- Na današnji dan, 26. marta 1999. godine u vazdušnom duelu dva jugoslovenska „miga 29“ protiv 24 aviona NATO-a, poginuo je pilot major Zoran Radosavljević, prva žrtva među jugoslovenskim pilotima od početka bombardovanja Savezne Republike Jugoslavije.
Učesnici rata 1999. godine, tokom NATO bombardovanja SR Jugoslavije, govore o PVO dejstvima Vojske Jugoslavije i dejstvima NATO avijacije po njima. Govori se o uspjesima naše PVO, o oborenim NATO avionima, F 16 i F 117, o varkama i trikovima kojima su se koristili da prevare i nadmudre NATO avijaciju i savremeno naoružanje da bi umanjili svoje gubitke. Na početku bombardovanja glavne mete NATO-a bili su radari i aerodromi. Napadi su mahom išli iz pravaca Makedonije i Mađarske, a aerodromi su uništavani metodom tepih bombardovanja. NATO je uništio one radare koji su bili ponuđeni da budu uništeni. Uprkos žestokim napadima jedinice našeg vazduhoplovstva i PVO-a nijesu imale velikih gubitaka, zbog snalažljivosti i srčanosti osoblja i oficirskog kadra. Oprema naših PVO jedinica bila je prilično zastarjela. Nadmoć NATO-a bila je apsolutna, automatski su gađani naši PVO i radarski sistemi otkrivanjem radarskog zračenja, tako da naši radari nijesu smjeli biti uključeni duže od 20 sekundi.
Dana 28. marta 1999. godine radarske jedinice su počele da prate avion malog radarskog odraza. Vojska Jugoslavije imala je jednu tehničku inovaciju koja je omogućavala lakše otkrivanje aviona stelt tehnologije, i kada je PVO uključila radar primijećeni su brojni ciljevi, tako da je praćen avion F-117a. Lansirane su rakete koje su pogodile cilj, i oborile američki avion F-117a, prvi put u svijetu, koji je pao u selo Buđanovci. Oboren je na visini od 8 km. Obaranje ovog aviona postala je svjetska vijest broj 1! Djelovi aviona su razgrabljeni kao suveniri a ostatak je smješten u Muzej vazduhoplovstva.
Naše PVO jedinice stalno su bile u pokretu, mijenjajući položaje, i pokazale su veliku kreativnost u zavaravanju neprijatelja. Svaki napušten položaj je maskiran kao aktivan, a NATO je često gađao napuštene položaje. Balvani su oblikovani i farbani u obliku raketa, i namjerno loše maskirani, pravljeni su lažni mostovi preko Drima, koju su stalno gađani, obični motokultivatori su paljeni i ostavljani daleko od položaja, pa ih je NATO gađao termovizijski navođenim raketama, postojali su i imitatori radarskog zračenja, mali predajnici koji su zračili na frekvencijama srpskih radara koji su postavljani na određenim tačkama, a NATO ih je uporno gađao, a često su korišćene i mikrotalasne pećnice jer je njihovo zračenje slično zračenju radara Odnos vojnih snaga NATO prema Vojsci Jugoslavije bio je pred početak agresije 600 prema 1, a VJ je zaostajala tehnološki najmanje 30 godina. Procjena NATO komandanata bila je da će SR Jugoslavija i Srbija kapitulirati poslije nekoliko dana. NATO je planirao kopnenu ofanzivu na „sprženoj zemlji“, pošto uništi PVO. Međutim, ni poslije 78 dana nijesu se „stekli uslovi“ za to. I tada je dvije trećine oružja bilo spremno za borbu i više od 99 odsto mobilisanog ljudstva. Oni nijesu mogli da shvate kako je SR Jugoslavija uopšte drznula da odbije kapitulaciju u Rambujeu i ne dozvoli da NATO ušeta u Srbiju. Vojnici su uz pomoć civilnih stručnjaka i građana masovno proizvodili lažne topove, tenkove, kamione, pa čak i kuće, utvrđenja i mostove! Poslije bezbroj protraćenih projektila i NATO letači su postajali sumnjičavi. Uz makete topova i borbenih vozila postavljane su lutke iz izloga obučene u vojne uniforme. Pored svih pista bili su i pasivni radarski reflektori koji nijesu varali pilote, ali su sluđivali njihove „pametne“ rakete koje su jurile pravo na trouglove od lima iskrivljene tako da djeluju kao ogledalo za radar. Oko 99 odsto NATO „pametnih“ bombi eksplodiralo je na pasivnim radarskim reflektorima i maketama. NATO je tokom agresije uništio ili oštetio 1.026 civilnih objekata. Potpuno je razorio 7 industrijskih i privrednih objekata, 11 energetskih postrojenja, 38 mostova, 28 radio i TV-repetitora, 470 km puteva i 595 km pruga. Oštećeno je 19 bolnica, 20 domova zdravlja, 18 dječjih vrtića, 69 osnovnih i srednjih škola, 29 manastira i 35 crkava. Agresori su imali 743,8 miliona stanovnika i državni budžet od 3.312 milijardi dolara, a SRJ 11,5 miliona stanovnika i budžet od 3,85 miliona dolara. NATO je agresiju započeo sa 464 letelice, a završio sa 1.040. One su lansirale više od 400.000 projektila, a SRJ je gađana i sa 1.000 krstarećih raketa. Ukupna masa ovih ubojnih sredstava je oko 22.000 tona. NATO je ubio oko 2.000 i ranio oko 10.000 civila.
