Na današnji dan 2003. godine se upokojio Visokoprepodobni arhimandrit Pajsije (Tanasijević), prvi iguman manastira Hilandara nakon povratka opštežića.
O. Pajsije je rođen 1957. godine u okolini Srebrenice. Na krštenju je dobio ime Petar. Obrazovanje je nakon osnovne škole nastavio kao polaznik monaške škole pri manastiru Ostrogu, koju je završio 1976. godine sa odličnim uspehom. U manastiru Ostrogu je sarađivao sa o. Jovanom (Radosavljevićem), upravnikom monaške škole i svojim duhovnim ocem. Ubrzo je otišao u vojsku, a zatim je otputovao kao poklonik na Svetu Goru.
To putovanje je značajno odredilo njegovo životno opredeljenje i Petar je 1978. godine postao iskušenik u manastiru Hilandaru. U čin male shime je zamonašen na praznik Preobraženja sledeće godine u manastiru Visoki Dečani. Monašenjem je načalstvovao tadašnji Episkop raško–prizrenski i potonji Patrijarh srpski Pavle.
O. Pajsije se odmah po monašenju vratio u Hilandar, gde je revnosno nastavio život svetogorskog monaha. Kao uzoran monah je 1988. izabran za protoepistata i to kao najmlađi na toj dužnosti u istoriji Svete Gore. Bio je i muzički talentovan, a svetogorsko pojanje je usavršavao u manastiru Grigorijatu.
Dve godine kasnije, 12. avgusta 1990. godine, Hilandar je ponovo postao opštežiteljni manastir. Monah Pajsije je iste godine postrižen u čin velike shime, a zatim i izabran za prvog hilandarskog igumana nakon obnove opštežića. Ustoličenje je izvršeno na praznik Pokrova Presvete Bogorodice u Hilandaru.
Posle petnaest godina provedenih na Atosu, iz manastira Hilandara prelazi na prostore Eparhije vranjske, gde je 1993. postavljen na dužnost igumana manastira Prepodobnog Prohora Pčinjskog. Iguman Pajsije je nesebično pomagao pri obnavljanju i podizanju brojnih hramova i manastira, ali i oživljavanju duhovnog života Eparhije vranjske. Njegovim svetogorskim monaškim iskustvom obnovljeni su manastiri Sv. prvomučenika i arhiđakona Stefana (Gornje Žapsko) i Sv. velikomučenika Pantelejmona, kao i njihovi obližnji metosi.
O. Pajsije se bavio i prevodilačkom i izdavačkom delatnošću. Uz saglasnost sestrinstva manastira Sv. Jovana Bogoslova u Surotiju kod Soluna, prevodio je na srpski jezik i izdavao dela Sv. starca Pajsija Svetogorca.
Godinu dana pre kraja života se razboleo, bolovao je od karcinoma mozga. Upokojio se 20. jula 2003. godine, a sahranjen je u porti manastira Prepodobnog Prohora Pčinjskog tri dana kasnije. Neposredno pre smrti je posetio Eginu i poklonio se moštima Sv. Nektarija Eginskog.
Fotografije su nastale 2013. godine, nakon Liturgije i pomena povodom deset godina od usnuća igumana Pajsija.
Izvor: Manastir Hilandar
