- Na današnji dan, 25. decembra 800. godine Papa Lav III u Rimu je krunisao franačkog vladara Karla Velikog za cara Svetog rimskog carstva, što će biti titula njemačkih i austrijskih monarha do vremena Napoleona.
Rimska imperija uništena je posle najezde varvara 476. godine. Nekadašnju Rimsku imperiju obnavlja Karlo Veliki. U franačkim, pa tako i u mnogim anglosaksonskim državama, svaka plemićka, vladajuća porodica, odnosno dinastija, svoje legendarno porijeklo izvodila je od samih bogova. Svakoj vladajućoj dinastiji bilo je važno da dokaže da su božanskog porijekla, odnosno neposredni naslednici samih bogova. Po pravilima takve dinastije, svoje posjede, oblasti kojima su upravljali, smatrali su za porodičnu svojinu koja se kasnije mogla dijeliti samo unutar te porodice. Ovakve dinastije su bile ponesene idejom o osnivanju novog Rimskog carstva. Zaneseni slavom Starog Rima i Rimskog carstva željeli su da grade svoja buduća kraljevstva, odnosno carstva po uzoru na pređašnje.
Osnivač Franačkog kraljevstva Hlodovek je nakon osvajanja Pariza uzeo titulu i odežde rimskog konzula, a od svojih podanika je tražio da ga nose na štitu trijumfujući kroz Pariz. Mlada franačka država je primila hrišćanstvo iz Rima. Započela svoju ekspanziju u širenju svoje države i moći, i dalje zanesena idejama Svetog rimskog carstva. Kraljevi iz dinastije Merovinga zapamćeni su u istoriji pod izrazom „lijeni kraljevi“. Dinastiju Merovinga je smijenio Pipin Mali osnivajući novu dinastiju – Karoling, koja će Franačku državu dovesti do vrhunca svoje moći. Pipina Malog je naslijedio njegov sin Karlo, koji će zbog svojih velikih vojnih manevara, uređenjem države i crkve ostati zauvijek upamćen kao „Veliki“.
Iz djela „Život Karla Velikog” pisca Ajnharda, Karlovog sekretara, saznajemo da je Karlo bio srednje visine, stamen, riđe kose i debelog vrata i da je volio da uživa u zabavama koje je on lično organizovao. Pored toga, krasile su ga pokroviteljske i državničke sposobnosti, bio je ratnik i dominantna ličnost tadašeg doba. Njegov sekretar Ajnhard, koji je autor pomenute biografije, poredio ga je sa rimskim carem Oktavijanom Avgustom, opisujući njegovu slavu. Po dolasku na prijesto odmah se latio vojnih osvajanja. Karlo je stvorio ogromnu državu koja se prostirala od Španije na zapadu, na sjeveru do Baltičkog mora, na istoku i jugu do granica Vizantijske imperije.
Nakon svih ovih osvajanja Karlo je riješio da uredi svoju ogromnu državu. Zalagao se za obrazovanje; pri manastirima, crkvama i kapelama otvarao je škole; na svoj dvor dovodio je učenjake iz čitave države; stvorio je feudalni sistem; postavljao je svoju vlastelu na udaljenim krajevima države kako bi sačuvao integritet. Takođe je regulisao status crkve u državi – prevodila su se djela velikih crkvenih otaca. Godine 800. dobija poziv iz Rima da dođe i izbavi papu od tamošnje aristokratije, što Karlo i čini. Papa u znak zahvalnosti kruniše Karla za cara. Ovo krunisanje je bilo najistaknutiji događaj u Karlovoj vladavini i donekle je predstavljalo ostvarivanja zamisli o obnovi nekadašnjeg Rimskog carstva, kojom su se vodili njegovi predhodnici. Vizantija je sebe smatrala jedinim naslednikom Rimskog carstva i nije nikako mogla da prihvati postojanje drugog carstva na zapadu. Zapad nije imao cara još od propasti Zapadnog rimskog carstva 476. godine. Sada je Franačko carstvo postalo pandam Vizantijskom, i nekadašnjem Rimskom carstvu. Vizantija je priznala Karlovo carstvo i titulu „cara Franaka“, dok je Franačko carstvo priznalo suverinitet Vizantiji nad Venecijom, Istrom, Dalmacijom i južnom Italijom.
Poslije sklapanja mira sa Vizantijom, Karlo se povlači u svoj dvor u Ahenu, gdje se razbolio i zbog jake groznice nije mogao da upravlja Franačkim carstvom, ubrzo je počeo da gubi i vid, da bi se 814. godine i upokojio. Sahranjen je u svome dvoru u Ahenu. Posle njega Franačko carstvo se podijelilo na tri dijela. Jačanje feudalaca kao i međusobna svađa Karlovih sinova dovode do raspada carstva na tri dijela, teritorije današnje Njemačke kao jednog dijela, Francuske kao drugog, i Italije kao trećeg dijela.
- Na današnji dan, 25. decembra 1066. godine u Vestminsterskoj katedrali u Londonu je normanski vojvoda Viljem Osvajač krunisan za kralja Engleske pošto je kod Hejstingsa potukao vojsku Harolda, poslednjeg saksonskog kralja.