- Na današnji dan, 26. marta 1937. godine Italija i Jugoslavija potpisali su pakt o prijateljstvu, kojim je Italija garantovala teritorijalni integritet Jugoslavije i obavezala se da uskrati podršku hrvatskim fašistima.
Ustaše su bile hrvatska fašistička ultranacionalistička, klerikalna i teroristička organizacija, koju je osnovao Ante Pavelić 1929. godine u Italiji. Organizacija se nalazila na čelu Nezavisne Države Hrvatske, od aprila 1941. do maja 1945. godine.
Oslanjajući se na Sile Osovine, prije svega na Njemačku i Italiju, ustaše su u većini slučajeva kopirale njihovu unutrašnju strukturu i ideologiju. U svojim stavovima su isticali srbofobiju i antisemitizam, kao i niz teorija kojima su opravdavale svoje teritorijalne pretenzije. Ustaše su organizovale i sprovodile genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima, osnivajući veliki broj sabirnih logora. Prema raznim procjenama, tokom ustaškog genocida ubijeno je oko 800.000 Srba, 30.000 Jevreja i 80.000 Roma.
Nakon oslobođenja Jugoslavije, većina glavešina ustaškog pokreta je pacovskim kanalima pobjegla u zapadnu Evropu i Južnu Ameriku, gdje su stvorili mrežu radikalnih organizacija. Pitanje procjene zločina koje su počinile ustaše je pokrenuto tokom raspada Jugoslavije.
Italijanski diktator Benito Musolini i Ante Pavelić su bili saveznici pošto su obojica bili protivnici Kraljevine Jugoslavije. Italiji je Londonskim ugovorom 1915. godine obećano da će dobiti Dalmaciju od Austrougarske na kraju Prvog svjetskog rata. Međutim, na tok mirovnih pregovora je uticalo Četrnaest tačaka koje je sastavio Vudro Vilson, koje su pozivala na nacionalno samoopredjeljenje i odredile da Jugosloveni zaslužuju sporne teritorije, što je razočaralo italijanske nacionaliste. Italijanski nacionalista Gabrijele D’Anuncio je zauzeo Rijeku (koja je imala mješovito italijansko-hrvatsko stanovništvo) i proglasio Italijansku upravu za Kvarner. D’Anuncio je proglasio sebe dučeom Kvarnera. Bio je poznat po svojim strastvenim govorima čiji je cilj bio da privuče hrvatske nacionaliste kako bi stekao njihovu podršku za svoje akcije i za otpor Jugoslaviji. Musolini je slijedio D’Anuncijev poziv hrvatskim nacionalistima za razbijanje Jugoslavije i prilagodio italijansku spoljnu politiku tom cilju.
Pavelić je pregovarao sa Italijom još od 1927. godine o ustupanju djelova Dalmacije Italiji u zamjenu za italijansku podršku nezavisnoj Hrvatskoj. Tokom 1930-ih, kada je jugoslovenska vlada primorala Pavelića i ustaše u izgnanstvo, Musolini je ponudio Paveliću i ustašama utočište u Italiji i dozvolio im je da koriste italijansku teritoriju kao bazu za pripremanje rata protiv Jugoslavije.
Nakon invazije i okupacije Jugoslavije, Italija je od Dalmacije i jadranskih ostrva osnovala guvernorat Dalmaciju sa teritorijom u zaleđu gradova Zadra, Splita i Kotora.
