Na današnji dan, 9. septembra 1995. godine avioni NATO pakta počeli su drugu seriju bombardovanja Republike Srpske.
Na položaje Vojske Republike Srpske NATO avijacija bacila je ukupno 1.026 bombi, od čega 708 vođenih, a ukupna težina bačenog eksploziva iznosila je oko 10.000 tona. Povod za NATO agresiju bila je eksplozija na sarajevskoj pijaci Markale, avgusta 1995. godine, za koju su optuženi Srbi iako je u izvještaju nezavisne komisije iz tog perioda navedeno da “ne postoje jasni dokazi da su granate došle sa srpskih položaja”, što je potvrdio lično i Jasuši Akaši, tadašnji izaslanik generalnog sekretara UN za Balkan. Tadašnji komandant UNPROFOR general Majkl Rouz izjavio je nakon incidenta na Markalama da se ne može utvrditi odakle je granata ispaljena. Komandant ruskog mirotvoračkog bataljona u Sarajevu Andrej Demurenko, koji je učestvovao u istrazi, izjavio je da su Srbi “nepravedno bili optuženi samo da bi NATO imao povod za napad”. Sve te tvrdnje nijesu ništa značile za NATO savez, već su počeli agresiju na položaje Vojske Republike Srpske. Prvog dana bombardovanja, u okršaju srpske artiljerije i aviona NATO saveza oboren je francuski avion “Miraž 2000”, koji je pao 20-ak kilometara jugoistočno od Pala, a dvojica pilota spasila su se katapultiranjem. Istovremeno sa “Namjernom silom” pokrenuta je i NATO akcija “Mrtvo oko” čiji je cilj bio onesposobljavanje protivvazdušnog sistema odbrane Vojske Republike Srpske. Bombardovanje Republike Srpske okončano je 14. septembra 1995. godine kada je postignut dogovor da Vojska Republike Srpske povuče teško oružje iz takozvane “Zone bezbjednosti” što je i učinjeno. Za bombardovanje Pala, Jahorine, Hadžića, Vogošće, Ilijaša i Bratunca, mjesta koja su bila pod kontrolom Vojske Republike Srpske, NATO avijacija je koristila osiromašeni uranijum, a od njegovih posledica umrlo je najviše bivših stanovnika opštine Hadžići koji su se, nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, preselili na područje Bratunca. Prema odluci Odbora Vlade Republike Srpske za njegovanje tradicije oslobodilačkih ratova kao Dan sjećanja na žrtve NATO bombardovanja u Republici Srpskoj određen je 9. septembar.
Na današnji dan, 9. septembra 2001. godine na predsjedničkim izborima u Belorusiji pobijedio je Aleksandar Lukašenko.
Belorusija je kontinentalna država u istočnoj Evropi. Graniči se sa Rusijom na sjeveroistoku, Ukrajinom na jugu, Poljskom i Litvanijom na zapadu, te Letonijom na sjeverozapadu. Glavni i najveći grad je Minsk, a ostali veći gradovi su Gomelj, Mogiljov, Vitepsk, Grodno i Brest. Preko 25% teritorije je pod šumom, dok su najvažniji izvori prihoda poljoprivreda i industrija. Sve do XX vijeka teritorija današnje Belorusije je bila dio drugih država, među kojima su Polocka kneževina, Velika Kneževina Litvanija, Poljsko-litvanska unija i Ruska Imperija. Uz pomoć Njemačkog carstva Belorusija je marta 1918. godine proglasila nezavisnost, kao marionetska Beloruska Narodna Republika. Nakon njemačkoga poraza proglašena je SSR Belorusija. Poslije Oktobarske revolucije, Belorusija je postala jedna od konstitutivnih republika Sovjetskog Saveza. Današnje granice dobila je 1939. godine nakon Sovjetske invazije na Poljsku i vraćanja zapadne Belorusije, koju je Poljska zauzela 1921. godine. U toku Drugog svjetskog rata, Belorusija je pretrpjela strahovita razaranja, izgubila je gotovo trećinu stanovništva i više od polovine ekonomskih resursa. Privreda je obnovljena u poslijeratnim godinama. Beloruski parlament je 1990. godine proglasio suverenitet, a nakon raspada Sovjetskog Saveza i nezavisnost Belorusije. Aleksandar Lukašenko je predsjednik države od 1994. godine. Od 2000. godine Belorusija ima sa Rusijom potpisan ugovor o specijalnim vezama sa indicijama ka stvaranju Saveza Rusije i Belorusije. Većina stanovništva Belorusije živi u urbanim područjima u i oko velikih gradova. Preko 80% populacije su etnički Belorusi, a najbrojnije manjinske zajednice su Rusi, Poljaci i Ukrajinci. Službeni jezici su beloruski i ruski. U konfesionalnom pogledu većina stanovnika su pravoslavci. Do raspada bivšeg Sovjetskog Saveza, Belorusija je bila jedna od industrijski najrazvijenijih članica. Nakon sticanja nezavisnosti, gotovo sve bivše sovjetske republike su upale u ekonomske poteškoće. Umjesto tržišnog kapitalizma Belorusija je uvela tržišni socijalizam, državno uređenje u kome vlada kontroliše kretanje cijena i stepen inflacije i ima pravo da se miješa u rad privatnih preduzeća. Te mjere beloruske vlade, ali i unija sa Rusijom, pomogli su Belorusiji da ekonomski dosta bezbolno preživi tu početnu fazu tranzicije.
