- Na današnji dan, 2. septembra 905. godine rođen je Konstantin VII Porfirogenit, vizantijski car i hroničar.
Autor je četiri istorijska djela: Spis o narodima, Spis o ceremonijama, Spis o temama i Život Vasilijev. Vizantijski car Konstantin VII Porfirogenit je rođen u Carigradu kao jedini sin cara Lava VI Mudrog iz njegovog odnosa sa Zojom Korbonopsinom. Do svoje 10. godine stajao je pod regenstvom patrijarha Nikole Mistika, svoje majke i Romana Lakapina. Vladao je samostalno od 954. godine do svoje smrti, 959. godine. Njegova vladavina je sa političkog aspekta beznačajna, ali zato njegova naučno literarna djelatnost zauzima jedno od najistaknutijih mjesta u vizantijskoj kulturnoj istoriji. Konstantin je imao smisla i ljubavi za nauku i umjetnost. Car je oko sebe okupio grupu sposobnih i obrazovanih saradnika koji su mu pomagali na spremanju materijala, a sudjelovali su i u pisanju, tako je teško odvojiti šta je pisao sam car a šta saradnici. Karakter djela ovog kruga je kompilatorski ali baš u tome je njihova vrijednost jer donose vijesti starijih izgubljenih izvora. Konstantinova djela su bogata informacijama. Najznačajnije njegovo djelo je „De administrando imperio“ (O upravljanju carstvom) koje ima didaktički karakter i namijenjen je carevom sinu, kasnijem caru Romanu II. U tom djelu, Konstantin Porfirogenit daje podatke o zemljama i narodima sa kojima je Vizantija dolazila u dodir, među njima i Slovenima. Djelo je naročito značajno za proučavanje istorije srpskog naroda, jer Porfirogenit piše o dolasku Srba na Balkan.
Još ranije od ovog Konstantinovog djela nastalo je njegovo djelo „O temama“. Taj spis opisuje vizantijske upravne jedinice-teme u Konstantinovo vrijeme, ali djelo se više odnosi na stanje u V i VI vijeku. Treće, ujedno i najopširnije djelo cara-pisca nosi naziv „O ceremonijama vizantijskog dvora“. Ono donosi opis vizantijskih obreda na dvorovima i vizantijskim ceremonijama. Poslednje istorijsko djelo cara Konstantina Porfirogenita je bila biografija njegovog djeda, Vasilija I Makedonca, jednog od najmoćnijih vizantijskih careva u IX vijeku.
- Na današnji dan, 2. septembra 1937. godine u ženevskom parku umro je Pjer De Kuberten, inspirator i osnivač modernih Olimpijskih igara, koje su prvi put održane u Atini 1896. godine.
Osnovao Međunarodni olimpijski komitet, Olimpijski muzej i Olimpijski institut u Lozani. „Otac“ modernog olimpizma Pjer de Kuberten rođen je u aristokratskoj porodici. Kuberten je bio niskog rasta, žgoljav i imao piskav glas. Kao što je u zalaganju za boks i druge „muške“ sportove nastojao da pronađe kompenzaciju za svoju tjelesnu inferiornost, tako je Kuberten u skribomaniji nastojao da pronađe kompenzaciju za svoj neuspjeh u akademskoj sferi. Po nekim procjenama, Kuberten je napisao i uglavnom sam objavio preko 600 radova – koji nikada nijesu privukli pažnju ozbiljnije čitalačke publike. Ako se tome doda da je Pjer od malena živio u sjenci starije braće iz svoje šire porodice, može se dobiti cjelovitija slika o ličnim motivima koji su gonili mladoga Pjera da sa takvom strašću krene ka olimpijskim vrhovima. Kuberten je bio aktivni sportista i praktikovao je više sportova – boks, mačevanje, jahanje. Bio je ubijeđen da se iz sporta crpi moralna energija i branio je svoje ubjeđenje sa rijetkom upornošću. Bio je toliko ubijeđen u svoje stavove da je poželio da oživi Olimpijske igre. Objavio je svoju želju i namjeru na sastanku francuskog Udruženja atletskih sportova, čiji je bio generalni sekretar. Niko od prisutnih nije mu vjerovao i njegov stav dobio je mršavu, kurtoaznu podršku. Ali, Kuberten se nije demoralisao i juna 1894. godine formirao je Međunarodni olimpijski komitet, a ceremoniju osnivanja organizovao na Sorboni. Grk Demetrius Vikelas bio je prvi predsjednik MOK-a. Dvije godine kasnije, 1896. godinee, prve moderne Olimpijske igre održane su u Atini. Pjer de Kuberten se povukao iz MOK-a 1925. godine i posvetio se pedagoškom radu, koji je sam nazvao – svojom „Nezavršenom simfonijom“. Godine 1931. objavio je „Olimpijske memoare“ u kojima je uzdizao intelektualnu i filozofsku prirodu svog poduhvata, kao i želju da ulogu u MOK-u koju je sebi namijenio, „od samog početka odigra prilično iznad nivoa jednog običnog sportskog udruženja“.
