- 21. novembra 1869. godine rođen je srpski pravnik i istoričar Slobodan Jovanović, profesor Beogradskog univerziteta, predsjednik Srpske kraljevske akademije, najznačajniji srpski pravni pisac i teoretičar države u 20. vijeku. Tokom Drugog svjetskog rata bio je predsjednik jugoslovenske emigrantske vlade u Londonu, a poslije rata komunističke vlasti su ga u odsustvu osudile na 20 godina zatvora.
Slobodan Jovanović je bio predsjednik Srpske kraljevske akademije, rektor Beogradskog univerziteta profesor javnog prava i dekan Pravnog fakulteta u Beogradu, pravnik, istoričar, književnik.
Rođen je u Novom Sadu, od oca Vladimira Jovanovića i majke Jelene. Od sredine 1872. njegova porodica živi u Beogradu. Studirao je prava u Ženevi, kao državni stipendista Kraljevine Srbije. Potom je izučavanje prava nastavio je na Slobodnoj školi političkih nauka u Parizu. Slobodan je upućen za atašea u srpsko poslanstvo u Carigradu, Osmansko carstvo. Na ovom položaju radio je na poboljšanju položaja Srba u Turskoj.
Tokom Prvog i Drugog balkanskog rata Slobodan je bio šef Presbiroa pri Vrhovnoj komandi Srpske vojske. Poslije pobjede Srpske vojske u Kumanovskoj bici prelazi sa Presbirom i Vrhovnom komandom u Skoplje gdje boravi nekoliko mjeseci. Posle Drugog balkanskog rata izabran je za rektora Beogradskog univerziteta.
Međutim, 1914. godine izbija Prvi svjetski rat a Slobodan je ponovo upućen na službu u Presbiro pri Vrhovnoj komandi Srpske vojske.
Posle albanske golgote profesor Jovanović se našao na ostrvo Krf, gdje su bile smještene srpska vojska, izbeglice, Narodna skupština, Vlada i druge ustanove. Profesor Jovanović je pored obaveza u Presbirou nalazio vremena i za književni rad, koji mu je predstavljao duhovni mir u vremenu teškom po srpski narod. Poslije Prvog svjetskog rata profesor Jovanović se nalazio među pravnim ekspertima pri jugoslovenskoj delegaciji na Konferenciji mira u Parizu 1919. godine. Profesor Jovanović je izabran za dopisnog člana Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Zagrebu.
27. marta 1941. godine ušao je u kraljevsku vladu kao nestranačka ličnost. Bio je potpredsjednik Vlade u izbjeglištvu, a jedno vrijeme i njen predsjednik pa do kraja svog života živio je u Londonu. Poslije Drugog svjetskog rata suđeno mu je u odsustvu i osuđen je na dvadeset godina robije i gubitak građanske časti, takođe i djela mu se nisu štampala.
Preminuo je u u svojoj devedesetoj godini, u Londonu. 2007. godine Slobodan Jovanović je rehabilitovan odlukom Okružnog suda u Beogradu, a presuda kojom je osuđen na robiju i gubitak časti je proglašena ništavnom.
- 21. novembra 1911. godine na Cetinju je rođen Aleksandar Leso Ivanović, poznati crnogorski pjesnik. Završio je Cetinjsku gimnaziju. Pored poezije, koju je počeo da objavljuje kao šesnaestogodišnjak, posjedovao je i dar za slikarstvo. Bio je liričar elegičnih preokupacija, melodičnog stiha izvanredne prefinjenosti i impresionističkih minijatura. Prve pjesme objavio je 1929. godine, a objavio je zbirke «Stihovi» i «Čapur u kršu».
Jedan od najpoznatijih pjesnika moderne crnogorske poezije, svakako je Aleksandar Leso Ivanović. Datum rođenja za Lesa nije bio od velikog značaja. Jednom prilikom je rekao: “Ja sam bio mnogo više ravnodušan prema datumu rođenja nego prema činjenici da sam uopšte rođen.“
Još kao mladić ostao je bez oca, braće i sestara. Živio je skromno, uz majku koja je bila domaćica. Pred sam Drugi svjetski rat se oženio. Jedan od njegovih sinova je poznati crnogorski šahovski velemajstor Božidar Ivanović.
Zbog raznih nedaća koje su ga u životu zadesile, okrenuo se boemskom životu. Pisao je pjesme i to ga je ispunjavalo.
U literaturi se prvi put javio kao šesnaestogodišnjak. Njegove pjesme odišu ljepotom, nostalgijom, žalom za prošlim vremenima, tihom tugom zbog prolaznosti svega – ljudi i vremena. Jedna od njegovih najpoznatijih pjesama je „Ljudi sjenke“. Pošto je i on sam bio nenametljiv, tih, nije tražio mnogo, smatra se da je ovo i poluautobiografsko djelo. Pjesma „Kari Šabanovi“ na nas ostavlja poseban utisak. Možemo, makar na kratko, da se nađemo na karima, vozimo starim putevima uz kolsku škripu i slušamo priče Jovana Šabana, Lesovog druga koji mu je bio inspiracija za ovu pjesmu. Druga, s kojim je provodio kišne dane, sunčana jutra i modre sumrake.
Iza njega ostalo je još divnih pjesama: „Biljarda“ , „Poruka daljinama“ , „ Sužanj na kamenu“ , „ Jutra jugova“ , „ Jesen“ , „ Pohod na Crnu Goru“ , „ U susret nebu“…
Leso Ivanović je bio čovjek tanane lirske duše. Rijetko kada je napuštao svoje Cetinje, malo je putovao. Jedva je vidio more koje mu je bilo pod nogom. U Beograd je stigao tek pred kraj svog života tražeći lijeka. Ali je zato ovaj pjesnik, kao nijedan crnogorski, daljinu u duši nosi.
Umro je 1965. godine na Cetinju – gradu kojeg je rijetko kada napuštao, o kojem je pisao, u kojem su ostale njegove najljepše uspomene, u njegovoj domovini.
On je mir nalazio pišući pjesme u kojima je iznosio svoje nedoumice, zapažanja, strahove i činjenice. Kao plod njegovog pisanja imamo divne pjesme – napisane srcem u kojima upoznajemo Lesovu blagu narav, pjesničku dušu i koje nas podstiču na razmišljanje. Čitajući njegove pjesme ispunjene dubokim unutrašnjim osjećanjima, uz prisustvo nostalgije i melanhonije, upoznajemo ljude, svijet, prirodu i same sebe.
