Danas je na podgoričkom gradskom groblju „Čepurci“ sahranjen pjesnik i jedan od prvih saradnika radija „Svetigora“ Slaven Fatić.
„Imam jedan san / koji me prenese na / drugu stranu sveta / na ostrvo“, pjevao je pjesnik i profesor srpskog jezika i književnosti Slaven Fatić, koji je 17. juna 2024. otplovio u svoj san, tamo na drugu obalu, daleko od ovog svijeta u kome ga je „zapalo da potroši svoje vreme“. Dato mu vrijeme nije uzaludno potrošio, nego ga je koristio umnoživši svoje talante živeći za drugoga, za svoje đake koje je podučavao ljepoti riječi i vaspitavao ih u dobru i ljubavi.
Slaven Fatić je jedan od prvih saradnika „Svetigore“. Kolege ga pamte po profesionalizmu i ljudskosti, a slušaoci po neponovljivoj boji glasa i dikciji. Sa talasa radija u jednom džinglu „molio je klasiku“, jer je i sam klasik bio. Po istim ljudskim i profesionalnim kvalitetima, pamte ga i kolege iz danilovgradske gimnazije „Petar Prvi Petrović Njegoš”. A naročito će ostati u nezaboravnom sjećanju svojih đaka, pa i onih kojima nije predavao, koji su imali prilike da se sa njim podruže samo na 45 minuta nekog časa zamjene ili na školskom odmoru. A to najbolje govori o njegovom pedagoškom umjeću i profesorskom daru.
Rođen je 7. marta 1969. godine u Podgorici. Osnovnu i srednju školu završio je u Danilovgradu a studije srpskog jezika i književnosti na Filozofskom fakultetu u Nikšiću.
Radio je kao animator kulturnih aktivnosti u danilovgradskom Centru za kulturu. Bio je novinar i urednik u nekoliko štampanih i elektronskih medija u Crnoj Gori.
Živio u Danilovgradu, gdje je radio kao predavač u gimnaziji.
Objavio je nekolike knjige pjesama: San pod oltarom, Ponoćni teatar, Pismo u pokušaju, Havana. Za književni rad je nagrađivan. Pjesme su mu uvrštene u više izbora poezije.
Carstvo mu nebesko!
