Velika Gospojina toržestveno proslavljena u podgoričkom Sabornom hramu: ,,Nijedna ličnost u istoriji roda ljudskoga nije tako uzvišena i tako veličanstvena kao ličnost Presvete Bogorodice”

U ponedjeljak 28. avgusta 2023. godine, na praznik Uspenja Presvete Bogorodice, na Veliku Gospojinu u Sabornom hramu Hristovog Vaskrsenja u Podgorici, odslužena je Sveta Liturgija kojom je predstojao starješina Sabornog hrama protojerej Nikola Pejović.

Proti Nikoli sasluživalo je sveštenstvo: protojereji-stavrofori: Milun Femić i Dragan Mitrović, protojereji: Miladin Knežević, Branko Vujačić, jerej Velimir Bugarin, kao i đakon Ilija Arzejkin.

Tokom Svete Liturgije, neposredno pred Sveto Pričešće svima sabranima obratio se načalstvujući protojerej Nikola Pejović koji je u uvodnom dijelu pastirskog slova podsjetio da nijedna ličnost u istoriji roda ljudskoga nije tako uzvišena i tako veličanstvena kao ličnost Presvete Bogorodice:

,,O Presvetoj Bogorodici malo je pisano u Svetom Pismu, ali nijedna ličnost u istoriji roda ljudskoga nije tako uzvišena i tako veličanstvena kao ličnost Presvete Bogorodice. Može neko da bude vjernik ili nevjernik, ali ne može da ostane nijem i slijep na tu čudesnu ličnost Prsvete Bogorodice, ne može a da u njemu ne izazove veliko poštovanje. Jer u liku Presvete Bogorodice otkriva nam se nova zora tajanstvenoga dana”.

Prota Nikola je u nastavku zaključio da ovaj divni i veličanstveni praznik pokazuje da je život jači od smrti:

,,Presveta Bogorodica i ovaj divni i veličanstveni praznik pokazuje nam da je život jači od smrti, da je svjetlost jača od tame i da je ljubav jača od mržnje, a dobro od zla”.

On je akcentovao da nema prisutnije ličnosti u svim vremenima i u svim narodima od Presvete Bogorodice:

,,Presveta Bogorodica se u ovom prazničnom pjevanju opisuje kao i ona koja je po rođenju ostala djeva ali i koja je poslije smrti ostala prisutna u svijetu. Zaista nema prisutnije ličnosti u svim vremenima i u svim narodima od Presvete Bogorodice, a to se na opipljiv i realan način pokazuje kroz brojne hramove koji su posvećeni njoj, naročito ovom prazniku Uspenja”.

Zašto su naši preci poštovali toliko Presvetu Bogorodicu? Šta je to što je njih pobuđivalo da upravo najveće svetinje posvete njoj? Evo manastira Dajbabe kojeg je osnovao Sveti Simeon Dajbabski koji je po ugledu na Kijevo-pečersku lavru koja je takođe posvećena Uspenju Presvete Bogorodice i ovaj mali čudesni manastir posvetio ovom prazniku. Od Manastira Morače, do manastira Pive, Duge, manastira Podmaine, zatim manastira Kom i Manastira Savina, sve su to svetinje koje su posvećene upravo ovom događaju. A one su posvećene zato što je trebalo da posvjedočimo tu vjeru, vjeru besmrtnoga života”. – besjedio je prota Nikola.

U drugom dijelu pastirskog slova on se osvrnuo i na mnoge čudotvorne ikone Presvete Bogorodice preko kojih Presveta Bogomajka na još jedan način pokazuje Njeno prisustvo u svijetu:

,,Njeno prisustvo u svijetu se na još očigledniji i opipljiviji način projavljuje i kroz njeno čudotvorno dejstvo i njene čudotvorne i čudesne ikone. Upravo u manastiru Dajbabe imamo čudotvornu ikonu Majke Božije koja je spasila manastir prije nekoliko godina od požara koji se nikako nije mogao obuzdati. Imamo i čudotvornu ikonu Majke Božije Savinske, Pećke, Lepavićke, Beočinske, Teojeručice, Vladimirske i mnoge druge koje imaju tako lijepa, nježna imena koja zapravo opisuju ličnost Presvete Bogorodice”.

U daljem obraćanju prota Nikola je podvukao da je velika radost i blagoslov da nas pohodi ovih dana Majka Božija i sila njena kroz čudesnu njenu ikonu: ,,Umekšanje zlih srca” koja je posjetila Crnu Goru i Podgoricu:

,,Mi smo ovih dana imali zaista veliku radost i veliki blagoslov i svi se pitamo čime smo to mogli da zaslužimo, da nas pohodi ovoj dana Majka Božija i sila njena kroz čudesnu njenu ikonu: ,,Umekšanje zlih srca” koja dvadeset pet godina neprekidno toči miro iz svoje svete ikone. Točeći to miro, ona blagosilja cijeli svijet, ona njime daje miris Carstva Nebeskoga i pokazuje svima nama koji joj prolazimo da smo stvoreni za Carstvo Nebesko”.

,,Ova čudotvorna ikona se sjutra vraća u Moskvu, odakle je i došla i ostavlja nas da se sjećamo ovih dana, da se uvijek njih prisjećamo i da je nikada ne zaboravimo, obećavajući da kao ćto je poslije Uspenja ostala na zemlji da će i poslije odlaska iz ovoga Hrama svojim blagoslovom ostati među nas i u nama i u srcima svih onih koji je sa vjerom budu prizivali”. – poručio je protojerej Nikola Pejović.

