Danas je u porti Manastira Uspenja Presvete Bogorodice u Đakovici sahranjena đakovačka starica Nadežda Isailović, baka Nada
Liturgiju i opelo je služio Njegovo preosveštenstvo Episkop raško-prizrenski g. Teodosije uz sasluženje arhimandrita Mihajla, igumana Sv. Arhangela kod Prizrena, protojereja stavrofora Milenka,paroha velikohočanskog, jereja Velje Stojkovića,paroha orahovačkog, jereja Nenada Našpalića,paroha goraždevačkog i jeromonaha Petra Dečanca.Za pevnicom su se smenjivali dečanski monasi i monahinje iz Pećke patrijaršije i Gračanice, a prisustvovalo je i tridesetak vernika iz Orahovca, Velike Hoče, Gračanice, koji su došli da sa igumanijom mati Teoktistom, sestrom Joanikijom i staricom Vaskom isprate na poslednje putovanje baka Nadu.
U besjedi kojom se obratio okupljenima, Preosvećeni vladika Teodosije je podsjetio na riječi Gospodnje da ko vjeruje u Njega ako i umre živjeće i vaskrsnuće u poslednji čas.
,,Baka Nada rođena je u Đakovici 1929. godine i cio život proživjela u ovom gradu gdje je tada bilo Srba. Živjela je u braku, nije imala djece, ali je uvijek bila vezana za Hram Rođenja Majke Božije gdje je dolazila i molila se Bogu. Baka Nada je ostala vjerna i ovom hramu i ovom gradu, zajedno sa igumanijom mati Teoktistom,staricom Dragicom, Jelom, Belkom i Vasiljkom, kojima se pridružila i monahinja Joanikija. One su istinske žene mironosice koje su ostale vjerne Gospodu i nisu Ga ostavile ni kad je stradao na Krstu. Tako su i naše sestre, koje su ostale jedine pravoslavne u ovom gradu, predavši svoj život Hristu s nadom da ih neće ostaviti, opstale ovdje uz pomoć Božiju i Majke Božije, kojoj je ovaj hram posvećen“, rekao je vladika Teodosije opraštajući se od baka Nade.
Nadežda Isailović je uz molitvu i pevanje Vaskršnjeg tropara sahranjena uz Hram Uspenja Presvete Bogorodice, kojoj se tako usrdno molila, provodeći svoje poslednje godine ovozemaljskog života, verno služeći Gospodu.
Na izvještaju blagodarimo profesoru Oliveri Radić, novinaru iz Orahovca
Nadežda Isailović, jedna od „baka iz Đakovice“
Nadežda Isailović, jedna od „baka iz Đakovice mirno se prekjuče (28. decembra) u kosovsko-mitrovičkoj bolnici upokojila u Gospodu. Baka Nada, kako su je svi znali, rođena je daleke 1929. godine u Đakovici gde je odrasla u porodici sa još tri sestre i dva brata. Radila je svojevremeno kao poslovođa u đakovičkoj fabrici „Napredak“, a često su je mogli videti kako posećuje Crkvu Uspenja Presvete Bogorodice i moli se Bogu. Nakon upokojenja svog supruga, živela je kod svog brata u susednoj kući redovno dolazeći na crkvena bogosluženja.
Upravo u ovoj crkvi, sada već Manastiru Uspenja Presvete Bogorodice i metohu dečanske lavre, provela je poslednje godine svoga života deleći sudbinu preostalih starica koje su nakon egzodusa Srba nakon u leto 1999. godine ostale uz svoju svetinju zajedno sa sestrom Poleksijom (Poljkom) Kastratović, sada monahinjom i igumanijom manastira, mati Teoktistom. Bake Dragica i Belka su se upokojile prethodnih godina i od prvobitne grupe starica ostale su još samo mati Teoktista i sestra Vasilija, a od pre par godina pridružila im se još jedna starica, monahinja Joanikija. Zahvaljujući trudu ovih starica kandilo vere ostaje upaljeno u Đakovici kao podsetnik i ohrabrenje za mnoge da naša Crkva i njen verni narod ostaju čvrsto vezani za Kosovo i Metohiju.
Baka Nada je neposredno nakon rata 1999. godine redovno posećivala svoju kuću i kuću svoga brata koje su se nalazile u srpskoj ulici u Đakovici, gde je i parohijska Crkva Uspenja Presvete Bogorodice. Budući da nije imala dece Nada je u potpunosti ostala upućena na crkvu i na vladiku Teodosija i dečanske monahe koji se već godinama brinu o ovim staricama. Do pogroma 2004. godine redovno su je mogli videti kako uz pratnju italijanskih vojnika svakog dana ide da obiđe svoj dom. Italijanski je kažu dobro naučila i vojnici su voleli da razgovaraju sa ovom staricom izuzetno britkog uma, dobrog srca ali i velike hrabrosti. U pogromu 2004. godine i pored nastojanja italijanskih vojnika da sačuvaju crkvu i malu kuću u kojoj su starice živele, albanski ekstremisti sve su uništili i starice su primljene u manastir Visoki Dečani gde su do 2010. godine boravile dok se nije završila obnova hrama, kuće i malog parohijskog doma. U pogromu su stradale i preostale srpske kuće u Đakovici, među njima baka Nadine. Dečanski monasi su je posebno upamtili po njenoj ljubavi prema cveću, a u Đakovici je trudom svojih ruka redovno brinula o lejama cveća koje su ukrasile portu obnovljenog manastira.
Mnogi posetioci crkve u Đakovici, posebno izbegli Đakovčani, voleli su baka Nadu koja se kao i ostale starice uvek radovala gostima i sa njima razgovarala. Hrabrila je ljude na povratak i budila nadu. Pre četiri godine Nadino zdravlje se naglo pogoršalo moždanim udarom koji je onesposobio za govor iako je do poslednjih trenutaka sačuvala punu svest i razumevanje i mogućnost hodanja. Usledili su i drugi zdravstveni problemi. Više nije mogla da govori ali je svojim detinjim očima uvek sijala ljubavlju i radošću, posebno kada je prilazila svetom pričešću. Poslednje dane provela je u mitrovičkoj bolnici gde su se lekari i medicinsko osoblje posebno brinuli da joj pomognu. Polako se gasila kao sveća i tiho usnula u Gospodu oko 7 sati uveče 28. novembra. Zahvaljujući trudu protojereja Milije Arsovića i vernika iz Mitrovice kovčeg sa telom baka Nade prenesen je u mitrovačku Sabornu crkvu Sv. Dimitrija, gde je otslužena zaupokojena Liturgija, da bi danas u jutarnjim satima kovčeg prenesen u Đakovicu i položen u Bogorodičinoj crkvi.
