Na današnji dan, 23. juna 1611. godine engleskog istraživača Henrija Hadsona, koji je prvi ispitao istočne obale Grenlanda i rijeku Hadson, pobunjena posada njegovog broda „Diskaveri“, s osmoricom pristalica, ostavila u Hadsonovom zalivu, gdje su potom svi umrli od gladi i zime.
Henri Hadson je engleski istraživač i pomorac. Tokom četiri putovanja istraživao je Sjeverni ledeni okean, pokušavajući da otkrije morski put iz Evrope u Aziju preko Arktika, pri čemu je otkrio i Hadsonovo more i Hadsonov moreuz. Moskovska kompanija u Engleskoj je unajmila Hadsona da nađe sjeveroistočni prolaz do Kine. Hadson je putovao 577 nautičkih milja južno od Sjevernog pola i otkrio je Jan Majenovo ostrvo, pa se vratio kući u septembru. Jan Majenovo ostrvo je kasnije postalo dio Norveške. U to vrijeme se pretpostavljalo da pošto Sunce sija šest mjeseci na sjevernim širinama da će se led otopiti, pa da će brodovi moći da plove sjevernim putevima do Kine i ostrva sa začinima. Englezi su tada bili u sukobu sa Špancima i Holanđanima oko trgovačkih puteva. Hadson se iskrcao na Svalbardu, a kasnije je tu nađen ugalj, a razvio se i kitolov. Hadson je pokušao drugi put, ali sada je nastojao da ide uz sjeverne obale Rusije. Došao je do Nove Zemlje, pa je bio prisiljen da se vrati. Holandska istočnoindijska kompanija ga je odabrala da nađe istočni prolaz do Azije. Rečeno mu je da plovi oko Sjevernog ledenog okeana sjeverno od Rusije u Pacifik pa odatle do Dalekog istoka. Hadson nije mogao da nastavi putovanje zbog leda, koji je prepriječio put. Čuli su bili neke glasine, pa su pokušali da nađu jugozapadni prolaz kroz Sjevernu Ameriku. Prešli su Atlantik i došli su do zaliva Česapik i Delaver. Hadson je konačno zaključio da ne postoji vodeni put kroz pola Sjeverne Amerike do Pacifika. Zbog toga je krenuo sjeverno u njujoršku luku i nastavio rijekom Hadson, pa se morao vratiti, kada je rijeka postala uska. Jugozapadni prolaz nije ni tu našao, jer takav nije ni postojao. Tokom putovanja Hadson je trgovao sa domorocima i dobijao je krzna i školjke. Njegovo putovanje je omogućilo Holanđanima da polažu pravo na to područje i na trgovinu krznima u tom području. Novi Amsterdam i Menhetn su postali glavni gradovi Nove Holandije 1625. godine. Hadson je 1610. godine dobio englesku podršku za još jedno putovanje. Sa svojim novim brodom Diskaveri krenuo je sjeverno i došao je do Islanda, do juga Grenlanda i onda se okrenuo oko južnog vrha Grenlanda. Slijedeći južnu obalu prolaza došao je do Hadsonovog zaliva. Tu je nekoliko mjeseci ucrtavao u mapu i istraživao istočne obale. U novembru je led zarobio brod u Džejmsovom zalivu, pa je posada morala da nađe mjesto gdje da prezimi. Kada se led otopio u proleće 1611. godine Hadson je namjeravao da nastavi sa istraživanjima, ali posada je tražila da se vrate kući. Posada se pobunila, poslali su Hadsona, njegovog sina i sedam, Hadsonu lojalnih, članova posade u malom otvorenom čamcu. Nijesu im dali ni hranu, ni vodu ni oružje. Hadsona niko više nije vidio, iako su postojale tvrdnje da je viđen na rijeci Otavi. Od pobunjene posade samo su se osmorica vratila živa kući. Uhapšeni su, ali niko od njih nije bio kažnjen za Hadsonovu smrt. Engleski moreplovac i istraživač Henri Hadson postao je prvi Evropljanin koji je otkrio ostrvo Menhetn, i prvi koji je nacrtao mapu tog ostrva. Zanimljivo je da je po njemu dobila ime rijeka Hadson koja protiče kroz Njujork.
Na današnji dan, 23. juna 1791. godine francuski kralj Luj XVI i kraljica Marija Antoaneta otkriveni su u pokušaju bjekstva i uhapšeni kod Varena.
