Danas oko 17.00 časova u skromnom, monaškom obitalištu u Šapcu Spasitelj se obratio vladiki šabačkom Lavrentiju rečima: Slugo dobri i verni – uđi u radost gospodara svoga! Mi se sa tugom opraštamo od ovog divnog arhijereja i molimo Bogu za pokoj njegove duše, i u isto vreme se pitamo šta nam to Bog ukazuje kada je ovaj čas izabrao da sebi pozove najstarijeg srpskog arhijereja.
U ličnosti vladike Lavrentija sabrale su se najlepše osobine koje su krasile onu plejadu srpskih arhijereja koji su u doba blaženog spomena patrijarha srpskog Germana punog teških iskušenja, čuvali i očuvali Vinograd Gospodnji zasađen u srpskom narodu.
Uz poštovanje svake ličnosti, nežnu ljubav prema svom narodu i spremnost na pomoć svakome u nevolji, samopregor, zdravo rodoljublje, mudro izbegavanje nepotrebnih sukoba i spremnost na kompromis na dobro Crkve i naroda, ljubav prema bogosluženju, ali i prema književnosti i negovanje narodne kulture, ovo pokolenje arhijereja, a posebno vladiku Lavrentija, krasila je potpuna i bezuslovna odanost Crkvi, njenom ustrojstvu, poretku i njenom jedinstvu. Eto, to nam, mislim Bog i poručuje danas kada je posle 64 godine monaške i 55 godina arhijerejske službe, u svoje Carstvo pozvao episkopa šabačkog Lavrentija.
Večan ti pomen dostoblažene i prisnopamjatne oče i brate Lavrentije.
Njegova Svetost Patrijarh Srpski g. Porfirije
