Proslavljanje Uspenja Presvete Majke Božije, slave Manastira Dajbabe na Dajbabskoj gori kod Podgorice, počelo je sinoć ponoćnom liturgijom, koju je služio jeromonah Simeon u molitvenom prisustvu vjernog naroda.
Jutrošnjim evharistijskim sabranjem načalstvovao je jerej Zlatko Vasić paroh mataguško-vranjski i tuški a sasluživao mu je jerej Stefan iz beogradsko-karlovačke Episkopije.
Po zaamvonoj molitvi pred mnoštvom vjernog naroda koje se okupilo oko ovog praznika, osveštan je slavski kolač. Nakon osveštanja slavskih darova upriličena je trpeza ljubavi a ljepoti sabranja doprinio je hor Sveti Simeon Dajbabski koji vodi vjeroučitelj i horovođa Milena Jovićević.
O Manastiru Dajbabe
Manastir Dajbabe nalazi se na trećem kilometru magistralnog puta Podgorica-Petrovac. Otkriven je u 19. vijeku tačnije 1985. godine i to na jedan čudesan način. Njegov prvi iguman bio je starac Simeon koji je bio i prvi freskopisac tog jedinstvenog svetog mjesta.
Manastirska crkva posvećena je Uspeniju Presvete Bogorodice. Neobičnog je položaja i unutrašnjeg rasporeda (ukopan pod zemlju). Kao prostor za crkvu je korišten prirodni oblik pećine. Kasnije je pećina proširivana, da bi se dobio oblik osnove crkve, sa pomoćnim kapelama. Jedini vidljiv deo crkve je izvan pećine i to je prostrani ulazni trem sa dva zvonika.
Dečaku Petku Iveziću, čobančetu iz sela Dajbabe, dok je čuvao ovce na jednom proplanku u gori dajbabskoj, prikazao se svetitelj Sveti Ilarion, koji je bio episkop i učenik svetitelja Save. On mu je rekao da tu gde on čuva stado postoji crkva katakomba koja je zakopana u ranijem hrišćanskom periodu, te da je treba otkopati i otkriti.
Dečak tada odlazi u najbliži manastir, Ostrog, i o tom događaju priča sa jeromonahom Simeonom.
Otac Simeon potiče iz porodice Popović sa Cetinja. Kao mlad on ostaje bez roditelja, odlazi u Rusiju, tačnije u Kijev da se školuje, gde završava Bogoslovsku akademiju. U Kalići završava Filozofski fakultet, a zatim se ponovo vraća u Kijev i stupa u Kljukočerski manastir, gde prima monaški postrig.
Iz Rusije dolazi u manastir Vranjinu na Skadarskom jezeru, a kasnije prelazi u Ostrog, gde prebiva pored kivota Sv. Vasilija Ostorškog, moleći se da mu Gospod podari jedno podvižničko mjesto. Baš u tom trenutku dešava se da dečak Petar sreće starca Simeona, tadašnjeg jeromonaha, i govori mu o svom prikazanju. Starac se zainteresova za pomenuti manastir pod zemljom, pa tako otkriva pećinu, tačnije crkvu u obliku krsta.
Prilikom otkopavanja starac je naišao na deo koji je ukazivao da je na tom mestu nekada bila neka stara hrišćanska bogomolja. Time praktično i istorijat manastira Dajbabe počinje njegovim dolaskom, a starac Simeon postaje njegov prvi iguman.
Starac Simeon je bio jedna velika duhovna ličnost, veliki podvižnik, a kod njega su svraćali mnogi srpski teolozi kao što je sveti vladika Nikolaj Velimirović i ava Justin Ćelijski. Dok je pisao “Ohridski prolog” vladika Nikolaj je dolazio kod starca, koji mu je davao žitija svetih, a koje je on sam sakupio i dao ga vladiki Nikolaju da ih uvrsti u ovu svetu knjigu.
Starac Simeon je živeo jednim svetim životom sve do 1. aprila 1941. godine, kada je predskazao da će doći do bratoubilačkog rata i molio Boga da ga ne doživi. Gospod je uslišio njegove molitve i on se upokojio ne dočekavši ni dan ratnih stradanja. Pre smrti dao je zaveštanje da se njegovo telo sahrani u unutrašnjosti crkve, u središnjem delu hrama, sa leve strane, gde mu se sada nalaze mošti.
U tom grobu starac je počivao 55 godina, a na zahtev vernika Zete i Podgorice, 1996. godine je mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije otkopao mošti Svetog Simeona. Kada ih je otkopao i stavio u kivot, od svetih moštiju poteklo je miro i zamirisala je cela crkva, a onda su se desila isceljenja što i danas biva pored kivota svetog starca.
Sveti Simeon Dajbabski živeo je jednim svetim monaškim životom, zbog čega je kanonizovan i uvršten u red prepodobnih. Praznik posvećen ovom svetitelju obeležava se na dan njegovog upokojenja, a to je 1. april.
