- Na današnji dan, 30. avgusta 1929. godine u Beogradu je umro dubrovački književnik, akademik Ivo Vojnović, autor drama „Dubrovačka trilogija“ i „Ekvinocij“, koje su više decenija bile na repertoarima jugoslovenskih pozorišta.
Rođen je u Dubrovniku, završio je prava i određeno vrijeme radio kao činovnik, a potom bio dramaturg Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu i profesionalni književnik. Ivo Vojnović je bio član Srpske kraljevske akademija nauka, dubrovački pisac iz poznate srpske porodice Vojnovića. Grof (konte) užički Ivo Vojnović je porijeklom iz srpske pravoslavne porodice venecijanskih grofova Vojnović iz Herceg Novog, koja je oko 1690. godine iz Popova Polja došla u Herceg Novi. Vojnovići iz Herceg Novog su smatrali da vode porijeklo od srednjovjekovne srpske vlastelinske porodice Vojinović. Iako se ne može pouzdano utvrditi i dokumentovati porodična veza između srednjovjekovnih Vojinovića i Vojnovića iz Herceg Novog, Venecijanska republika i Habzburška monarhija potvrdili su im pravo korišćenja porodičnog grba koji je identičan sa grbom srednjovjekovnih Vojinovića i korišćenje titule užičkih grofova jer je Užice bilo sjedište srednjovjekovnih Vojinovića. Ivo Vojnović je stariji sin grofa užičkog Konstantina-Koste Vojnovića, pravnika i univerzitetskog profesora. U aprilu 1912. godine konte Ivo Vojnović posjetio je Beograd. Na povratku iz Beograda u Zagreb izjavio je dopisniku Riječkog novog lista : „ … Vratio sam se u svoju kuću. Vojnovići su živjeli i umirali slavom i tugom Srbije… došao sam i ja, pa mi se činilo kao da nijesam nigdje drugdje bio. Ta iz Dubrovnika do Beograda nema nego skok prostora, – a tradicije historije i običaja su još sve žive. Ta koliko sam dragih Dubrovčana našao ! I sjena velikog Orsata Pucića šetala se sa mnom po Kalemegdanu i po Terazijama. Imao sam njegove pjesme u ruci, pa čitao i gledao – i razumio sve…. Bog me htio nadariti za sve pregaranje života, pokazujuć mi zemlju obećanu!“ U ljeto 1914. godine vraća se u Dubrovnik gdje ga austrijske vlasti kao sumnjivog i razglašenog jugoslovenskog nacionalistu hapse i odvode u šibenski zatvor. Zbog vremena provedenog u zatvoru zdravlje Iva Vojnovića teško je narušeno i on se do kraja života neprestano liječi. Po povratku najčešće boravi u Dubrovniku odakle gotovo slijep odlazi u beogradsku bolnicu gdje umire . Prilikom svog prvog dužeg boravka u Dubrovniku piše svoja najbolja djela, dramu Ekvinocij i Dubrovačku trilogiju inspirisane životom njegovog rodnog mjesta. Dubrovačka trilogija je zapravo dramska hronika o propasti Dubrovačke republike u kojima je opisao pad Dubrovačke republike, u istorijskom trenutku ulaska Francuza u Dubrovnik, propast deklasirane vlastele i njeno nesnalaženje u okviru političke i socijalne problematike na prelazu dva vijeka.
- Na današnji dan, 30. avgusta 30. godine prije Hrista umrla je egipatska kraljica Kleopatra.