Od tada Normani su počeli da se stapaju s pokorenim Anglosasima u englesku naciju. To je značajna prekretnica engleske istorije. Engleska je otada značajnije povezana sa kontinentalnom Evropom i formirana je jedna od najmoćnijih monarhija u Evropi. Stvoren je jedan od najsofisticiranijih sistema vlasti u Evropi. Promijenjen je engleski jezik i kultura i postavljen je temelj za kasniji dugogodišnji anglo-francuski sukob. To je bilo poslednje uspješno osvajanje Engleske.
Normandija je područje sjeverozapadne Francuske, koje su Vikinzi počeli naseljavati još 911. godine. Francuski kralj Karlo Prosti je dozvolio grupi Vikinga pod vođstvom Rolona da se nasele u sjevernu Francusku, sa idejom da oni postanu zaštita od drugih budućih vikinških invazija. To se pokazalo kao dobra ideja i Vikinzi tog područja su poznati kao Normani, a čitava ta regija je dobila po njima ime Normandija. Francuski kralj im dodjeljuje oblasti koje su naselili u trajan posjed, pa se formira vojvodstvo Normandija. Normani su brzo prihvatili francusku kulturu, odbacili su paganizam i prešli na hrišćanstvo. Prihvatili su lokalnu verziju francuskog i dodali su normanske crte, tako da se stvorila normanska verzija francuskog jezika. Sa lokalnim stanovništvom su se miješali i orodili. Koristili su teritorije dobijene od francuskog kralja, kao bazu za širenje prema Holandiji, pa anektiraju okolne teritorije.
Kada umire anglo- saksonski kralj Edvard Ispovjednik koji je vladao Engleskom, tri različite strane počinju polagati pretenzije na tron. Viljem Osvajač skupio je flotu od 600 brodova i vojsku od 7.000 ljudi. Regrutovao je vojnike ne samo iz svoje Normandije, nego i iz okolnih područja, iz Holandije i Njemačke. Mnogi su bili drugorođeni ili trećerođeni sinovi, kojima je ostajalo malo ili nimalo nasledstva. Viljem Osvajač im obećava da će biti nagrađeni zemljom i statusom, ako kupe vlastitog konja, oklop i oružje i pridruže se njegovom pohodu. U bici kod Hastingsa 1066. godine Normani su pobijedili a Saksonci su pobjegli. Poslije te bitke Viljem Osvajač je krenuo kroz Kent prema Londonu. Konačno je proglašen kraljem i krunisan je 25. decembra 1066. godine u Vestminsterskoj opatiji. Kada su jednom zauzeli Englesku Normani se suočavaju sa nizom izazova. Normana je bilo veoma malo u poređenju sa lokalnim stanovništvom.
Procjenjuje se da je bilo samo 5.000 normanskih vitezova. Ako bi neko od anglo-saksonskih gospodara odbio da prizna legitimitet Viljema Osvajača, oduzela bi mu se zemlja i titula. Zemlja bi se podijelila novim normanskim gospodarima. Na taj način su Normani potisnuli lokalnu aristokratiju. Viljem Osvajač je zato Normanima davao zemlju u manjim komadima i raštrkanu geografski i po Engleskoj i po Normandiji. Ako bi se neko pobunio protiv njega, ne bi mogao braniti svoje posjede, koji su geografski jako raštrkani. Jedna od najznačajnijih promjena je bilo uvođenje romanskog anglo-normanskog jezika kao jezika vladajuće klase u Engleskoj. Taj jezik je zadržao svoj prestiž sledećih 300 godina i ima veliki značaj za moderni engleski jezik. Engleski jezik je izgubio mnogo germanskog vokabulara, ali je zadržao germansku strukturu rečenica. Druga direktna posledica Normanskog osvajanja je gotovo potpuno iščezavanje anglo-saksonske aristokratije i gubitak anglo-saksonske kontrole nad crkvom. Čak i prije dolaska Normana Anglo-Saksonci su imali jedan od najprofinjenijih sistema vlasti toga vremena. Taj oblik vlasti naslijeđuju Normani. Normani to unaprijeđuju centralizacijom sistema administrativnih jedinica. Vilijam Osvajač je izvršio popis stanovništva i imovine, što je bio prvi takav popis u Evropi nakon doba Rimljana. Popis je omogućio uvođenje efikasnog oporezivanja.
Računovodstvo se bitno unaprijeđuje i locira se u Vinčesteru. Normani su vladali iz Normandije. Nijesu vladali iz Engleske. Tako je i Viljem Osvajač ostavio rođaka da vlada Engleskom u njegovo ime, a on sam se vratio u Normandiju. S druge strane Normani su u Engleskoj gradili katedrale i zamkove. Poslije osvajanja Engleske od strane Normana, odnosi sa Francuskom se komplikuju. Normani su još držali posjede u Normandiji i time su bili još uvek vazali francuskog kralja. U isto vrijeme oni su bili jednaki francuskom kralju, jer su sami bili kraljevi Engleske. Normani su kontrolisali pola Francuske i Englesku, čime su bili jači od Francuske, ali ipak i dalje su bili francuski vazali. Do krize je došlo 1216. godine, i to kasnije dovodi do Stogodišnjeg rata između Francuske i Engleske.
