Njegovo Visokopreosveštenstvo Arhiepiskop i Mitropolit budimljansko-nikšićki G. Metodije služio je sa sveštenstvom, na praznik Uspenja Presvete Bogorodice – Velika Gospojina, u četvrtak 28. avgusta 2025. godine, Svetu Arhijerejsku Liturgiju u Pivskom manastiru, čime je ova svetinja proslavila svoju krsnu slavu.
Sasluživalo je više sveštenika i sveštenomonaha, a u evharistijskom sabranju molitveno je učestvovao, u velikom broju, vjerni narod pivskog kraja, drugih mjesta Crne Gore i Hercegovine, kao i gosti Velikouspenjskog sabranja.
Na malom vhodu Visokopreosvećeni Mitropolit Metodije je, Sinodskom odlukom, proizveo protosinđela Jeftimija (Škuletića), nastojatelja ove svete obitelji, u čin arhimandita.
Sabrani sveštenoslužitelji i vjernici, koji su iz raznih krajeva došli pod svodove drevnog pivskog manastira Uspenja Presvete Bogorodice, primili su Sveto pričešće.
Po odsluženoj Liturgiji, osveštan je i prerezan slavski kolač i osveštano slavsko žito u slavu Božiju i u čast Presvete Bogorodice i Njenog Uspenija.
Sabranima u svetom bogosluženju obratio se Arhiepiskop Metodije, čestitao je veliki i divni praznik, besjedeći o Uspenju Presvete Bogorodice.
„Od Vaskrsenja Hristovog smrt više ne znači tamu, hladnoću, samoću, očaj, ništavilo, poslednju stanicu u ovom životu. Današnji praznik upokojenja Presvete Bogorodice, koje nazivamo uspenjem, ta smrt koja je sastavni dio života je samo prelaz u onaj ljepši, divniji, svjetliji, topliji, blagodatniji, prisniji prostor i mjesto koje zovemo Carstvo Njenog Sina Hrista vaskrslog. Mi ovdje, sjećajući se upokojenja Presvete Bogorodice, slavimo život jer Ona Koja je, rodivši ostala djeva, tako je i usnuvši ostala živa. Ova ikona cjelivna kojoj svi pristupamo u hramu i koju cjelivamo najbolje govori o smislu i suštini ovog današnjeg praznika. To je sabor Svetih apostola u čijem liku su oprisutnjeni svi vjerujući u Crkvi u istoriji roda ljudskog, sabrali su se oko odra Presvete Bogorodice da je isprate na onaj svijet“, kazao je Vladika, dodavši da preminuti znači preći, premin je prelaz s toga hrišćani za smrt kažu upokojenje, nalaženje pokoja u Hristu vaskrslom.
„Preminuo je znači prešao je iz ovoga svijeta u onaj, to je stara slovenska riječ koju su sačuvali još uvijek Makedonci, Sjevernoj Makedoniji, u koju kad se ulazi piše granični premin, znači prelaz. Dakle, na toj ikoni, pored tog sabora oko Njenog odra sabranog, Crkve Božje, tu je i glava Crkve Hristos izobražen Koji uzima svoju majku u naručje kao što je Ona Njega držala u naručju. Svi praznici Presvete Bogorodice koje slavimo, veliki, zapovjedni i oni manji, koji nisu crveno slovo, od Njenog rođenja preko Vavedenja, pa Sretenja, i Sretenje je Bogorodičan praznik, iako je Ona Hrista nosila tada u Jerusalimski hram na očišćenje, ali je Njen praznik, Njoj pripisan, onda imamo Blagovjesti, zatim Njeno slavno Uspenje“.
„Pored toga i Pokrov slavimo Njen, i Polaganje rize i Polaganje pojasa, koji nisu zapovjedni praznici, crvena slova, ali svi ti praznici izviru iz jedne slike, a to je gdje Ona kao majka drži Bogomladenca u naručju, iz te tajne rođenja Boga u ovom svijetu kroz Nju Prisnodjevu Mariju, ostavši navijek djevica i ušavši Hristos u maticu ovog života, nošen na Njenim rukama, odgajan na Njenim prsima i grudima, hranjen Njenim mlijekom, zadajan i Njenim molitvama i brigom vaspitavan zajedno sa Pravednim Josifom, iz tog Njenog naručja u kojem nosi Bogomladenca izviru svi Njeni praznici, a i to je slika najdublja, najdivnija i najradosnija slika naše vjere, naše nade, naše ljubavi koju imamo prema Njoj i prema Onome Koga Ona na svom naručju nosi“, besjedio je Njegovo Visokopreosveštenstvo.
Dodao je da je Ona, na toj cjelivajućoj ikoni, sve kazala i sve rekla, šta je današnji praznik, ko je Ona ako je rekla: Evo sluškinje Božje, neka mi bude po riječi Tvojoj, poslušno priklonivši glavu pred voljom Božjom i pred likom arhangela Gavrila koji joj je blagovijestio da će kroz Nju doći spasenje ovog svijeta.
