- Na današnji dan, 31. januara 1808. godine Napoleon je anektirao Dubrovačku republiku. Aneksiju je proglasio general Ogist Marmon, vojvoda od Raguze. Dubrovačka republika formalno je prestala da postoji i više nikada nije obnovljena.
Dubrovačka republika je bila najznačajnija grad-republika i trgovački centar na istočnom Jadranu. Razvila se u ranom srednjem vijeku i postojala je sve do 1806. godine kada su je zauzele Napoleonove snage i pripojile novostvorenim Ilirskim provincijama 1808. godine. Svoj vrhunac je dostigla u XIV i XV vijeku zahvaljujući veoma razvijenoj trgovini u unutrašnjosti Balkanskog poluostrva na kome su se Dubrovčani bavili i zakupljivanjem trgova, rudnika i carina od vladara Srbije i Bosne, čime su dodatno povećavali svoje prihode. U cilju razvoja svoje trgovine, Dubrovčani su u većim gradovima u unutrašnjosti osnivali svoje kolonije (Novo Brdo i drugi). U doba svog najvećeg obima, republika je zahvatala prostor od Pelješca do bokokotorske Prevlake sa djelovima Konavla i Popovog polja. Otkriće Amerike i pomorskog puta za Indiju, kao i stagnacija Osmanskog carstva u XVIII vijeku, koja je za posledicu imala davanje trgovačkih povlastica drugim zapadnim zemljama, doveli su do opadanja dubrovačke privrede i cjelokupne države, a prelomnu tačku predstavlja veliki zemljotres koji je grad pogodio 6. aprila 1667. godine i od koga se on više nikada nije oporavio.
Iako je Dubrovačka republika nominalno priznavala vrhovnu vlast većih država, ona je faktički uvijek bila nezavisna. Istočni Jadran bio je naseljen još početkom neolita, a najbliža okolina Dubrovnika, uključujući i same litice Raguze, je bila naseljena tokom bronzanog i gvozdenog doba. Tokom starog vijeka, centar regije se nalazio u današnjem Cavtatu, koji je nosio romanizovano ilirsko ime Epidaurum. Početkom XI vijeka, dubrovačke lađe bile su prepoznatljive širom Mediterana, a Dubrovčani poznati kao vješti moreplovci i trgovci, koji sklapaju trgovačke ugovore sa mnogim gradovima i kneževinama. U Dubrovniku se 1295. godine desio veliki požar, koji je uništio cijelo predgrađe Dubravu i veliki dio grada Raguzum. Zbog toga, oba naselja su se spojila u jedno i više se nijesu smjele graditi drvene kuće.
Dubrovnik se obavezao, da će plaćati sultanu godišnji harač za slobodu trgovanja po Turskoj. Taj je harač u početku iznosio 1.500 zlatnih dukata, da bi vremenom bio podignut do 15.000 dukata, ali je 1481. godine sveden na 12.500 dukata. To je bila jedina realna veza između Dubrovnika i Turske. U svemu drugom Dubrovnik je bio nezavisan. Grad je mogao ući u odnose sa bilo kojom državom, a brodovi Dubrovnika plovili su pod dubrovačkom zastavom. Osmanlije Dubrovačkoj republici daju posebna prava u trgovanju, što dubrovačku trgovinu još više veže uz Osmansko carstvo. Dubrovački trgovački brodovi mogli su slobodno uploviti u Crno more, što je bilo zabranjeno svim neosmanskim brodovima. Plaćali su neke obaveze manje od drugih trgovaca, a Dubrovnik je istovremeno uživao osmansku diplomatsku podršku u trgovini s Mlečanima. Za gotovo 300 godina koliko je Dubrovnik bio pod turskom vrhovnom vlašću, on je ponajviše u miru živio, vješto održavajući neutralnost u ratovima između Turaka i hrišćana.
Ali je i grad uskoro osjetio posledice otkrića Amerike i novih trgovačkih pomorskih puteva oko Afrike, koji su malo pomalo prevagu u trgovini prenosili s obala Sredozemnog mora na obale Atlantskog okeana. Političko i ekonomsko propadanje Turske tokom XVIII vijeka donijelo je nazadovanje dubrovačke trgovine po Turskoj. Tako je Dubrovnik počeo da stagnira ekonomski kad se, 6. aprila 1667. godine, desio veliki zemljotres, koji ga je napola srušio, upropastio nekoliko hiljada ljudi u njemu i nanio mu veliku materijalnu štetu.
Nakon sloma Mletačke republike 1797. godine dalmatinski obalni pojas i Boka Kotorska dolaze pod jurisdikciju Habzburške monarhije, a Dubrovnik ostaje između. Pojavom Napoleona s jedne strane i slabost Turske s druge, Dubrovačka republika više nije bila sigurna u novom sastavu susjeda. Napoleon je poslao generala Loristona sa 1.200 vojnika, da iz Dalmacije, preko Dubrovnika, pređu u Boku. Stvarni razlog ove akcije je bio zauzimanje Dubrovnika i pravljenje od njega oslonac za dalje operacije u Jadranu. Tako, kad je francuska vojska 1806. godine ušla u Dubrovnik, iz njega nije više izašla sve do 1815. godine. Dana 31. januara 1808. godine, Marmon je, dekretom raspustio Senat i dubrovačku Vladu i time ukinuo Dubrovačku republiku.To je značilo i definitivni kraj Dubrovačke republike, a grad će u okviru Austrijskog carstva ostati sve do njenog raspada 1918. godine.
Po uređenju Dubrovačka republika je bila aristokratska republika na čijem se čelu nalazio izborni knez koga je biralo plemstvo iz svojih redova. Stvarna vlast nalazila se u rukama Vijeća umoljenih ili Senata koji je sačinjavalo 45 najbogatijih i najistaknutijih plemića i oni su donosili sve odluke i zakone.
Na prostoru Dubrovačke republike razvila se jaka materijalna kultura u kojoj se ističe dubrovačka književnost, a koja predstavlja najveće domete renesanse, humanizma i baroka među Južnim Slovenima. Kao najstarije dijelo renesanse u Dubrovniku uzimaju se tri stiha koja je 1421. godine na praznoj strani „Carinskog statuta zapisao Džonko Kaličević. Krajem XV vijeka javljaju se petrarkisti Šiško Menčetić sa kanconijerom i Džore Držić. Nakon njih se počinju da stvaraju Mavro Vetranović, Nikola Nalješković i Marin Držić. Krajem XVI i početkom XVII vijeka javlja se barok u dubrovačkoj književnosti koji svoj vrhunac dostiže u djelima Ivana Dživa Gundulića, Dživa Bunića i Džona Palmotića. Ep „Osman“ Ivana Gundulića predstavlja najznačajnije delo dubrovačke književnosti i najuspjeliji slovenski barokni ep, a od značajnih djela svakako treba pomenuti i komediju Marina Držića „Dundo Maroje“.
