Večeras, 30. marta 1999. godine u Hramu Svetih novomučenika momišićkih u Podgorici služiće se pomen jednom od heroja odbrane našeg neba 1999. godine – Aćimu Tadiću iz Plužina. Sveta služba Božja počeće u 19 časova.
Stariji vodnik Aćim Tadić je, za učinjeno djelo u ratu, posthumano odlikovan Medaljom za zasluge u oblasti odbrane i bezbednosti, Ordenom za hrabrost, Ordenom vojske Crne Gore. Povodom obilježavanja dvadeset godina od NATO agresije porodicama palih boraca sa teritorije Crne Gore je uručena vojna spomenica.
“Aćim Tadić je rođen 1. marta 1971. godine u selu Smriječnu, opština Plužine, Crna Gora. Odrastao je u ponosnoj i brojnoj porodici – otac Mihailo, majka Velika, sestre Zdenka, Zorica i Anka, i brat Zoran – gde je osećanje uzejamnosti bilo jako razvijeno, tako da ga je taj osećaj uvek nosio kroz život.
Ispunjenje svojih snova, kojima je bio veran do kraja, doživeo je onda kada je obukao vojnu uniformu i stao u red branilaca svoje zemlje. Srednju vojnu školu Ratnog vazduhoplovstva i protivvazdušne odbrane u Rajlovcu je završio 1989. godine s odličnim uspehom. Takođe u Rajlovcu upisao je Vazduhoplovno-tehničku vojnu akademiju i pohađao je godinu dana da bi je napustio zbog rata u Bosni i Hercegovini i potom se javio u jedinicu na aerodrom Podgorica 3. februara 1992. godine.
U Ratnom vazduhoplovstvu i protivvazdušnoj odbrani je obavljao dužnost tehničar za vazduhoplovno naoružanje u 229. lovačko-bombarderskoj eskadrili Mačevi u 172. avijacijskoj brigadi.
Aćim je poginuo na stajanci aerodroma Niš 28. marta 1999. godine. Vršio je dužnost tehničara za vazduhoplovno naoružanje, kada su u avion koji je opsluživao neočekivano udarile kasetne bombe. Od posledica udara i eksplozije odmah je preminuo.
Sahranjen je u rodnom selu Smriječno 1. aprila 1999. godine.
– Aćim je bio čovek sa velikim ljudskim i radnim kvalitetima. Kolektiv ga je prihvatio kao nesebičnog i predusetljivog i brzo ga zavoleo. Bio je skroman čovek, po prirodi tih, nikada hvalisav, ali uvek prvi kada je trebalo izvršiti postavljeni zadatak. Njegovom pogibijom jedinica je izgubila odličnog stručnjaka za vazduhoplovno naoružanje, velikog patriotu i dobrog druga. (kazivanje Aćimovog komandira)
Pao je za slobodu svoga naroda i ušao u slavnu isto riju hrabrih srpskih rodoljuba.
Uspomenu na Aćima kao čoveka i hrabrog starešinu će najtrajnije sačuvati sa ponosom njegovi roditelji, – otac Mihailo i majka Velika, sestre Zdenka, Zorica i Anka i brat Zoran, kao i njegovi saborci iz 172. avijacijske brigade. “
(Junaci slobodnog neba, Komanda Ratnog vazduhoplovstva i protivvazdušne odbrane, juni 2000. godine)
