Paroh barski protojerejJovan Plamenac odlikovan je danas u Beogradu visokim i uglednim crkveno-društvenim odlikovanjem – Krstom Vožda Đorđa Stratimirovića. Odlikovanje je uručio prof. Ivan Stratimirović, praunuk vožda i đeneral-majora Đorđa viteza plemenitog Stratimirovića od Kulpina.
Odlikovanje je uspostavljeno sa blagoslovom Njegovog Preosveštenstva episkopa sremskog G.G. Vasilija (Vadića), a dodeljuje ga Centar za razvoj Šajkaške, Odbor za povratak posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića u Otadžbinu i porodica Plemenitih Stratimirovića od Kulpina.
– Za Vaš dosadašnji rad, za Vaš odnos prema srpskom narodu, za veru našu srpsku, za odnos prema našim precima, čast mi je što sam u prilici da vam predam ovaj krst, poručio je prilikom uručenja odlikovanja Ivan Stratimirović, praunuk Đorđa Stratimirovića.
O. Jovan se zahvalio na odlikovanju i, u svom obraćanju, uspostavio paralelu između Vožda Đorđa Stratimirovića i njegovog čukunđeda vojvode Ilije Plamenca, koji je kao sveštenik postao vojskovođa, predvodeći crnogorsku vojsku u oslobodilačkim ratovima protiv Turaka (1876-1878).
– Posle rata Ilija Plamenac bio je ministar vojni. Pokojni akademik Savo Skoko je vojvodu Iliju Plamenca smatrao petim srpskim vojvodom, a njegova strategija ratovanja je izučavana na Vojnoj akademiji u Beogradu. Nije isključeno da su se njih dvojica susreli za života, imajući u vidu njihova učešća u vojno-diplomatskim misijama i na činjenicu da su za života dosta putovali, saopštio je o. Jovan.
Vožd Đorđe je, dodaje o. Jovan, čvrsto stajao na ramenima čuvenog Stefana Štiljanovića, poslednjeg srpskog despota.
– Njegovo duhovno, kulturološko i vojno nasleđe nosio je u sebi i vožd Đorđe. Štiljanovići su bili plemićka porodica štitonoša u doba Nemanjića. Oni se pominju i u povelji kralja Milutina. Sveti Stefan Štiljanović je rođen i odrastao u mom selu Boljevići. Nažalost, velika crnogorska kuća Štiljanovića je utihnula sredinom prošlog vijeka, rekao je o. Jovan.
S druge strane, Ivan Stratimirović je istakao da je u uspomenama vožda Đorđa opisan jedan od njegovih boravaka u Crnoj Gori, gdje je prikazana njegova velika bliskost sa vladikom Njegošem, uz koga je bio čak i u poslednjim danima njegovog života kada je lijek tražio u Beču kod tada čuvenog dr Škode. Prema kazivanju Ivana Stratimirovića, vožd Đorđe je imao i veliki uticaj na Njegoševog naslednika knjaza Danila da se posveti isključivo državnim poslovima, dok je, kao školovani inženjerski oficir, dao nemjerljiv doprinos modernizaciji crnogorske vojske.
Takođe, Ivan Stratimirović se osvrnuo i na učešće vožda Đorđa u vremenu tzv. mađarske revolucije iz maja 1848. godine, kao i na slučajeve beskompromisne borbe za interes srpskog naroda koji je živio u državno-pravnom okviru bečke monarhije.
Podsjetimo, Stratimirovići su staro srednjovekovno srpsko plemstvo, koje je priznato i od strane Venecije, Habzburga i Ruskog Carstva, što svedoči da je reč o plemićkoj kući najvšeg mogućeg stepena i renomea u evropskim okvirima. U srodstvu su sa Balšićima, pa i samim Nemanjićima, ali i sa Popovićima-Tekelijama i drugim srpskim aristokratskim porodicama, kao što su Nako od Velikog Semikluša i Zako od Bajše.
Bio je nosilac velikog broja visokih odlikovanja Kneževine Srbije, Kneževine Crne Gore, Ruskog Carstva i Austro-ugarske Carevine, kao što su: Orden Takovskog krsta, Orden Knjaza Danila I, Imperatorski Orden Svete Ane, Imperatorski Orden Svetog Ravnoapostolnog kneza Vladimira sa mačevima, Carski orden Leopolda, Medalja za hrabrost „Miloš Obilić“, Ratna medalja 1873. i Medalja za vojne zasluge.
Koliki je značaj ove, nazasluženo zaboravljene, istorijske ličnosti vidimo i iz činjenice da je on bio jedan od retkih naših uglednika, koji je imao blizak odnos sa predstavnicima sve tri srpske novovekovne vladarske dinastije, tj. i sa Petrovićima-Njegošima i sa Karađorđevima i sa Obrenovićima.
Vožd Đorđe Stratimirović je bio blizak prijatelj vladike Petra II (Petrovića-Njegoša), koji ga je odlikovao prvom Medaljom za hrabrost “Miloš Obilić“. Sarađivao je i sa knezom Danilom I, za čije je vlade radio na organizaciji i ustrojavanju redovne crnogorske vojske. Prijatelj i kum mu je bio knez Mihailo Obrenović III, a odlikovali su ga kneževi Milan Obrenović IV i Nikola I. Knez Aleksandar I Karađorđević se divio njegovom junaštvu, te mu je darovao đeneralsku uniformu, koju je dobio na poklon od ruskog cara. Poklonio mu je i sablju, kao i dve kubure svog oca – Karađorđa, što govori o kakvoj ličnosti je reč i koliki je naš greh bio što smo dozvolili da bude zaboravljen i da njegov amanet čeka na ispunjenje više od veka.
Izvor: IN4S
