Crkvena opština podgorička sinoć, 3. januara 2021. godine, bila je domaćin pete dijaloške tribine, ovoga puta na temu „Bolesti duše- religijski i medicinski pogled“
Tribina je održana u sali Svetogeorgijevskog doma pod Goricom, a zainteresovani su je mogli pratiti preko jutjub kanala Ostrog Tv Studio, pošto zbog važećih epidemijskih mjera prisustvo publike nije bilo moguće.
Učesnici su bili Dara Vešović, defektolog psihoterapeut, Boško Ilić, master psihologije i analitičar snova, i Ivan Milović, defektolog i specijalni pedagog.
Gospođica Dara Vešović započela je svoje izlaganje objašnjenjem trodjelne strukture ličnosti. Ličnost se sastoji iz ida, ega i superega. Id je „životinjski“, nagonski dio naše ličnosti, koji ne funkcioniše po zakonima ljudske logike, te stoga mora biti stavljen pod kontrolu. Ego je svjesni dio ličnosti, naše ja, koje je zaduženo za komunikaciju sa spoljašnjim svijetom. On teži zadovoljavanju nagona i izbjegavanju bola. Takođe, uspostavlja balans između ida i superega, koji predstavlja moralni i savjesni dio nas, čije formiranje zavisi od vaspitanja.
Ako svaki dio funkcioniše kako treba, onda kažemo da čovjek funkcioniše u skladu sa društvenim normama. U suprotnom, dolazi do poremećaja ličnosti, bolesti duše i bolesti zavisnosti.
Potom je govorila o svom trenutnom radu sa djecom i sa problemima sa kojima se susreće u komunikaciji sa roditeljima.
Osjećaj pripadnosti koji pruža religijska zajednica pozitivno utiče na ličnost. Takođe, post koji predstavlja odricanje, uzdržavanje, jačanje samokontrole, pomaže da održimo funkcije naše ličnosti očuvanim. Ispoviješću čovjek osvješćuje svoje pogrešno ponašanje, a molitvom dobija mir.
Gospodin Milović iznio je stav da smo svi mi manje ili više bolesni, ako uzmemo u obzir definiciju zdravlja kao psiho-fizičkog blagostanja, jer se danas malo ko nalazi u tom stanju.
Sfera interesovanja g. Milovića su bolesti zavisnosti i razlozi koji čovjeka okreću takvom vidu ponašanja. Zaključio je da je nedostatak smisla koji prevladava u određenim periodima života okidač za neka društveno neprihvatljiva ponašanja.Zatim se osvrnuo na Dostojevskog , koji je na najdetaljniji način davao uvid u psihičko stanje svojik likova. Zavisnost je definisao kao « oblik autodestruktivnog ponašanja, u kome čovjek nastavlja da se ponaša autodestruktivno, iako vidi da ta zavisnost koja ga je savladala na njega ostavlja negativne efekte».Iznio je svoje uvjerenje da izlečenja bolesti zavisnosti bez Boga, ma kako ga ko pojmio, nema. Duši, kad oboli, treba dati neki smisao veći od samog življenja, a to može samo religija.Međutim, saglasio se sa o. Gojkom da zloupotreba religije i revnovanje ne po rezumu može čovjeka da odvede u prelest, da mu naškodi i odvede ga u nepoželjne oblike ponašanja.
Gospodin Ilić iznio je kratku istoriju nastanka analize snova kao naučne discipline, koja potiče od psihoterapije, na kojoj su posebno radili Frojd, Jung, Adler i From.Osvrnuo se i na biblijsku ideju da se Bog obraća čovjeku preko snova. Otac Gojko je tu konstataciju dopunio saznanjem iz pastirskog iskustva Crkve, koje kaže da snovi osim što mogu da budu prostor Božije objave, često su i prostor čovjekove samoobmane. Prisjetio se koncepta pravoslavne psihologije koji je baštinio Vladeta Jerotić. Na pitanje oca Gojka da li vjerujuću ljudi imaju određeni imunitet na bolesti duše, g. Ilić je rekao da psiholozi rade na rešavanju trenutnih kriza u kojima se čovjek nalazi. Kada se čovjek stabilizuje, onda dolazi na red priča o vjeri, koja može da bude određena vrsta štita koji bi čovjeka branio od toga da se izliječene stvari ponovo dese. Tu postoji prostor za sinergiju psihologa i sveštenika. Takođe je podvukao negativan efekat okretanja nekim vrstama duhovnosti koje nemaju utemeljenje u našem narodu i na našim prostorima.
Otac Gojko je završio tribinu najavom sledećeg predavanja za petnaest dana, u nadi da će se ono odvijati u boljim zdravstvenim okolnostima, kako bi prisustvo publike bilo moguće.
