji je Crnoj Gori prijetio gubitkom finansijske i ekonomske nezavisnosti, Rusija je isplatila Austro-Ugarskoj za Crnu Goru taj dug i time spasila crnogorske državne finansije od potpunog sloma.
Rusija nije imala ekonomskih pozicija u Crnoj Gori, ako se isključi monopol prodaje šibica ruskog industrijalca Lapšina i znatnija trgovina ruskim petrolejom. Ali, njene političke pozicije u Crnoj Gori bile su vrlo jake. Široke i mnogostruke bile su političke i vojne veze Rusije sa Crnom Gorom.
Po vojnoj konvenciji iz 1910. godine Rusija je preuzela na sebe veći dio rashoda za izdržavanje crnogorskih oružanih snaga. Godišnje su oni prelazili milion i 500 hiljada perpera. Mnogi crnogorski oficiri školovali su se u Rusiji. Ruski vojni agent na Cetinju (general Potapov) bio je jedan od najbližih savjetnika kralja Nikole u vojnim pitanjima. Kralj Nikola i njegova porodica bili su vezani sa dinastijom Romanovih i ruskim velikim knjaževima prijateljskim vezama. Njegove kćeri Milica i Stana (Anastasija) bile su udate za velike knjaževe Nikolaja Nikolajeviča i Petra Nikolajeviča. Kralj Nikola je održavao sa kćerima stalnu vezu, pa je imao čak i specijalnu šifru za tajnu prepisku. Milica i Anastasija su koristile svoju blizinu dvoru i glavnoj komandi ruske vojske (veliki knez Nikolaj Nikolajevič u početku Prvog svjetskog rata bio je glavnokomandujući ruske vojske) i postizale su mnoge privilegije za Crnu Goru. Posebno, one su postigle povećanje specijalne subvencije koju je Rusija davala za održavanje dvora kralja Nikole.
Rusija je u očima crnogorskog naroda smatrana starijim bratom. Ona je na svjetskoj areni branila interese Crne Gore, neprestano se nalazila na njenoj strani za vrijeme međunarodnih konflikata i sporova, podržavala i štitila njen prestiž. Veliki progresivni uticaj izvršila je ruska kultura na razvitak kulture u Crnoj Gori. Na ruskim univerzitetima dobio je obrazovanje znatan dio crnogorske inteligencije. Bliska po jeziku ruska literatura široko je bila rasprostranjena u Crnoj Gori. Uticaj i popularnost Rusije među Crnogorcima bili su izvanredno veliki.
U Prvom svjetskom ratu Rusija je Crnu Goru smatrala svojim glavnim saveznikom. Crna Gora se odlučila na rat s Austro-Ugarskom tek poslije stupanja Rusije u rat: do 4. avgusta 1914. godine crnogorska vlada je odugovlačila s objavom rata; ili čim je iz Petrograda dobila saopštenje da je između Rusije i Austro-Ugarske počeo rat, odmah je (6. avgusta) i sama objavila rat Austro-Ugarskoj. Obje države istupale su zajednički u ratu i Rusija je ukazivala Crnoj Gori svestranu pomoć, predviđenu rusko-crnogorskom vojnom konvencijom iz 1910. godine.
