- Na današnji dan, 2. novembra 1721. godine, poslije ratova protiv Osmanskog carstva i Švedske kojima je učvrstio Rusiju na Crnom moru i Baltiku, Petar Veliki je proglašen imperatorom cijele Rusije.
Petar Veliki bio je ruski car i imperator koji je vladao od 1682. godine pa sve do svoje smrti 1725. godine. Modernizovao je u to vrijeme prilično zaostalu feudalnu Rusiju na društvenom, političkom, vojnom i ekonomskom planu, a u isto vrijeme vodio je ekspanzionističku politiku, uglavnom ka zemljama koje su izlazile na more. U toku svoje vladavine, pretvorio je Rusiju u vodeću evropsku silu toga vremena. Petar je shvatio da mora da formira veliku flotu, za čiju izgradnju on nije raspolagao ni inženjerima ni tesarima, kao ni mornarima ni pomorskim oficirima. Odmah je poslao stotine bojara u Englesku, Holandiju i Italiju na obuku u pomorskim vještinama, navigaciji i brodogradnji. Podstaknut divljenjem i radoznalošću prema zapadnjačkom načinu života i tehnologijama, Petar je krenuo na put po Evropi, u pratnji brojne delegacije savjetnika (tzv. „Velika ambasada“).
Želio je da što bolje upozna običaje i zanate Zapada kako bi ih poslije primijenio u sopstvenoj zemlji. Putovao je inkognito kao Petar Mihajlovič, iako je na dvorovima koje je posjećivao njegov pravi identitet bio poznat i dobijao je tretman dostojan svog položaja. Radio je neko vrijeme kao drvodelja u brodogradilištima u Amsterdamu, a kasnije i u Engleskoj, nedaleko od Londona. U mjestu Sardamu kod Amsterdama sačuvana je kuća u kojoj je on kao prost šiber živio. Na kući je postavljena dvodjelna spomen-ploča a na jednoj je uklesano: Ništa velikom maleno nije. Posjetio je glavne gradove Njemačke i Austrije, razgovarao je sa britanskim kraljem i upoznao se sa engleskim visokim društvom koje je ruskog cara smatralo nesvakidašnjom pojavom jer nikad nije ranije vidjelo jednog monarha kako puši i pije po krčmama sa mornarima. Petar je ovo putovanje iskoristio da unajmi stotine tehničara i oficira stranaca koji je trebalo da svoja znanja stave u službu Ruske Imperije. Takođe je stekao velika znanja iz oblasti brodogradnje i kartografije. S druge strane, Petar je pokušavao da dobije pomoć i podršku evropskih vladara u borbi protiv moćnog Osmanskog carstva. Međutim, Petrove nade su se izjalovile; Francuska je bila tradicionalni saveznik turskog sultana, a Austrija je nastojala da održi mir na Istoku da bi vodila svoje ratove na Zapadu.
Petar se potpuno razlikovao od svojih prethodnika — bio je jednostavan u držanju i odijevanju i nije volio paradne ceremonije. Raniji ruski vladari su se pojavljivali u javnosti samo za vrijeme svečanosti, u zlatotkanim odorama i u crkvama, Međutim, Petar se često šetao ulicama prijestonice kao običan građanin u skromnom odijelu. Bio je veoma krupan (visok skoro dva metra), i veoma snažan, posjedovao je nevjerovatnu radnu energiju i polet. Bio je dalekovidni političar, sposoban diplomata i odličan vojskovođa. Krajnje radoznalog duha, svoju politiku sprovodio je energično i nemilosrdno, imajući stalno pred očima snažnu i modernu Rusiju.
- Na današnji dan, 2.novembra 1750. godine u Beogradu je srpski patrijarh Atanasije, u prisustvu tri arhijereja rukopoložio za vladiku Vasilija Petrovića.
Hirotonisanje Vasilija za vladiku obavljeno je u vrijeme njegovih priprema za put u Srem, gdje je od karlovačkog mitropolita trebalo da preuzme dragocjenosti Pećke patrijaršijske stolice. Vladao je zajedno sa stricem Savom Petrovićem od 1750. do 1766. godine. Učestvovao je u vođenju crkvenih i narodnih poslova. Održavao je bliske veze sa carskom Rusijom i odigrao značajnu ulogu u obnovi srpske države. Slijedeći svoje planove, ideje i vizije napisao je Istoriju o Černoj Gori u kojoj težio da proizvede neposredne političke efekte. Vasilijeva politika oslonca na Rusiju ostavila je trajne posledice; njome je ponajviše razvijena i učvršćena ljubav prema Rusiji kod crnogorskog čovjeka, što će bitno i neprestano određivati i unutrašnju i spoljnopolitičku orijentaciju Crne Gore. Neposredna novčana pomoć koju je Vasilije dobio od ruskog dvora najviše je koristila Cetinjskom manastiru, koji je sa materijalnim bogaćenjem postao svetilište svih pravoslavnih iz Crne Gore, Brda i Boke. Vladike su formalno bile samo duhovni poglavari Cetinjske mitropolije, a stvarno su igrali najznačajniju političku ulogu. Umro je 1766. godine u Petrogradu. Sahranjen je u Blagovješčenskoj crkvi u Petrogradu, u kojoj počivaju znamenite ruske ličnosti, među kojima i proslavljeni ruski vojskovođa Suvorov. Na nadgrobnoj ploči, koja je i danas dobro očuvana, izrezan je grb Crne Gore sa natpisom da je tu sahranjen mitropolit crnogorski, primorski, skenderski i egzarh pećkog patrijarha Vasilije Petrović. Vladika Vasilije u posveti svoje „Istorije o Crnoj Gori“ grofu Voroncovu, ruskom državniku, napisa sledeće:
Najsvjetliji Grofe,
Milostovi Gospodaru,
Mihajlo Ilarionoviču
Nalazeći se na najpresvjetlijem Njenog Carskog Veličanstva dvoru, ja, smjerni pastir slavenosrpskoga crnogorskoga naroda, očekujući premilostivo upućivanje u svoju otadžbinu i svome duhovnome stadu, usudih se da ovaj opis položaja i pređašnjih vladara zemlje naše crnogorske, s prilogom svetih careva srpskih i despota, ko su oni i otkuda bjehu, usrdno ponudim Vašoj Visokoj Grofovskoj Svjetlosti, kao trudoljubivom ministru koji se interesuje za strane narode, o čemu jasno svjedoči Vaše ranije obilaženje tuđih krajeva; s tim da bi se dopao Vašoj Visokoj Grofovskoj Svjetlosti da se štampa kako bi sa narodom našim crnogorskim i drugi slavenosrpski narodi imali najusrdniju želju prema visokoslavnom Ruskom Carstvu. Imam čast da ovo kratko istorijsko djelo Vašoj Visokoj Grofovskoj Svjetlosti uručim, što za dobro najpokornije molim da primite, zauvijek se predajem milosti Vaše Visoke Grofovske Svjetlosti.
Milostivoga gospodara smjerni mitropolit crnogorski, skenderijski i primorski i trona srpskoga, egzarh Vasilij Petrović 1754. godine, u Moskvi.
A u svojoj Istoriji o Crnoj Gori piše:
Crna Gora naseljena je većinom doseljenicima, koji u ove gore dobježaše poslije propasti carstva srpskoga. Svako pleme pamti i svoga rodonačelnika koji se je preselio u Crnu Goru; svako pleme ima, u narodnom predanju, svoju istoriju; svako priča kad su se doselili u Crnu Goru njegovi stari, ko su oni bili, odakle su doselili.
