- Na današnji dan, 10. marta 1905. godine, simboličnim potapanjem kamena temeljca u more s inicijalima Nikole I Petrovića, označena je gradnja Pristana u Baru, prve crnogorske luke.
Polaganju kamena temeljca prisustvovali su pored kralja Nikole i njegove pratnje i predstavnici „Barskog društva“, investitora izgradnje barskog pristaništa. Na obali mora, ispod Volujice, ubrzo je počelo da se formira naselje, koje je prema odluci Ministarskog savjeta Kraljevine Crne Gore dobilo ime Novi Bar. Time je zvanično ukinuto ime Pristan, mada je u upotrebi ostalo sve do 1976.godine, kada su zbog širenja Luke Bar njegovi žitelji iseljeni, a naselje do temelja porušeno.
Bar je veoma stari grad. Preciznih podataka o nastanku grada nema, ali se u istorijskim izvorima po prvi put naziv Stari Bar pominje u IX vijeku pod imenom Antibareos. Prema saznanjima iz nekih drugih izvora, za nastanak grada može se smatrati period između VI i VII vijeka, jer je u to vrijeme u Baru postojalo svojevrsno rimsko naselje. Iako je malo preciznih podataka o vremenu osnivanja drevnog Bara, ostaci neolitskog materijala pronađeni na širem prostoru, razni predmeti poput: eneolitske sjekire, bodeži, vaze neobične izrade i sl., svjedoče da je na prostorima koje danas zahvata barska opština, bilo života još u praistorijsko, ilirsko, grčko i rimsko doba. Ipak, najveća potvrda toj tezi je 2000 godina stara maslina, koja se nalazi u mjestu Mirovica, što na još jedan način svjedoči da je na području Bara, postojao život i prije više od dva milenijuma. Da je Bar zaista staro urbano naselje potvrđuju i nazivi grada: grčki – Antibareos, rimski – Antibarum te slovenski – Bar.
Uz morski brijeg, uz samu obalu, koja se prostire od nekadašnjeg Pristana, na obali Bara, do Kufina, na ulasku u Paštroviće, nekada davno pristajale su galije. Njihovi vlasnici, tu su se iskrcavali, da bi razmjenjivali robu i trgovali razne namirnice iz Zete i Crmnice. Tim ustaljenim ritmom života, koji su diktirali trgovci, privikavali su se starosjedioci u Baru i okolini, nadničari, ljudi znani i neznani. Tako je bilo sve do vremena, kada su barskom obalom počeli da krstare gusari iz Ulcinja. Ulcinjski gusari bili su na zlom glasu po veoma lošem ponašanju, zulumima, i otimanjima kako od bogatih tako i od siromašnih ljudi. Priče o gusarima i zlodjelima koja su pravili, brzo su se počele širiti među stanovništvom, tako da su obični građani sve više osjećali strah i paniku i pri samom pomenu imena gusarskih vođa. Gusari su toliko bili silni i moćni, da im niko ništa nije mogao. Svoj prkos svijetu i stanovništvu otkrivali su, pristajući uz obale svojim galijama, pretrpanim raznim ukradenim predmetima i skupocjenostima, koje su otimali presretajući i pljačkajući trgovačke i vlastelinske brodove. Iz dana u dan njihovo blago se sve više uvećavalo. Nekolicina gusara se tako dosjeti, da bi trebalo pronaći neko skrovito mjesto na kojem bi blago bilo sigurno, a u kojem bi se u slučaju opasnosti i sami gusari mogli sakriti. Jednoga dana neki od gusara se dosjeti da nedaleko od morske obale, gdje su pristajale galije, postoji planina Sozina, te odlučiše da bi ona mogla biti idelana za skrivanje. Ubrzo zatim gusari u planini Sozini počeše da prave pećine i skrovišta, i tu kriju oteto blago, oružje i roblje. Među raznim robljem, jednom se zadesila i robinja Milja, djevojka, neobične ljepote. Glavni među gusarima odrediše joj za čuvara gusara Iljka. Iljko bijaše takođe mlad i lijep momak, pa se ubrzo zaljubi u Milju, kao i ona u njega. Iako svoju ljubav nijesu krili, Iljko i Milja nijesu mogli dugo ostati zajedno. Jednoga dana ostali gusari počeše na sav glas da govore o ljubavi dvoje mladih, tako da je to ubrzo čuo i gusarski kapetan Đerlezi, koji iz ljubomore, naredi Iljku da mora da ide u neku veliku odmazdu, koju su gusari planirali na moru. Iljko ode, a Milja ostade i dalje u pećini da robuje u tami. Milja je dugo čekala da joj se momak vrati. Iz dana u dan iščekujući povratak, stalno je virila kroz omanju rupu na pećini, gledajući u sinje more, i čeznući da joj se Iljko vrati. Ali vrijeme je neumoljivo odmicalo, a od Iljkovog povratka ništa. Milja izgubi svaku nadu da će ga opet vidjeti. Tako tužna donese odluku da okonča sebi život. Sledećeg dana Milja izjuri iz pećine i sa jedne visoke stijene skoči u more. Ubrzo, Iljko se ipak vrati nazad. Kada je čuo kako je Milja, vjerno ga čekajući, okončala svoj život, uze veliku količinu baruta, ubaci ga u jedan dio pećine, i zapali ga. Barut napravi veliku eksploziju. Od te eksplozije, brdo u kojem je bila pećina, prelomi se na dva dijela. Brdo se zapravo, kako legenda kaže, raspuknu i kako bi Starobarani rekli – suturisa se u more, odnosno brdo pade u more, te nastade mjesto po imenu Sutomore. Tu se nalazi i nadaleko poznata Sutomorska plaža.