Prota Nikola je naposlijetku ukazao na posebnu radost vezano za današnji Uspenjski sabor u Sabornom hramu, a to je jubilej pedeset četiri godine svešteničke službe protojereja-stavrofora Miluna Femića. On je govorio o pojedinostima iz bogate svešteničke službe prote Miluna, koja je većinom bila smještena u najteža vremena, ovom prilikom prenosimo slovo oca Nikole u cjelosti:

,,Danas je višestruka radost za ovaj naš sabor. Naš prota Milun Femić danas slavi, a i mi sa njim zajedno, pedeset četiri godine svešteničke službe. Zamislite kada je bila 1969. godina kada je mladi svršeni bogoslov krenuo putem Hristovim i putem Presvete Bogorodice?

Krenuo je prota Milun u vrijeme kada nije baš bilo popularno ići u Crkvu, ne samo da nije bilo popularno, nego je sva propaganda bila protiv crkve. Koliko je tu samo žrtve i vjere unijeto u svešteničko služenje prote Miluna Femića. Koliko brige, sumnje, službi, koliko vjere i hrabrosti, koliko svih onih jevanđelskih vrlina koje srećemo kod svetih apostola. Nije bilo hramova, a ako ih je bilo, oni su bili polu-prazni. Nije se moglo od crkve i od svešteničke službe živjeti, pa su sveštenici kojih je u to vrijeme bilo veoma malo, morali da rade i druge zemljoradničke i stočarske poslove da bi mogli da prehrane svoju porodicu.

Ono što je najgore od svega toga jeste  što su neprekidno bili izloženi preziru ljudi. Mene je potreslo kada mi je prota Milun davno ispričao eto jedan primjer toga prezira. Naime, kada bi on došao da autobusko stajalište, svi koji su tu bili prešli bi na drugu stranu da ne stoje tu sa popom. To je pokazatelj u kakvom duhovnom stanju je bila naša Crna Gora. I sada, kad gledamo pune hramove i desetine hiljada i stotine hiljada ljudi vidimo da mi nismo došli niotkuda, nego da smo taj plamen vjere zapalili upravo iz onog kandila koje je čuvala generacija oca Miluna Femića, oca Dragana Mitrovića i drugih sveštenika i da to uvijek imalo na umu, da to što mi danas vidimo kao sjaj i ljepotu i kao punoću crkve, da to nije bilo tako. Zato se molimo Bogu da Gospod ukrijepi protu Miluna pa da ovako saborno slavimo i šezdeset godina i sedamdeset a poslije kako Bog da”.

Nakon prote Nikole, svima sabranima zablagodario je prota Milun Femić koji je poželio svima prisutnima srećan i blagosloven praznik i blagoslov Presvete Bogorodice.

Po zaamvonoj molitvi sveštenstvo je sa vjernim narodom krenulo u litijski ophod oko Sabornog hrama Hristovog Vaskrsenja sa mirotočivom čudotvornom ikonom Presvete Bogorodice ,,Umekšanje zlih srca”.

Čudotvorna mirotočiva ikona Presvete Bogorodice biće izložena na poklonjenje i blagoslov vjernom narodu Božijem još danas u podgoričkom Sabornom hramu od 17 do 21 čas, a sjutradan se vraća u Rusku Federaciju, u Moskvu.

Kratki životopis prote Miluna Femića:

Dugogodišnji Arhijerejski namjesnik podgorički, protojerej-stavrofor Milun Femić predano služi svojoj Crkvi pedeset četiri godine.

Rođen je 1949. godine u Femića Kršu u jednoj od najuglednoj porodica na području Opštine Bijelo Polje, koja je iznjedrila brojne junake, prosvjetitelje i priznate ljude.

Bogosloviju je završio u Prizrenu.

Od golobradog mladića i prve parohije, pa do mirnog svešteničkog života prošao je dug put noseći breme teškog vremena neverja.

Svoju službu je započeo u manastiru Đurđevi Stupovi. Rukopoložen je u čin đakona 1969. u Ostrogu na Preobraženje Gospodnje, a ubrzo, na Gospođindan u manastiru Morači u čin prezvitera. Rukopoložio ga je Mitropolit Danilo Dajković, a oko prestola vodio stari sveštenik Dušan Radović, kojeg su nakon devet godina od upokojenja iskopali čitavog, nesatrulog, i prenijeli u manastir Dajbabe.

Otac Milun Femić odmah je postavljen na parohiju, treću i četvrtu bjelopoljsku, da bude starješina Crkve Svetih apostola Petra i Pavla. Bio je mlad i neiskusan, tek mu je bilo dvadeset godina, a odmah po postavljanju na parohiju neki zasljepljeni ljudi su ga gledali kao da je došao da ruši komunizam.

Nakon toga je dugi niz godina bio Arhijerejski namjesnik podgorički, gdje je bio ugledan sveštenik, te odan crkvi i vjeri pravoslavnoj.

Nakon svoje bogate službe tokom koje je nesebično služio Bogu, Crkvi i narodu, po penzionisanju počeo je da piše zbirke za djecu.

Autor je devet knjiga, i to: „Radoznale pjesme”,„Jutarnje sunce”, roman „Nes” u tri knjige, roman „Ukradena maca” na srpskom i engleskom, roman „Leptir koji govori” i priče „Srećkovi nestašluci” u dvije knjige.

Živi u Podgorici.

Boris Musić