U četvrtak 23. decembra 2021. godine, kada naša sveta Crkva molitveno proslavlja Svetog Jovana Despota srpskog, Njegovo Visokopreosveštenstvo Mitropolit Francuske, zapadne i srednje Evrope antiohijskog Patrijarhata G. Ignatije načalstvovao je svetom arhijerejskom Liturgijom u Sabornom hramu Svetog Save u Parizu.

Visokopreosvećenom Mitropolitu Ignatiju, sasluživali su Preosvećena gospoda Episkopi, hvostanski Justin, vikar Patrijarha srpskog i humski Jovan, vikar Episkopa diseldorfskog i nemačkog Grigorija. Nakon evharistijskog sabranja, Njegovo Visokopreosveštenstvo Mitropolit Francuske G. Dimitrije iz Carigradske Patrijaršije, služio je opelo blaženoupokojenom Episkopu Luki, uz sasluženje Njegovog Visokopreosveštenstva Mitropolita Francuske, zapadne i srednje Evrope antiohijskog Patrijarhata G. Ignatija, Episkopa Jeliseja, vikara Mitropolita Jovana, Episkopa Rigijskog g. Irineja, vikarnog episkopa iz Carigradske Patrijaršije, te Preosvećene Gospode Episkopa, hvostanskog Justina, vikara Patrijarha srpskog i humskog Jovana, vikara Episkopog diseldorfskog i nemačkog Grigorija, sveštenstva iz mnogih dijaceza i eparhija u zapadnoj Evropi.Pismo Njegove Svetosti Patrijarha srpskog G. Porfirija, pročitao je njegov izaslanik na ovom molitvenom sabranju, Njegovo Preosveštenstvo Episkop hvostanski G. Justin, vikar Patrijarha srpskog.

U pismu Patrijarha Porfirija piše: Kraj našega života se ne mora neminovno poklapati sa danom naše smrti. Za neke on nastupa mnogo ranije, ali za onoga ko u Hrista Vaskrslog veruje on nikada neće ni nastupiti, jer ko Život Hristov učinim svojim životom, onda će i sama njegova smrt postati ushođenje u život.

U samo predprazništvo svetog oca Nikolaja, kojeg je slavio kao svoju krsnu slavu, uze Gospod sebi dušu dragog nam brata i saslužitelja episkopa zapadnoevropskog Luke, da tamo gore u Carstvu nebeskom, zajedno sa svetim Nikolajem, svetim Anđelima i svima svetima uznosi večni slavopoj Hristu pobeditelju smrti, kojem je čitavog svog života, tiho, skromno i nenametljivo služio. Može neko da bude uvek ćutljiv, da ne priča mnogo, da ne besedi, ali istovremeno da se dotiče srca ljudi, da ulazi duboko u nečije srce, da postane dragi čovek i iskren prijatelj. Jer nekada nisu ni potrebne mnoge reči, ako naša dela objavljuju našu dobrotu, smireno srce, snagu vere i ljubavi.

Vladika Luka je sa malo reči mogao mnogo toga da kaže. Bio je mudar, iskusan, razuman, rekli bismo jednostavan i topao čovek, spreman svakog da sasluša, posveti jednaku pažnju i bude ravnopravan sagovornik bilo da se radi o običnom verniku, svešteniku, episkopu ili nekom intelektualcu. Vedrog duha, smirenog srca, ali odlučnog stava živeo je skromno, monaški, bez da je i jednog trenutka smatrao da to mora nekom biti poznato. Od daleke Australije gde je započeo svoje monaštvo i episkopstvo, pa do zapadne Evrope bio je onaj koji je došao da služi Bogu i svome rodu, a ne da mu služe. Znao je i živeo tako: da Episkop nisi ni vlašću, ni prvenstvovanjem, ni gospodarenjem, već hristolikim služenjem u Crkvi na spasenje naroda Božijeg.

Zadnjih godina svoga života suočen sa iskušenjima telesnih bolesti, koje su napadale njegovo telo, ostajao je krepkog duha, vazda radostan i na svemu blagodaran.

Vladika je jovovski- trpeljivo prihvatio svoju telesnu bolest kao Bogom darovanu lestvicu duhovnog uzrastanja, kao svoju ličnu Getsimaniju, kroz koju se upodobljavao Hristu Getsimanskom, u kojoj on lije krvavi znoj srca, u kojoj se moli da ga „mimoiđe ova čaša, ako je moguće da je ne pije“, u kojoj shvata da je telo slabo, a duh srčan, u kojoj se kroz agoniju bori za Amin svoga spasenja: ne kako ja hoću, nego kao Ti Gospode… neka bude volja Tvoja!

Danas ispraćamo Vladiku Luku u našu zemaljsku otadžbinu, u majku Srbiju, da tamo u manastiru Presvete Bogorodice u kojem je i hirotonisan za episkopa 1992. čeka Vaskrsenje mrtvih i život budućeg veka. Ispraćamo Ga u naručje Božije, u “Dom Oca nebeskog”, u „mesto gde nema bolesti, ni žalosti ni uzdisaja“, da počine i odmori svoje umorno telo, da se uteši i raduje gledanjem Lica Božijeg i da se moli za nas koji ostajemo, još malo ovde na zemlji.

Sećanje i molitva za Tebe dragi brate naš Luka, biće jedna večno plamteća voštanica za pokoj Tvoje duše, dok se ponovo ne susretnemo u Danu bez kraja, u Carstvu nebeskom.

Hvala Ti za sve što si učinio za svoju svetu Crkvu i svoj narod: svojim zračenjem, ljubavlju, verom i pobožnošću, skromnošću, čestitošću i svojom bogolikom čovečnošću.

Neka Ti je, dragi brate i saslužitelju, večan pomen i Carstvo Ti nebesko. Amin.

PATRIJARH SRPSKI
+ PORFIRIJE

Molitveni ispraćaj Episkopa zapadnoevropskog Luke

Vezani članci