- Na današnji dan, 10. marta 1864. godine, general Grant izabran je za glavnokomandujućeg vojske Sjevera u američkom građanskom ratu. Grant je rođen 1822. godine i pripadao je Republikanskoj partiji. U građanskom ratu između Sjevera i Juga, stekao je veliku popularnost, te je dva puta biran za predsjednika SAD. Vodio je politiku u interesu krupnih kapitalista Sjevera koji su se koristili narodnom pobjedom u građanskom ratu. Umro je 1885. godine.
Teritorijalno proširenje Sjedinjenih Američkih Država počinje odmah poslije sticanja nezavisnosti. Povezano je sa naglim porastom stanovništva, do kojeg je došlo prirodnim putem i useljavanjem velike mase kolonista iz Evrope i drugih krajeva svijeta. Ogromna prirodna bogatstva davala su neizmjerne količine svakovrsnih sirovina za mladu američku industriju. To su istovremeno bila i prostrana tržišta za produkte industrijske proizvodnje starih i novih američkih privrednih centara. Sve je to dovelo do burnog razvitka i napretka američke privrede u cjelini. Za razliku od industrijski razvijenih sjevernih država SAD-a, sa slobodnim kapitalističkim odnosima, u južnim državama u prvoj polovini XIX vijeka još su postojali robovlasnički odnosi. Crnci su pali u ropstvo na jugu SAD-a još u kolonijalno doba. Sjeverne države SAD-a su za razliku od južnih, ukinule ropstvo. Krajem XVIII vijeka, u punom zamahu industrijske revolucije, u Engleskoj ce pojavila velika potražnja za pamukom. Plantažeri su se ubrzo preorjentisali na ovu granu proizvodnje, za koju je južnjačko podneblje bilo veoma povoljno. Jug je od toga imao veliku korist, a ropstvo je postalo veoma unosno, i umjesto da iščezne žilavo će se održavati još pola vijeka. Obogaćeni i ekonomski ojačani, plantažeri-robovlasnici su nastojali da još više prošire i učvrste svoj dotadašnji politički uticaj. Političari sa sjevera su sa negodovanjem gledali na takva nastojanja robovlasnika, jer su robovlasnički odnosi bili nespojivi sa slobodnim, kapitalističkim odnosima u sjevernim državama. Dok je raspoloženje protiv ropstva na Sjeveru postajalo sve snažnije, na Jugu su ga sve odlučnije branili. U takvim prilikama je na predsjedničkim izborima pobjedio Abraham Linkoln, predstavnik republikanske partije i odlučan protivnik ropstva, što južnjaci nijesu htjeli da prihvate. Zato je cjepanje unije postalo neizbježno. Izdvajanje iz SAD-a, prva je proglasila Južna Karolina. Otcijepljene države obrazovale su Konfederaciju južnih američkih država. 1861. godine počeo je građanski rat. U građanski rat Sjever i Jug su ušli sa nejednakim snagama. Sjeverne države su imale 22 miliona stanovnika, a južne 10 miliona, od kojih četiri miliona crnih robova. Sjever je imao nadmoćniju industrijsku proizvodnju i željeznički i pomorski saobraćaj. Smatra se da je više od 2 miliona vojnika sa Sjevera i više od milion sa Juga učestvovalo u ratu. U doba izbijanja rata na Sjeveru je postojalo uvjerenje da se Jug može pobjediti za nekoliko nedjelja. Ali u vojnim sukobljavanjima do kraja 1861. godine i tokom 1862. godine vojne snage južnih država nanijele su nekoliko težih poraza vojsci Sjevera. U takvim okolnostima Linkoln je odlučio da sve snage unije angažuje u borbi sa otcijepljenim Jugom. To je postigao preduzimanjem dviju krupnih socijalno-političkih mjera. Prvu mjeru predstavljao je Akt o homstedima, po kojem je svaki otac porodice koji je učestvovao u ratu, sticao pravo da od države dobije posjed od 60 hektara zemlje, pod uslovom da ga sam obrađuje. Stari san mnogih Amerikanaca o zemlji, mogao je da se ostvari. Drugom mjerom svi crnci na teritotiji SAD dobili su slobodu. Svako zaposjedanje južnjačke teritorije koje ostvare trupe Unije, istovremeno je značilo oslobađanje crnaca na toj teritoriji. Ovaj Linkolnov akt oduševljeno je primio čitav svijet. Kada je Viksburg pao u ruke Grantovih trupa, Konfederacija je bila presječena na dva dijela: njeni istočni djelovi su bili odvojeni od žitorodnih predjela da zapadu.
Suočena sa neminovnošću poraza, početkom aprila 1865.godine, vojska Konfederacije je obustavila borbe i predala se oružanim snagama Sjevera. Tako je Jug kapitulirao nakon četverogodišnjeg rata sa Sjeverom. Građanski rat u SAD bio je završen.
