- Na današnji dan, 13. avgusta 1806. godine srpski ustanici su porazili osmanlijsku vojsku u bici na Mišaru.
Boj na Mišaru je jedna od bitaka Prvog srpskog ustanka koja se odigrala sredinom avgusta 1806. godine, na brdu Mišar, kod Šapca. Ova bitka je jedna od najvećih pobjeda srpskih ustanika za vrijeme Prvog srpskog ustanka. Osmanlijskom vojskom, koja je bila uglavnom sačinjena od Turaka iz Bosne komandovao je Sulejman-paša Skopljak, a srpskim ustanicima vožd Karađorđe, koji je Turcima napravio zamku i tako ih potukao do nogu, iako je Osmanlijska vojska bila daleko brojnija, čak četiri puta. Turska vojska je imala oko 40.000 vojnika, a Srbi su imali 7.000 pješaka i 2.000 konjanika uz pet topova. Srbi su izgradili čuvene šančeve na takvom terenu koji je tome pogodovali, pa su turske najjače snage usporavane i oslabljene, a na kraju artiljerijom potučene. Poslije bitke Mišarsko polje bilo je tamno i izriveno topovskim đuladima i puščanim zrnima, a trava raznesena konjskim kopitima, pokriveno leševima izginulih Turaka i natopljeno krvlju. Procjenjuje se da su Srbi imali oko 1.000 poginulih, dok su Turci imali preko 12.000 posječenih vojnika. Ova srpska pobjeda je imala veliki odjek, ne samo na Balkanu, već i daleko šire. Karađorđe je na ogradu postavio strijelce u dva reda, a iza njih u dva reda borce koji će zamjenjivati prve dok pune puške. U svakom uglu šanac je postavio po jedan top, a konjicu je sakrio u šumi. Praktično duž grudobrana i u jednoj vrsti nalazilo se oko 2.000 ljudi. Određeni broj boraca bio je zadužen za izvlačenje ranjenika, tako da je u rezervi bilo oko 4.500 strijelaca. U sredini šanca je postavio rezervu za svaku stranu i svaki kraj šanca. Svako od starješina imao je svoju rezervu, koju je po potrebi uvodio u bitku. Karađorđeva rezerva je bila najbrojnija i najiskusnija. Kad je turska konjica natrčala na zaravan ispred šanca, konji su počeli da se preturaju i da padaju zapleteni u prepreke od divlje loze. Tada su srpski strijelci iz šanca otvorili vatru. Dok se oslabljena turska konjica pribirala za drugi juriš, pristigla je i pješadija. Turci su u tom trenutku zastali oklevajući, a begovi su kamdžijama tjerali malodušne, ali bez uspjeha. U tom trenutku je Karađorđe dao znak srpskoj konjici da krene u napad. Konjanici su se podijelili u dvije grupe. Nakon što su uklonili tursku artiljeriju, ustanici su jurnuli prema turskom štabu. Ustanička konjica je rastjerala tursku pješadiju oko šanca i krenula je da je goni. Karađorđe je potom naredio da se otvore vrata šanca i da srpska pješadija krene u silovit napad. Mišarska bitka je završena u predvečerje velikom srpskom pobjedom. Austrijski posmatrači sa druge strane Save su poslali u Beč vijest o strašnom turskom porazu i da je na Mišaru ostalo mnogo mrtvih Turaka. Nakon pobjeda na Mišaru i na Deligradu, turska Porta je bila primorana da pregovara o miru sa ustanicima, uz posredovanje Austrije i Rusije. Porta je fermanom dala oproštaj Srbima za sve što su učinili u trogodišnjem ustanku, pokazala spremnost da Srbima odobri autonomiju ako izraze vjernost Porti, da prihvata ustanovljenje srpskog vrhovnog kneza i da Srbi plaćaju jednom godišnje carske dažbine.
- Na današnji dan, 13. avgusta 1898. godine Karl Gustav Vit je otkrio prvi otkriveni asteroid blizak Zemlji.
