Sa brižnom radošću smo svjedoci da je Božijom pomoću i saborskom i sabornom odlukom Srpske Pravoslavne Crkve za Mitropolita crnogorsko-primorskog izabran Vladika Joanikije, koji je tako stupio na žrtvenu stazu svetosavsku, prokrčenu još 1219. godine, na stazu kojom su krvavim tabanima hodili i Sveti Petar Cetinjski (1748–1830), Petar II Petrović Njegoš (1813–1852), Mitrofan Ban (1841–1920), Gavrilo Dožić (1881–1950), Joanikije Lipovac (1890–1945), Arsenije Bradvarević (1883–1963), Amfilohije Radović (1938–2020).
To je sudbinska staza i Crkve i naroda, naroda koji je Sveti Petar Cetinjski ne jednom zaklinjao, proklinjao i preklinjao da živi u slozi, miru i jedinstvu i da ne čini zlo jedan drugome. „Mi Srbi smo takvi“, sa gorkim iskustvom kaže Svetitelj, „da ne znamo niti hoćemo znati drugo nego jedan drugoga goniti i u nesreću i bezčest postavljati, i što koji više radi za opštenarodno dobro to se više zavist protiv njega naoružava.“ On narod upozorava na nekog prevaranta i samozvanog kaluđera Avakuma riječima: „da se kužne bolesti čuvate“. Koliko puta ovo treba ponoviti da bi ljudi čuli i shvatili?
Vladika Joanikije je 20 godina bio episkop svetosavske Eparhije budimljansko-nikšićke (2002–2021), a prethodno tri godine kao vikarni episkop (1999–2002). On je dakle 23 godine nosio na svojim plećima vaskrsli krst ove stradalne i bogomspasavane eparhije u Vasojevićima i Staroj Hercegovini. Za sve to vrijeme je istrajno i intenzivno obnavljao i podizao hramove, oživljavao monaštvo i manastire, umnožavao parohije, utvrđivao narod u vjeri, obnavljao i predvodio litije.
Jednako blag i odlučan, ugledan a nenametljiv, trpeljiv i pouzdan, darovit a skroman… – on sada sa velikim arhijerejskim i duhovnim iskustvom preuzima žezlo blažene uspomene Mitropolita Amfilohija i sa njime teretne zavjete ovog svog duhovnog roditelja i ostalih nesalomivih naših svetih predaka. „Krst nositi nama je suđeno…“, što znači da smo svi mi oslovljeni i dužni da veliki krst Mitropolita Joanikija ponesemo barem jedan korak i svojom istorijskom odgovornošću olakšamo njegov teret odgovornosti. Kao što svi mi, vozglavljeni našim Mitropolitom Joanikijem, treba da preuzmemo odgovornost za očuvanje jedinstva Crkve i naroda.
U ličnosti i djelatnosti našeg Mitropolita Joanikija vidimo i sedamnaest arhijereja Srpske Pravoslavne Crkve za koje znamo da su nosili ime Joanikije: počev od arhiepiskopa srpskog Joanikija i prvog patrijarha srpskog Svetog Joanikija, koji je 1346. krunisao Dušana Silnog za cara, do sveštenomučenika Joanikija Lipovca, vikarnog episkopa budimljanskog i potom Mitropolita crnogorsko-primorskog, bezdušno ubijenog od bezbožnika 1945. i još uvijek bezgrobnog.
Naš Mitropolit Joanikije je dar od Boga i dokaz da nas Bog nikad ne ostavlja same, već bez neke naše posebne zasluge izliva na nas milost i šalje nam ljude koji nam u teškim vremenima pokazuju kako se treba samjeravati prema ličnosti Hristovoj. Mitropolit Joanikije je dostojan naslednik i sledbenik svojih svetih i divnih prethodnika.
Zbog svega toga i mnogo drugoga – svi kojima mogućnosti dopuštaju treba da sa radošću i hrišćanskom ljubavlju prisustvuju veličanstvenom događaju toržestvenog dočeka Patrijarha srpskog Porfirija i uvođenju u tron mitropolita crnogorsko-primorskih Visokopreosvećenog Mitropolita Joanikija. I da iz svakog grla a iz jedne duše uzviknemo: Dostojan! Aksios!
Izvor: IN4S