Prema predanju, Kleopatra je izvršila samoubistvo pustivši da je ugrize zmija otrovnica. Njenom smrću ugasila se dinastija Ptolomeja, a Egipat je postao rimska provincija. Jedna od najslavnijih žena u istoriji vladala je Egiptom 22 godine. Jednom je izgubila kraljevstvo, povratila ga, umalo ga opet izgubila, potom stekla carstvo, pa izgubila sve. Kao dijete postala je boginja, sa 18 godina kraljica, a potom slavna ličnost, predmet nagađanja i obožavanja, ogovaranja i legendi još za života. Na vrhuncu moći vladala je skoro čitavom istočnom sredozemnom obalom, poslednjim velikim carstvom jednog egipatskog vladara. I na trenutak u svojim rukama držala sudbinu zapadnog svijeta. Odgajana u nevjerovatnoj raskoši, u porodici čiji su preci deset pokolenja vladali kao faraoni, Kleopatra je došla na vlast sa 18 godina, zajedno sa bratom. Samo poslije tri godine, brat ju je protjerao, pa je bila primorana da se skriva, mijenjajući mjesta i zemlje i živjeći najčešće pod šatorom u pustinji. Početkom jeseni 48. godine prije Hrista na tlo njene zemlje stupio je neprikosnoveni rimski imperator Julije Cezar, pošto je prethodno pobijedio Pompeja. Egipatski vladar je ubrzo pogubljen, a Kleopatra je na neobičan način uspjela da stigne do Cezara. Njen vjerni Apolodor, inače trgovac, malim čamcem, u sumrak, dovezao ju je u aleksandrijsku luku, stavio je u veliku vreću od konoplja i umotanu kao paket, prebacivši je preko ramena, odnio do Cezarovih odaja. Bio je to jedan od najčudnijih povrataka kući koje istorija pamti. Cezar je imao 52 godine, ona je bila tri decenije mlađa. Planule su varnice ljubavi, ali i zajednički interes: njemu je trebala njena podrška, a njoj Rim, kao zalog nezavisnosti njene države. Cezar je sa Kleopatrom uživao ne samo u ljubavi već i u čarima Aleksandrije, čija je glavna ulica bila široka 27 metara, a protezala se na čitavih šest kilometara, sa čudesnim spletom kupatila, pozorišta, dvorova, hramova. Bilo je to opojno mjesto izrazite čulnosti i visoke učenosti, Pariz antičkog svijeta. Rođenjem sina Cezariona, Kleopatra je utvrdila svoju moć i postala još samouvjerenija. Donosila je sve ključne državne odluke, potpisivala dokumenta, upravljala vojskom i mornaricom, nadgledala raspored sjetve. U svojoj zemlji neprikosnovena i obožavana kraljica, u Rimu je dočekana kao rasipna bludnica, koja je potpuno omađijala Cezara. Ispostavilo se da je njen dolazak bio koban, jer se pogodio sa nemirima u gradu „opšte pometnje i haosa“. Posebno se našla na udaru čuvenog besjednika, ali izuzetno sujetnog, Cicerona, kome nije ispunila obećanje da će mu dati jednu vrijednu knjigu, vjerovatno iz Aleksandrijske biblioteke. Imenovanje Cezara za doživotnog diktatora i njegov plan da na tri godine napusti Rim i krene u osvajanje Partije, definitivno je osokolilo njegove protivnike: mučki je ubijen za vrijeme Martovskih ida, velikog proljećnog praznika, a Kleopatra je u poslednji čas uspjela da pobjegne u svoju zemlju. Na povratku u zemlju čekala su je nova, dramatična iskušenja, sukob sa mlađom sestrom Arsinojom, koja je htjela da joj preotme prijesto, kao i bratom Ptolomejom XIV, čije je smaknuće organizovala. U velikom ratnom sukobu između Antonija i Oktavijana s jedne i Bruta i Kasija s druge strane, stala je na stranu prvih, koji su i pobijedili. Svoju drugu veliku ljubav, Antonija, upoznala je na Tarsi (blizu jugoistočne obale današnje Turske), gdje je bila pozvana kao njegov gost. Rodila je blizance Aleksandra i Selenu. Antonije je priznao djecu, a potom mu je rodila i sina Ptolomeja Filadelfa. Opčinjenost Kleopatrom, kao i vojni pohod na Partiju, koji se završio katastrofalnim porazom, bili su početak Antonijevog kraja. Porazom se završio i njegov sukob sa Oktavijanom, koji je neumorno širio priču o Kleopatri kao okrutnoj i krvožednoj egipatskoj kraljici. Kleopatra i Antonije okončali su živote jedno za drugim. Najprije je on zario u sebe mač i izdahnuo u njenom naručju. Nekoliko dana kasnije, poslije bezuspješnih pregovora sa Oktavijanom, koji ju je smatrao svojom zarobljenicom i u kavezu namjeravao da dovede u Rim, Kleopatra je, ne želeći da doživi takvo poniženje, digla ruku na sebe. Ostalo je nejasno da li je to učinila uz pomoć zmije otrovnice, ili otrovnog napitka, što je vjerovatnije. Tek, dala je da je obuku u svečanu odjeću, kojoj su dodata znamenja njenog položaja, faraonski kukasti štap i bič. Prema njenoj želji, sahranjena je kraj Antonija.
