- Na današnji dan, 11. novembra 1405. godine umrla je srpska kneginja Milica, žena kneza Lazara Hrebeljanovića.
Poslije Kosovske bitke sklopila je mir sa Turcima i upravljala Srbijom u ime maloljetnog sina Stefana. Kasnije se zamonašila i podigla manastir Ljubostinja, gdje je sahranjena kao monahinja Jevgenija. Vrline, djela i zasluge, kao i dobročinstva brojnim manastirima i crkvama knjeginje Milice Hrebeljanović ostavile su dubok trag u epskom pamćenju srpskog naroda. Zajedno sa suprugom, knezom Lazarom, srpski narod ih je zauvek „krunisao“, a njihovi likovi žive u brojnim epskim pjesmama koje su dugo prenošene s koljena na koljeno.
U srpskoj istoriji imala je značajnu ulogu u strašnom vremenu posle boja na Kosovu 1389. godine, gdje je i knez Lazar izgubio život, nakon čega je vodila državne poslove. Milica Hrebeljanović, potomak Nemanjinog najstarijeg sina Vukana, u braku sa knezom Lazarom Hrebeljanovićem je imala osmoro djece, pet kćeri Maru, Draganu, Jelenu, Teodoru i Oliveru, i tri sina Stefana, Vukana i Dobrivoja, koji je umro u najranijem detinjstvu. Poslije Kosovske bitke i velike tragedije srpskog naroda, kneginja Milica, iako joj je nuđeno da sa djecom ode u Dubrovnik, bira teži put – ostaje u Srbiji, opustošenoj od pogibija i haranja koje su činili Turci u svom osvetničkom pohodu.
Do punoljetstva sina, kneza Stefana Lazarevića kneginja Milica je upravljala Srbijom oprezno i mudro. Mudrošću i diplomatijom, kneginji Milici uspijeva da prenese mošti kneza Lazara iz crkve Svetog Vaznesenja u Prištini u manastir Ravanicu, kneževu zadužbinu. Od sultana Bajazita je izdejstvovala prenos moštiju Svete Petke iz Vidina u Beograd. Da bi odbranila svog sina, Stefana Lazarevića, koji je kao vazal sultana Bajazita bio optužen za nevjerstvo, kneginja Milica sa Jefimijom, udovicom despota Uglješe kreće u diplomatsku misiju kod sultana. Stefan Lazarević je preuzeo vlast u Srbiji, koja je bila u vazalnom odnosu prema Turskoj, ali je u svemu ostalom zadržala atribute državnosti. Po preuzimanju njegove pune vlasti knjeginja Milica se povlači u manastir, dobivši monaško ime Jevgenija. Ali, i dok je kao monahinja Jevgenija služila Bogu kneginja Milica je zadržala zapaženo mjesto u vrhu vlasti.
Pored bavljenja politikom, ostavila je trag u književnosti napisavši Molitvu matere i Udovstvu mojemu zenik. Knjeginja Milica Hrebeljanović, potom monahinja Jevgenija zajedno sa svojom družbenicom Jefimijom je provela poslednje godine života u svojoj zadužbini manastiru Ljubostinji, gdje je umrla 11. novembra 1405. godine.
- Na današnji dan, 11. novembra 1878. godine umro je Stefan Mitrov Ljubiša, često nazivan „Njegošem u prozi“.
Stefan Mitrov Ljubiša je rođen u Budvi. Roditelji su mu bili rodom iz Paštrovića. U njegovim pripovjetkama, od kojih su najpoznatije „Kanjoš Macedonović“ i „Pričanje Vuka Dojčevića“ stapaju se epska legenda i realizam. Kao političar borio se protiv italijanskog uticaja u Dalmaciji. Kada je objavio etnografski spis o Paštrovićima, a nakon objavljivanja prve pripovjetke postao je jedan od najistaknutijih pripovjedača. Djetinjstvo, kao i najveći dio svog života proveo je u Budvi. U to vrijeme Budva je bila mala varošica, pretežno naseljena pomorcima, ribarima, sitnim trgovcima i zanatlijama. Isto kao i u svim primorskim gradovima izdvajala su se dva sloja građanstva, jedan prema drugom neprijateljski nastrojeni:
-gradska aristokratija, koja je bila u manjini, ali bogata i sa privilegijama i
-zavisni siromašni građani, ribari, zanatlije i sl. koji su sačinjavali veliku većinu i taj sloj se stalno popunjavao stanovništvom iz okolnih sela ili daljih mjesta iz zaleđa. Kao bokokotorski predstavnik u Dalmatinskom saboru i član vijeća u Beču, Ljubiša se trudio da pridobije što više sitnih praktičnih koristi za svoj zavičaj i poboljša ekonomski položaj Boke. U isto vrijeme trudio se da kod svojih saplemenika i u čitavom kraju razvije razumijevanje za jednu širu nacionalnu zajednicu i pomogne borbu protiv tuđinštine. U pripovjetkama je zahvaćen veoma dug period istorije crnogorskih plemena od XV do početka XIX vijeka. Po raspadu zetske države, crnogorska plemena, brdska i primorska, našla su se u procjepu između Turskog carstva i Mletačke republike. Formalno pod vlašću obije i u stalnoj borbi jedne protiv druge. Protiv Turaka je vođena hajdučka borba, koja je vremenom postajala organizovana, a protiv Mletaka je vođena pritajena borba, protiv ekonomskog i vojnog iskorišćavanja. Plemena su u takvoj situaciji ostajala izolovana, posebno ona brdska, gdje je dolazilo do regeneracije plemenskog života. Ljubiša se pišući svoje pripovjetke, rukovodio željom da se očuva „nekoliko znamenitih događaja svoje otadžbine“ i da se uzgred opiše „način življenja, razgovori, pa najzad i vrline i poroci njegovih zemljaka“ i da se to sve preda narednim generacijama, onako kako je „čuo i upamtio od starijih ljudi,“ jer se „svagdan te stvari preobražuju i ginu, što je god širi doticaj sa svijetom i poplavica tuđinstva.“
