- Na današnji dan, 31. jula 1648. godine u borbi sa Turcima poginuo je proslavljeni srpski junak iz Ravnih Kotara, Vuk Mandušić.
O njemu ima malo istorijskih podataka, ali se pouzdano zna da se isticao izuzetnom hrabrošću u borbama protiv Turaka. Vuk Mandušić rođen je oko 1610. godine u okolini Šibenika. Nakon pogibije Grigorija Subotića, Vuk Mandušić je izabran za harambašu. Bio srpski uskočki vojvoda (harambaša) u Dalmaciji (okolina Šibenika) iz XVII vijeka, koji je ratovao u službi Mletačke republike protiv Turaka, za vrijeme Kandijskog rata. To područje u XVII vijeku bilo je naseljeno srpskim stanovništvom i stalno poprište osvajačkih pohoda Osmanskog carstva prema Mletačkoj Republici. Sa svojim četama je prodirao na tursku teritoriju, pljačkao i ubijao Turke. Uz serdare iz Ravnih Kotara, Stojana Jankovića i Iliju Smiljanića, najomiljeniji je narodni junak uskočke epohe. Poginuo je u borbi sa Turcima kod utvrđenja u Zečevu. Kao vojnik je bio neustrašiv, kao starješina nenametljiv i nesebičan, sve je dijelio sa saborcima, koji su ga voljeli, poštovali i slušali. Sve ovo zapazio je i mletački generalni providur za Dalmaciju Leonardo Foskolo koji je bio njegov savremenik. U sadržaju njegove depeše prvi put se spominju podaci o Vuku Mandušiću. Kao njen sastavni dio bio je i izveštaj Vuka Mandušića o provali uskoka u Ključ. To je primjer tipičnog uskočkog pohoda duboko u tursku teritoriju (devet konaka).
Mletački istoričari iz toga vremena takođe su priznali i zapisali da su njegova hrabrost i njegovi podvizi dostojni da se unesu u sve istorije. Po naredbi generalnog providura Foskola, Vuk Mandušić je dobio zadatak da napadne tursku vojsku predvođenu Husein-begom, koja se vraćala sa pljačkaškog pohoda iz zadarskog zaleđa. Odlučio je da Turcima postavi zasjedu u Zečevu (kod Šibenika), gdje se nalazila tvrđava sa kulom, opasana zidom širokim četiri stope. Zajedno sa Vukom Mandušićem u borbi su učestvovali i harambaše Medaković, Miljanić, Vukadin Mitrović i Ilija Smiljanić. Mnogobrojna turska vojska nadjačala je uskoke. Vuk Mandušić se neustrašivo borio i pošto mu je bila odsječena desna ruke, uspio je da ubije još četiri turska vojnika. Nakon toga pao je od iznemoglosti, te su ga Turci zarobili i ubili. Tijelo Vuka Mandušića sahranjeno je na mjestu pogibije, u Dolovima Mandića, na putu Benkovac-Kistanje, gdje i danas ima obilježje. Nakon bitke, cijela Dalmacija je oplakivala tužnu, ali i slavnu smrt Vuka Mandušića. Državni sekretarijat Vatikana je obaviješten od strane nuncija u Veneciji da je mletačka vlada „teška srca“ primila vijest o smrti Vuka Mandušića, što govori o njegovom značaju za Mletačku Republiku. Petar II Petrović Njegoš obesmrtio je Vuka Mandušića u „Gorskom vijencu”. Od svih junaka iz Gorskog vijenca Vuk Mandušić je najbogatiji unutrašnjim protivrječnostima. U njegovom liku Njegoš je naslikao tipičnog crnogorskog junaka, ali koji je čovek od krvi i mesa, a ne samo “od oružja”. U njemu se prepliću junaštvo, mahnitost, ćudljivost, tajna ljubav i dječački iskrena ljubav prema dragim stvarima.
- Na današnji dan, 31. jula 1571. godine Turci su iz Skadra krenuli u osvajački pohod na Crnu Goru a Mrkojevići su im zatvorili neke prolaze i usporili napredovanje.
Pleme i oblast Mrkojevići (Mrkovići) je obuhvatao predio između primorske planine Lisinj, na sjeveru i Možure, na jugu. Mrkovići (Mrkojevići) se prvi put pominju u Donjoj Zeti 1409. godine, kao katun sa ratničkom družinom najamnika. Ivan Jastrebov je pisao da se ta oblast zvala i Zabojana, ali se takođe zvao i Mrkovići. Poslije pada Skadra i Bara za vrijeme osmanske dominacije, masovno će se iz ovog plemena vršiti iseljavanja pravoslavnih porodica, u Poreč. Islamizacija plemena Mrkojevića je otpočela početkom XVII vijeka, a najviše u periodu od 1693.-1697. godine. Manji dio pravoslavnih saplemenika, ostao je da živi sa njima do danas. Nadbiskup barski i primas srpski, Andrija Zmajević u svom izvještaju iz 1671. godine, piše o Mrkojevićima da su jedan narod u 20 sela, od Bara do Ulcinja i da su svi pravoslavci . Pravoslavne naziva Srbima a katolike Latinima. Ivan Jastrebov u knjizi Stara Srbija i Albanija piše o ovom plemenu da iako su tadašnji žitelji muslimani, sačuvali su srpska prezimena. Osim prezimena kao što su: Kadići, Seferovići, postoje i čisto srpski nazivi bratstava: Božići, Miloševići, Nikezići, Grdovići, Vučkovići, Vukovići, Prazići… Ima do 12 pravoslavnih kuća u selima Mrkovići i Mikulići. Kod svakog sela kakva su Kosmini, Ravan, Veliki Mrkovići postoje crkvene ruševine. U selu Mikulići bilo je 60 kuća, a u Mrkojeviće 1000 kuća. To selo je poznato što se u njemu kod Đure Ilića Androvića sačuvao onaj krst koji pleme Mrkovića nosi na planinu Rumiju, koja se nalazi iznad planina Bara i na kojoj je još sačuvana mala crkva Svete Trojice. Taj krst je bio stavljen u ruke Sv. Vladimiru položenog u sanduku s relikvijama svetaca u Krajini. Prilikom prenošenja moštiju u Elbasan, krst su zadržali pobožni hrišćani da ne ostanu bez nade u zaštitu od napada na njih od strane latinskih misionara u vrijeme mletačke vladavine.
Crnogorska vojska oslobađa oblast Mrkojevića, 1877. godine, ali se stanovništvo pred njom povuklo u turski Skadar. Svi su se vratili, tek na poziv knjaza Nikole. Brzo su se, u okviru Primorske nahije (Barski okrug), uklopili u crnogorsko društvo i državu. Gradnjom kolskog puta Bar-Ulcinj, još su 1906. godine bolje povezani sa gradskim naseljima.
