Obasjani svjetlošću Vaskrsenja Hristovog, monasi i monahinje i vjerni narod sa raznih strana naše Mitropolije, na Svijetlu srijedu, sabrali su se u manastir Svetog Nikole na Vranjini da, kroz bogosluženje i bratski susret, podijele i umnože vaskršnju radost.
Svetom Liturgijom načalstvovao je arhimandrit Benedikt, nastojatelj manastira Miholjska Prevlaka uz sasluženje igumana Rafaiala, nastojatelja man. Podmaine, igumana Joakima, nastojatelja man. Vranjina, jeromonaha Venijamina iz man. Podmaine i jeromonaha Nikolaja i jerođakona Kozme iz man. Obod – Rijeka Crnojevića. Povelika manastirska crkva orila se od pojanja vaskršnjih antifona i tropara koje su, udruženim glasovima, pjevali monasi i monahinje sa narodom Božjim.
Razdragano monaško pojanje stapalo se sa cvrkutom ptica i žuborenjem vode Skadarskog jezera, baš po stihovima pjesme „Ljudi likujte“. Radost je, sa nebesa, pridodao i vladika Ilarion, ljubljeni učenik Svetoga Save, koji ga je 1219. i postavio za prvog zetskog episkopa a koji je i osnivač ovoga svetog manastira, pod čijim svodom i počiva. Gotovo svi sabrani pod svodom manastirske crkve pristupili su svetom pričešću. Arhimandrit Benedikt je izgovorio nekoliko poučnih reči, ozaren radošću bratskoga sabranja u Domu Božjem u svjetlosti Vaskrsenja Hristovog. Zaista je bilo predivno videti i slušati poveći broj monaha i monahinja, dok ozarenih lica pevaju vaskršnje pjesme i na sve strane odjekuje pozdrav „Hristos voskrese, radost donese, tugu odnese i ispuni srca naša mirom i ljubavlju!“
Na monaškom saboru u man. Vranjina udružili su vaskršnju radost monasi manastira Miholjska Prevlaka, Podmaine, Stanjevići, Obod – Rijeka Crnojevića i sestre monahinje: mati Atanasija, igumanija manastira Orahovo sa sestrama, mati Olga, igumanija manastira sv. Vasilija na Briskoj Gori sa sestrama, sestrinstvo Skita sv. Arhangela Mihaila u Bjelićima i sestrinstvo manastira Rođenja Presvete Bogorodice u Brskutu. U toku praznične trpeze, monah Pavle iz man. Stanjevići je, po blagoslovu igumana Joakima vranjinskog, izgovorio povjesno slovo o osmovjekovnom značaju manastira Vranjina i doprinosu njegovih monaha duhovnosti i prosvjeti Zetske Svete Gore i širom hrišćanske vaseljene, kuda ih je vodila ruka Božja, sve do svetog grada Jerusalima. Do smiraja dana, po manastirskoj porti orile su se duhovne pjesme koje su pjevali monasi i narod Božji u slavu i čast Vaskrsenja Hristovog i tako oblagodaćeni vratili se domu svome.
P.K.
