- Na današnji dan, 25. oktobra 1769. godine Crnu Goru je napustio ruski emisar Jurij Dolgorukov, koji je došao da ispita slučaj Šćepana Malog i organizuje ustanak protiv Turske.
Pojava Šćepana Malog u Crnoj Gori izazvala je veliku buru u Evropi toga doba i natjerala je velike sile da više pažnje obrate na Crnu Goru, malenu balkansku zemlju skučenu između Osmanskog carstva i Mletačke Republike. Njegov dolazak zatekao je crnogorsko društvo u stanju haosa, u kome su vladali plemenska samovolja i razjedinjenost, krvna osveta, konstantne pljačke, otimačine i brojne druge nesreće.
Nepostojanje bilo kakve sekularne vlasti, jer su se ugasili prvi pokušaji osnivanja opšteg suda, znatno je doprinijelo takvom stanju, a crkvena vlast pod vođstvom vladike Save, nije imala snage da se izbori sa svim nedaćama u zemlji. U takvoj situaciji Crnogorci su prihvatili jednu nepoznatu ličnost, izvanjca lažnog identiteta, više kao izbavitelja iz svih ovih nevolja koje su ih snašle, nego kao ruskog cara ili od neba poslanog mesiju. Nezgode u vezi sa Rusijom izbile su zbog toga što se Šćepan predstavio kao ruski car Petar III, koji je došao, kako je govorio, da spase Crnogorce od svih nevolja ovog svijeta.
Problem sa lažnim predstavljanjem Šćepana bio je u tome što je, stvarni car Petar III bio muž ruske carice Katarine Velike, ubijen u dvorskoj zavjeri. A Katarina je upravo u to vrijeme stupila na prijesto i pojava nepoznate i tajanstvene ličnosti u Crnoj Gori, koja se predstavljala kao ruski car, bila veoma neugodna za Katarinu, koja se upravo u to vrijeme učvršćivala na vlasti i sticala simpatije u ruskim vladajućim krugovima. Dolgorukov je stigao na Cetinje u ljeto 1769. godine. Iako je njegov primarni zadatak bio u tome da provjeri spremnost Crnogoraca za učešće u rusko-turskom ratu, koji je bio u toku, izaslanik ruskog dvora se zainteresovao i za slučaj Šćepana Malog, koji je kompromitovao ne samo caricu Katarinu, nego i cijelu Rusiju. Pošto je saznao za nedozvoljene radnje i obmane samozvanca, Dolgorukov je zahtijevao da se Šćepan uhapsi, što je učinjeno, ali samozvanac je bio kratko u zatvoru, jer su mnogi Crnogorci bili ogorčeni zbog takvog postupka prema „njihovom vladaru“.
Major Rozenberg, koji se nalazio u pratnji kneza Dolgorukog, zapisao je u svom dnevniku ono što je čuo od samog Šćepan Malog – da je otišao od kuće još u djetinjstvu, kao i da se „skitao se po mnogim zemljama i na kraju javio u Crnoj Gori”. Pojava ruskog izaslanika nije mogla da razuvjeri većinu Crnogoraca da u njihovoj sredini ne boravi ruski car. Knez Dolgorukov je napustio Crnu Goru jer je procijenio da Šćepan Mali ne šteti interesima Rusije i da njegov autoritet može doprinijeti objedinjavanju crnogorskih plemena.
- Na današnji dan, 25. oktobra 732. godine franački vladar Karlo Martel je u bici kod Poatjea teško porazio Arabljane i time definitivno zaustavio njihov dalji prodor u zapadnu Evropu.
Arapska osvajanja je naziv koji u svom tradicionalnom smislu podrazumijevaju niz oružanih sukoba, odnosno osvajačkih pohoda koje je arapska muslimanska država, kasnije poznata kao Kalifat, preduzela od svog nastanka a koji su rezultirali osvajanjem cijelog Bliskog Istoka, Sjeverne Afrike, te djelova centralne i južne Azije, odnosno Kavkaza i južne Evrope. Muslimanska osvajanja su za posledicu imala naglo širenje islama i njegovo pretvaranje u jednu od najvećih svjetskih religija, odnosno širenje arapskog jezika, pisma i kulture kao i stvaranje jednog od najvećih carstava u istoriji svijeta, od koga je nastao današnji islamski svijet. Franačka država je bila srednjovjekovna evropska država koju su naseljavali i kojom su vladali Franci. Franačka država je nastala na prostorima nekadašnje rimske Galije i nastala je u V vijeku.
Franci su primili hrišćanstvo iz Rima. Franačka država je svoju najveću moć dostigla za vrijeme Karla Velikog koga je rimski papa krunisao za cara 800. godine u Rimu jer je u njemu vidio naslednika Rima. Nakon Karlove smrti država je podijeljena na tri dijela. Od jedne nastaće tri države: Francuska, Italija i Nemačka. Karlo Martel je bio franački majordom i vojskovođa. Služio je kao majordom na franačkom dvoru, a kao vojskovođa se proslavio pobjedom kod Poatjea nakon koje je stekao nadimak Martel ( čekić, malj). Kasnije će se po njemu nazvati dinastija Karolinzi.
U bitki kod Poatjea se vodila neravnopravna borba. I zapadni i arapski izvori navode da je muslimanska vojska bila višestruko brojnija od franačke. Muslimanska teško-oklopljena konjica smatrana je do tada gotovo nepobjedivom, a bila je i brojčano nadmoćna nad franačkom vojskom. Karlo je vodio obrambenu borbu, stvorivši sa svojim ljudima kvadratnu formaciju koja je uspjela da odupre konjaničkim naletima. U borbi je ubijen muslimanski vođa, što je izazvalo neslaganje među preživjelim generalima, te uzrokovalo njihov poraz i povlačenje. Ishod borbe zaustavio je muslimanska osvajanja u zapadnoj Europi, a u sledeće dvije generacije oni su protjerani preko Pirineja. Ovu bitku pominje Njegoš u Gorskom vijencu:
Francuskoga da ne bi brijega,
Arabijsko more sve potopi.
