Na današnji dan, 26. juna 1690. godine poslije poraza Austrijanaca u ratu sa Turcima, u kojem je kao saveznik Beča predvodio Srbe, patrijarh srpski Arsenije III Čarnojević je na Kalemegdanu u Beogradu održao sabor srpskih episkopa i sveštenstva s obje strane Save i Dunava.
Patrijarh je tih dana pregovarao sa austrijskim carem Leopoldom I o prelasku preko Save i Dunava i Srbi su prešli dva dana prije nego što su Turci ponovo zauzeli Beograd. Idući na sjever, naselili su se u oko 50 mjesta u Vojvodini i Ugarskoj, uključujući Sentandreju, najsjeverniju tačku srpskog rasijanja.
Sentandreja se nalazi oko 20 km sjeverozapadno od Budimpešte na desnoj obali jednog od rukavaca Dunava (Sentandrejski Dunav). Grad je poznat po muzejima, galerijama i umjetnicima. Zbog svoje slikovitosti i dobrih komunikacionih veza sa Budimpeštom, Sentandreja je postala popularna turistička destinacija. Oblast Sentandreje je naseljena više od hiljadu godina. U rimsko doba ovdje je bilo naselje („Vučija tvrđava“). Krajem XVII i početkom XVIII vijeka, Sentandreja je bila destinacija imigranata sa Balkana (Srbija, Dalmacija, Grčka), Slovačke i Njemačke. Na osnovu privilegija cara i kralja Leopolda I, 1690. godine pod vođstvom patrijarha Arsenija III Čarnojevića iz Srbije se u Sentandreju doselilo 8000 srpskih porodica. Po podacima iz 1720. godine 88% stanovništva Sentandreje su bili Srbi. Zajedno sa narodom izbjegli su i monasi manastira Ravanice, i sa moštima Sv. cara Lazara stigli u Ugarsku. Tu su sagradili “hiže” (kuće) kako je ko mogao, i blizu brijega iznad Dunava podigli crkvu od drveta, i u njoj položili mošti srpskog sveca. Nakon završetka Prvog svjetskog rata pravoslavlje je veoma stradalo. Srbi su što stradali – što iselili u jugoslovensku kraljevinu, ostala je demografska pustoš. U Sentandreji je formalno postojao pravoslavni episkopat, ali funkcije su mu bile samo administrativne. Svih sedam crkvi ostalo je bez sveštenika, zvona i crkvenih stvari. Samo u jednoj crkvi se održavala crkvena služba, dok su ostale “prazne i samotne”. Bio je to epilog viševjekovnog trajanja Srba i pravoslavlja u gornjoj Mađarskoj. Početkom XXI vijeka u Sentandreji postoji “Saborno groblje”, kao jedino mjesto gdje se sahranjuju Srbi. Tu se nalazi 424 stara spomenika, od kojih su najstariji iz XVIII vijeka. U Sentandreji se nalazi „Srpski pravoslavni muzej“ koji sadrži veliki broj sačuvanih ikona i drugih crkvenih predmeta. Danas je Sentandreja gradić mediteranske atmosfere sa kaldrmisanim uličicama, baroknom arhitekturom, i crkvama svih konfesija. Sjedište je Budimske eparhije Srpske pravoslavne crkve. Blizu grada se nalazi etnografski muzej na otvorenom i izvor „Stara voda“ gdje se po predanju odmarao patrijarh Arsenije III Čarnojević. U Sentandreji danas živi oko 90 Srba.
Na današnji dan, 26. juna 1858. godine potpisivanjem mirovnog ugovora u Tjencinu završen je Drugi opijumski rat.
Kina se ugovorom obavezala da otvori nove luke za evropsku trgovinu i da legalizuje uvoz opijuma. Najvažniji izvozni artikal Britanske Indije bio je opijum. Tridesetih godina XIX vijeka trgovci su ovom drogom preplavili kinesku carevinu. Milioni ljudi postali su zavisnici, procjenjuje se da je deset odsto kineskih stanovnika bilo duboko zavisno od droge. Privreda zemlje je propala, inflacija je ruinirala valutu i mnogi su pali na prosjački štap. Međutim, kada je kineski car drakonskim mjerama pokušao da nametne zabranu konzumiranja opijuma, suočio se sa silom, kojoj Kina nije bila dorasla- britanskom flotom. Do kraja XVIII vijeka Kina je za vrijeme Mandžurske dinastije bila najveća sila Azije. Poslije smrti moćnog cara Ćijanlonga 1799. godine počeli su da se nagomilavaju problemi. Veliki vojni pohodi vladara finansijski su iscrpjeli carstvo, narastajuće stanovništvo moglo je da se prehrani samo širenjem obradivih površina, a posledice su bile poplave, glad i korupcija u vlasti. Jedna nova strast omogućavala je bjekstvo od beznadežne realnosti- opijum. Nakon što je Britanija izgubila teritorijalne posjede u Sjevernoj Americi, britanska Istočnoindijska kompanija južno od Himalaja, pokušala je da osvoji novo tržište- Kinu. U to vrijeme, Evropljani nijesu imali ništa što bi moglo da se mjeri s luksuznom robom koju su uvozili iz Kine (čaj, porcelan, svila), pa je bilans trgovine sa Kinom sve do početka XIX vijeka bio negativan. Samo jedan proizvod, koji je uspijevao, prije svega, u Indiji, našao je tržište u Kini koje se brzo širilo. Riječ je o opijumu. “Isparenja slična rakiji” postala su “univerzalni lijek za ljudsku patnju”. Iako su carevi branili konzumiranje, krijumčarske mreže omogućile su britanskim trgovcima ogromnu dobit. Između 1826. i 1836. godine u evropske ruke slivalo se 38 miliona srebrnih američkih dolara godišnje. Time je podstaknuta inflacija u Kini. Car Daoguang riješio je djeluje, uveo je stroge mjere protiv krijumčarskih bandi. Njihovi članovi su hapšeni, brodovi uništeni, a trgovci i uživaoci su javno pogubljivani. Namjerio i na dobavljače u inostranstvu i uhapšeno je 350 stranaca. Britanski trgovci drogom proglasili su sebe braniocima slobodne trgovine i zatražili intervenciju Kraljevske mornarice. Bez objave rata, armada od 48 ratnih brodova (uključujući i četiri oklopna parobroda) u junu 1840. godine ušla je u kineske vode. Bio je to neravnopravan rat, u kome su se Kinezi borili drvenim čamcima protiv oklopnih brodova s topovima, kopljima i mačevima protiv moderne artiljerije, a seoske milicije protiv profesionalne vojske. Avgusta 1840. godine Britanci su zaposjeli Hongkong u namjeri da ga koriste kao bazu buduće trgovine, na šta je kineski car zabranio trgovinu opijumom. Njegov otpor slomili su topovi mornarice. Avgusta 1842. godine carevi pregovarači prinuđeni su da potpišu ugovor kojim je britanskim trgovcima oslobođen pristup kineskim lukama, potvrđena predaja Hongkonga, a garantovane su i reparacije u iznosu od 21 milion dolara. Ubrzo potom Hongkong je postao britanska kolonija.