„Ni o kom tako malo u jevanđeljima nije pisano kao o Onoj Koja je najpoštovanija i najproslavljenija. Samo nekoliko riječi ima kod dvojice jevanđelista, na početku i na kraju, na svadbi u Kani Galilejskoj se pominje kod Jovana, na početku jevanđelja i kod Krsta Hristovog, i nigdje više, i kod Mateja kad je opisivano rođenje Hristovo. Nigdje nemamo drugih podataka pisanih o Njoj, a niko tako poštovan i voljen i omiljen u Crkvi Hristovoj nije kao majka Hristova. Svi ciklusi bogoslužbeni i dnevni, i sedmični, i godišnji preispunjeni su pjesmama i himnama i kanonima Bogorodičinim. To najbolje znaju oni koji svakodnevno učestvuju u bogosluženju i bogoslužbenim ciklusima. Nema nijedne službe, nijedne jektenije da se ne završava na kraju prozbom Presvetoj Majci da nas štiti, zakrili, sačuva pod omoforom svojim“.
„Iz te ljubavi Božje iz koje se Hristos rodio i došao u ovaj svijet, pa Njene ljubavi prema Bogu kroz koju se Gospod ovaplotio, i sve tako iz ljubavi u ljubav i s ljubavlju, s ljubavi na ljubav, došli smo do ovog svetog hrama i ove svete obitelji kao plod ljubavi dva brata, iako su bili na različitim stranama, čak, i vjerama, plod njihove ljubavi Makarija i Mehmed paše, velikog vezira, je najveći procvat posle Nemanjića Srpske Crkve, punih sto, sto pedeset godina. I ovaj ovdje hram, podignut Savatijem Sokolovićem Mitropolitom hercegovačim, još u vrijeme Makarijevog života, počeo je da se pravi, ta divna umjetnička, ikonopisačka, prepisivačka škola, ta arhitektura, koja je cvjetala, 40 eparhija obnovljene Pećke Patrijaršije 1557. godine u koje su spadale ne samo one koje su bile u Dušanovom carstvu, i posle Uroševom, nego i Slavonija, Baranja, Bačka, Banat, Dalmacija, sve te zemlje i prostori, sve je to u vrijeme Makarija Sokolovića obnovljene Pećke Patrijaršije i ljubavi dva brata iz koje je najveći procvat, renesansa posle Nemanjića Srpske Crkve, bio i koji se dogodio“, naveo je Mitropolit Metodije.
To je, po Vladikinim riječima, bilo najteže vrijeme okupacije otomanske imperije, ali ljubav dva čovjeka vaskrsla je srpski narod i Srpsku Crkvu na ovim prostorima.
„To je poruka ovog praznika, ove svete obitelji od ljubavi Božje i ljubavi majke Božje i onih koji sljeduju toj ljubavi i idu, tiho koračaju, ugledajući se na majku Božju i na Njen život, a Ona je igumanija Svete Gore, molitvenog, bezmolvnog, smirenog života, duboke povezanosti sa Bogom i još dubljeg smirenja pred Bogom, očaranosti Njegovom ljepotom i ljubavlju, a smirenjem i sagledavanjem svojih slabosti i nemoći. Dakle, iz te ljubavi na ljubav koja se nadovezuje do današnjeg dana Gospod nam poručuje samo jedno – da ljubimo jedni druge, da od te ljubavi veće nema da ko život da za bližnjeg svog, to je mjera našeg međusobnog odnosa. Jedini način i model kako može dostojno, pošteno, hrišćanski da se živi u ovoj dolini plača, u ovom prolaznom životu dok nas ne susretne smrt kao sastavni dio života i prelaz u onaj drugi ljepši, svjetliji, topliji, božanski prostor za koji se spremamo i kome gredimo“.
„Srećna vam slava, i svima nama da bude na nauk ljubiti, ljubiti i ljubiti Boga i bližnjega svoga, to je jedini model za naš opstanak, a to ćemo pokazati molitvom Bogu i djelatnom ljubavlju prema svome bližnjemu“.
„Neka je sa srećom našem igumanu arhimandritski čin u koji je uzdignut, najviši po dostojanju za jednog igumana da bude arhimandrit. To mu je čast, privilegija i velika obaveza, zadatak da ide još čvršće, revnosnije, molitvenije, smirenije, trpeljivije i sa još više ljubavi ovim putem kojim je uveliko zakoračio naš divni i voljeni iguman Jeftimije. Bog da ga blagoslovi, ukrijepi sa svima nama zajedno“, poručio je Mitropolit budimljansko-nikšićki G. Metodije.
Zajedničarenje je nastavljeno uz trpezu ljubavi. Domaćin slave bio je Luka Ćalasan zajedno sa Crkvenim odborom.
Organizovan je bogat kulturno-umjetnički program tokom kojeg je prazničnu besjedu proiznijela književnica Zlata Kocić.
