Nakon dolaska u Beograd budući arhiepiskop se upisao na Pravoslavni bogoslovski fakultet Beogradskog univerziteta, koji je završio 1925. godine. Po rečima svog kolege sa godine Nikolaja Zjornova, Mihail Maksimovič je „živeo vrlo siromašno, za život je zarađivao prodavanjem novina. Beograd je tih godina pokrivalo debelo blato kad je padala kiša. Maksimovič je nosio tešku bundu i stare ruske čizme. Obično bi upadao u slušaonicu kasneći, sav u blatu…”[1] Poznati episkop Nikolaj (Velimirović), kojeg je Srpska Pravoslavna Crkva nedavno kanonizovala ovako opisuje mladog studenta: „Krhkog tela, svetlih očiju i s osmehom na licu, bivši prodavac beogradskih novina. Posle Prvog svetskog rata svako jutro je dolazio do zgrade Patrijaršije vičući: „Novine, novine!” Kupovali smo od njega novine, ali nikome od nas nije ni padalo na pamet da je još pre emigriranja u Srbiju završio fakultet u Rusiji…”[2] U to vreme mitropolit Antonije takođe je emigrirao u Jugoslaviju, i Mihail je održavao vezu s njim. Godine 1925. mladi Maksimovič, koji je tako dobro poznavao rusku istoriju, dobio je od mitropolita Antonija zadatak da napiše referat o izvorima zakona o nasleđivanju prestola u Rusiji. Od običnog predavanja ovo delo je preraslo u čitavu knjigu na osamdeset stranica „Poreklo zakona o nasleđivanju prestola u Rusiji”, u kojoj su detaljno izloženi svi aspekti problema od vremena svetog ravnoapostolnog kneza Vladimira do cara-mučenika Nikolaja. Na kraju knjige Mihail Maksimovič je kritikovao dopunu iz 1830. godine o zakonu nasleđivanja prestola s ograničavanjem prilikom zaključivanja „brakova nejednakog roda”. Budući svetitelj piše: „Ne možemo da se ne složimo s tim da ovo apsolutno protivreči istoriji i starim ruskim običajima. S druge strane, duhu ruskog prava bi potpuno odgovarao zahtev da svi članovi Carskog Doma ispovedaju pravoslavnu veru… i da lica otpala od Pravoslavlja gube i dostojanstvo, i prava Carskog Doma”.[3] Kao što se vidi, Mihail Maksimovič je i društveni život posmatrao s crkvene, a ne sa svetovne tačke gledišta.