Asteroidi si mala stjenovita tijela Sunčevog sistema, prečnika do 1000 km (najmanji astroidi su veličine zrnca prašine). Zovu se još i planetoidi ili male planete. Uglavnom su nepravilnog oblika, a najveći njihov broj kruži oko Sunca u prostoru između Marsa i Jupitera. Asteroidi su ostaci materije od koje je stvoren čitav Sunčev sistem. Više hiljada asteroida je identifikovano, nekoliko i zaslugom naših astronoma (to su asteroidi Jugoslavija, Srbija, Beograd, Vladimir, Simonida….). Orbite po kojima kruže se mogu nalaziti na području od Zemljine pa sve do iza Saturnove, ali se većina njih nalazi u tzv. glavnom asteroidnom pojasu koji se proteže od Marsa do Jupitera. Postoji nekoliko teorija koje opisuju nastanak asteroida (jedna od njih govori da su to zapravo ostaci planeta koji je bio uništen u velikom sudaru u prošlosti), ali je vjerovatno najtačnija ta koja asteroide opisuje kao materijal koji je ostao nakon nastanka Sunčevog sistema a koji se nije uspio skupiti i narasti do veličine planeta. Proučavanje asteroida je pokazalo da su oni uglavnom sastavljeni od 92.8% silikata (stijena) i 5.7% gvožđa i nikla. Najpoznatiji asteroidi su Gaspra i Ida koje je posjetila svemirska sonda Galileo prilikom svog putovanja prema Jupiteru. Krajem XVIII vijeka astronomi su došli do zaključka da između Marsa i Jupitera mora da se krije još jedna, do tada nepoznata, planeta. Ideja o novoj planeti se zasnivala na tzv. Bodeovom zakonu o razdaljinama planeta u Sunčevom sistemu. Radi se zapravo o matematičkoj formuli koju je 1766. godine postavio njemački astronom Johan Ticius ali ju je popularizovao takođe njemački astronom Johan Bode pa je ona uglavnom poznata kao Bodeov zakon. Formula se objašnjava ovako: Ako uzmemo brojeve 0, 3, 6, 12 itd. svaki sledeći je duplo veći od prethodnog. Onda svakom tom broju dodamo broj 4 pa dobijemo nove brojeve 4, 7, 10, 16 itd. Zatim svakom tom broju pridružimo jednu planetu po rastućem redosledu počevši od Merkura. I tada ti brojevi predstavljaju relativne razdaljine planeta u Sunčevom sistemu. Iako formula podsjeća na neki alhemijski recept ona se pokazala prilično tačna. Istina u nju se ne uklapaju razdaljine Neptuna i Plutona, ali te planete ionako tada još nijesu bile poznate. Ono što pada u oči u ovoj formuli jeste razdaljina između Marsa i Jupitera. Sve ostalo se lijepo uklapa i astronomi, koji nikad nijesu sumnjali u postojanje jasnog poretka u kosmosu, povjerovali su da između Marsa i Jupitera zaista mora postojati još jedna planeta. U Lilientalu, kraj Bremena 1800. godine nekoliko astronoma na glasu odlučilo je da osnuju udruženje astronoma sa zadatkom da se pretraži prostor između Marsa i Jupitera kako bi se našla nova planeta. Odlučeno je da se nebo podijeli na sektore i svaki član je imao da izradi kartu sazvežđa na svom dijelu neba. Udruženje je postalo poznato pod imenom “Nebeska policija”. Čak je za buduću planetu bilo rezervisano ime Faetont (sin boga Helija). Međutim, nebeski policajci jednostavno nijesu imali sreće. 1801. godine baš na predviđenoj razdaljini od Sunca Đuzepe Pjaci koji nije bio član Policije pronašao je novo nebesko tijelo, osme prividne veličine. Pjaci mu je dao ime Ceres po rimskoj boginji plodnosti i braka, zaštitnici Sicilije. Narednih godina pronađeno je još nekoliko tijela. Ali ispostavilo se da nijedno to tijelo ipak nije dovoljno veliko za planetu kakva se zapravo očekivala. To što je pronađeno bila je samo velika gomila kamenja koja luta između Marsa i Jupitera. Po svemu sudeći mogle su to biti i planete, po svemu sem po veličini. Zato su nazvane male planete, planetoidi i asteroidi jer podsjećaju i na zvijezde.
