- Na današnji dan, 17. decembra 1989. godine u Rumuniji su izbile masovne demonstracije protiv diktatorskog režima Nikolae Čaušeskua. Nemiri koji su počeli u Temišvaru i Aradu ubrzo su se prenijeli u Bukurešt i na cijelu zemlju. Vojska i zloglasna politička policija “Sekuritate” su u početku krvavo gušili nerede, zavedeno je i vanredno stanje, ali je poslije višednevnih demonstracija i sukoba, pošto je vojska stala na stranu pobunjenog naroda, svrgnut je režim Čaušeskua. Njemu je zatim na brzu ruku suđeno i zajedno sa suprugom Elenom strijeljan je u dvorištu jedne vojne kasarne u Trgovištu. Prvobitno je procijenjeno da je u nemirima poginulo više od 5.000 ljudi, ali je naknadnim provjerama brojka svedena na oko 150 žrtava.
Čaušesku je stvorio sveprisutan kult ličnosti, sebi je dodelio titule „Vođe“i “Karpatskog genija“. Za njega je napravljen i specijalan skiptar, po ugledu na rumunske kraljeve.
Rumunija je pod Čaušeskuom bila četvrti izvoznik oružja u Evropi. Uprkos sve jačem totalitarizmu, Čaušeskuova politička samostalnost od Sovjetskog Saveza i njegova osuda invazije na Čehoslovačku 1968. godine privukli su pažnju zapadnih sila koje su ga smatrale antisovjetskim otpadnikom, pa su ga finansirale nadajući se da će time izazvati raskol u Varšavskom paktu. Ti zajmovi, međutim, nisu bili baš najpovoljniji – više od 13 milijardi dolara kredita za finansiranje programa ekonomskog razvoja, potpuno je finansijski iscrplo zemlju. Pokušavajući da popravi stanje, Čaušesku je odlučio da u potpunosti eliminiše spoljni dug. Raspisao je referendum za promjenu Ustava, čime bi ubuduće bilo zabranjeno bilo kakvo spoljno zaduživanje. Na referendumu je dobio skoro 100-procentnu podršku stanovništva.
Radi otplate dugova, 1980-ih Čaušesku je naredio izvoz najvećeg dela poljoprivredne i industrijske proizvodnje. To je dovelo do nestašica koje su stanovništvo dovele u situaciju da se bori za opstanak, jer su uvedena racionisanja hrane i redovne restrikcije grijanja, gasa i struje. U periodu od 1980. godine do 1989. godine došlo je do konstantnog pada životnog standarda. Karakteristične su bile stalne nestašice hrane i robe široke potrošnje. Dug je u potpunosti otplaćen u ljeto 1989, nekoliko mjeseci prije svrgavanja Čaušeskua sa vlasti.
Tokom 1989. godine Čaušesku je bio još izolovaniji od ostalog komunističkog svijeta. Pad Berlinksog zida i smjenu svog južnog kolege, bugarskog lidera Todora Živkova u novembru 1989. godine Čaušesku nije vidio kao nagovještaj opasnosti po svoj položaj poslednjeg starovremenog komunističkog lidera u Istočnoj Evropi.
Čaušeskuov režim srušen je nakon serije krvavih događaja u Temišvaru i Bukureštu tokom decembra 1989. godine.
Demonstracije su prerasle u opšti protest protiv Čaušeskuovog režima a vojska, policija i Sekuritatea otvorile su vatru na demonstrante.
Dana 22. decembra 1989. godine Čaušesku je sa suprugom Elenom helikopterom pobjegao iz Bukurešta u Trgovište, gdje ih je uhvatila lokalna policija. Predati su vojsci 25. decembra a vojni prijeki sud osudio ih je na smrt po raznim optužbama, od nelegalnog bogaćenja do genocida. Strijeljani su u Trgovištu. Suđenje i izvršenje kazne su snimljeni video-kamerom. Snimak je munjevitom brzinom obišao svijet, a rumunska televizija ga je prikazala nekoliko dana kasnije.
- 17. decembra 1891. godine na vanrednoj skupštini Srpske narodne čitaonice u Baru donesen je Ustav čitaonice, koji je imao 39 članova. Barsku čitaonicu osnovali su, tri godine nakon oslobođenja, ugledni građani, među kojima su bili Vuko Pejović, Dušan Brkanović, Tomo Oraovac i Đul-beg Škanjević, uključujući se u opštecrnogorski narodni kulturni preporod.
Srpska narodna čitaonica u Baru je osnovana 22. marta 1881. godine nakon oslobođenja Bara od turske vlasti 1878. godine. Cilj osnivanja čitaonice je bio širenje prosvjete u tome gradu, nakon dužeg perioda stagnacije na polju kulture, u vrijeme turske okupacije. U to vrijeme to je bila jedina kulturna institucija u gradu. Neki od osnivača bili su generalni vikar Josip Kolović (koji je održao zdravicu o slozi i poklonio nekoliko knjiga), pjesnik Milo Jovović i Vasilj Zagarčanin. Prvi predsjednik je bio Tomo Oraovac a potpredsjednik hodža Šabić. Pored katoličkih i pravoslavnih Srba za redovne članove čitaonice su primani i ljudi muslimanske vjere. Čitaonica je s manjim prekidima radila do 1916. godine a potom, tokom kraćeg perioda, i u Kraljevini Jugoslaviji. Obnovljena je sredinom marta 1953. godine i nepravedno preimenovana u Gradska biblioteka i čitaonica “Ivo Vučković”, i time praktično ukinuta.
O Srpskoj narodnoj čitaonici i danas svjedoči natpis na spomeniku Oslobodicu, u čijem je potpisu upravo ova institucija:
„SVOM VITEŠKOM OSLOBODITELJU KNJAZU NIKOLI I: JA IZGLEDAM KAO KAKVA STIJENA, VJEKOVIMA KIŠOM IZJEDENA, AL` NE ŽALI GOSPODARU SLAVNI,TEK MI DANAS SJAJU SRETNI DANI – SRPSKA NARODNA ČITAONICA-BAR 25 MARTA 1881 …“