Marija Antoaneta, kćerka cara Svetog rimskog carstva Franca I i habzburške carice Marije Terezije, bila je supruga francuskog kralja Luja XVI. Antoaneta će u istoriji ostati upamćena kao poslednja, ali i najomraženija francuska kraljica. Iako je odrastala za vrijeme sedmogodišnjeg rata, imala je lijepo i bezbrižno djetinjstvo, okružena braćom i sestrama. Njena interesovanja bila su usmjerena na muziku i ples, pa je akcenat na njeno dalje obrazovanje stavljen na manire i muziku. Nakon rata, dužnost četrnaestogodišnje nadvojvodkinje bila je da se uda za francuskog prestolonaslednika Luja XVI , kako bi se ojačao savez između Francuske i Austrije. Iza sebe je morala da ostavi sve što ju je vezivalo za dom, osim par ljudi iz pratnje. Marija Antoaneta je rodila prvo od četvoro djece, Mariju Tereziju Šarlotu. Ubrzo rađa i sina, Luja Žozefa, koji umire sa nepunih osam godina. Rodila je još dvoje djece Luja XVII i princezu Sofi Beatriz, koja umire nakon nekoliko mjeseci. Tugu zbog djece koju je izgubila i zbog nesrećnog braka, liječila je zabavama, kockanjem i gomilom novih raskošnih haljina. Pored svega toga Marija je bila dobra i brižna majka. Sve gora financijska situacija u Francuskoj primorala je kralja da pozove sve plemiće, kako bi raspravljali o porezima i pokušali da riješe lošu finansijsku situaciju u državi. Marija Antoaneta nije prisustvovala prvim sjednicama, pa je zbog toga optužena da zanemaruje značaj skupštine. Bilo je to doba kada se svaki loše promišljen potez mogao protumačiti kao izdaja naroda i monarhije. Mržnja naroda zbog toga je postala veća, pa su je svakodnevno vrijeđali po novinama i dodijelili joj nadimak Madam Deficit. Ipak pored raskošnog života i rasipanja novca u kome je uživala, kraljica je često održavala dobrotvorne akcije, poklanjala hranu, gradila kuće za seljake. U tom period pripisana ju je rečenica, za koju je veoma malo sigurno da ju je ona izgovorila, Neka jedu kolače. Sve što su tada govorili o njoj i prepisivali joj, bilo je u sklopu kampanje koja je vođena protiv nje, a koja je trebalo da je predstavi kao pohlepnu, pokvarenu, bezdušnu, pa čak i nastranu. Iako su svi plemići napuštali Francusku, bježeći od revolucije koja je tek počela, Luj je smatrao da mu njegov narod neće nauditi. Svjesna da je kralj napravio loš potez, ona ipak odlučuje da ostane kraj supruga. Marija Antoaneta postaje najugroženija osoba u zemlji, ali i najomraženija kraljica u francuskoj istoriji. Za narod ona je bila izdajica, rasipnica, žena koja je opljačkala i osiromašila državu. Odnosi između Habzburške Monarhije i Francuske postajali su sve zategnutiji. Francuska je Habzburzima aprila 1792. godine objavila rat. Veoma brzo počelo je suđenje kralju, koji je ubijen na giljotini januara 1793. godine. Nakon njegove smrti, zdravlje joj se pogoršalo, a u aprila iste godine počinje njeno suđenje. U maju je odvajaju od sina, koji ubrzo i umire. Iako je imala brojne šanse da pobjegne i spasi se, odlučila je da se suoči sa svojom sudbinom. Na dan pogubljenja, oktobra 1793. godine, ošišana je na kratko i obučena u jednostavnu bijelu haljinu. Na putu od zatvora do trga Konkord gdje ju je čekala giljotina, vozili su je u drvenim kolima dok je narod radosno klicao. Život poslednje gospodarice Versaja ugašen je vezanih ruku, pod sječivom giljotine. Njene poslednje riječi, kako se tvrdi, bile su Izvinite kada je slučajno nagazila dželata. Njeno tijelo je nakon pogubljenja stavljeno u kovčeg i bačeno u zajedničku grobnicu iza Crkve Svete Madlene. Burbonskom restauracijom 1815. godine Luj XVIII je došao na vlast i naredio da se tijela njegovog starijeg brata i Marije Antoanete ekshuminiraju i da im se organizuje dostojna sahrana. Tijela su po kraljevoj naredbi smještena u baziliku Sen Deni, gdje počivaju skoro svi francuski kraljevi.
