- Na današnji dan, 23. maja 1949. godine osnovana je Savezna Republika Njemačka, sa Bonom kao glavnim gradom.
Nakon sloma nacional-socijalističkog režima 1945. godine, tadašnji Treći Rajh je prestao da postoji. Njemačka je podijeljena na četiri okupacione zone: američku, britansku (sa poljskim, belgijskim, norveškim trupama), francusku (sa luksemburžanskim trupama) i sovjetsku. Bonom je upravljala zajednička komanda zapadnih snaga, dok je Berlin bio podijeljen na četiri zone. Ubrzo su tri okupacione uprave zapadnih saveznika, formirale jedinstven blok. Kao posledica ove podjele, zasnovane na ideološkim osnovama formirana je Savezna Republika Njemačka, poznatija tokom Hladnog rata kao “Zapadna Njemačka”. Nasuprot njoj, na istoku je kreirana Njemačka Demokratska Republika (DDR), koja je bila dio Varšavskog pakta i takozvanog istočnog lagera koji je tokom Hladnog rata predvodio SSSR. Zapadni saveznici su bili svjesni činjenice da ne mogu dugo, vojnim sredstvima kontrolisati Zapadnu Njemačku. Stoga su ciljano stvarali preduslove za kreiranje politički nezavisne države, ali sa ograničenim vojnim suverenitetom. Proces denacifikacije u Zapadnoj Njemačkoj je bio temeljan i očito uspješniji nego u Istočnoj. Činjenica da je model liberalne demokratije i danas, gotovo tri decenije od ujedinjenja “dvije Njemačke” daleko korjenitiji u njenom zapadnom nego istočnom dijelu, uslovljena je time što su Njemci u DDR-u proveli gotovo 45 godina u totalitarnom, komunističkom društvu, a prethodno živjeli u Trećem Rajhu, krhkoj Vajmarskoj Republici i decenijama u militarističkim okvirima Pruske, čiji je sistem vladanja bio bitno drugačiji, direktniji, a nerijetko i suroviji, u odnosu na njemačke državice na zapadu i jugu svegermanskog prostora. Ovakav istorijski razvoj, uzrok je uspona i uspjeha prototalitarnih, sušto lijevih ili sušto desnih opcija Na istoku, proces denacifikacije je bio suštinski drugačiji u odnosu na zapad. Na zapadu je proces vodio spoznaji zločina ne samo administrativnog aparata, bezbjednosnih službi i specijalnih jedinica Trećeg Rajha, već odgovornosti činjenjem, saučestvovanjem u zločinima ili nečinjenjem i prećutkivanjem zločina mnogo širih društvenih slojeva. Sa druge strane, na istoku je za zločin krivljena Nacionalsocijalistička njemačka radnička partija Adolfa Hitlera, dok su širi slojevi prije predstavljani kao žrtve, nego kao direktni i indirektni saučesnici. Uzrok tome bio je totalitaristički princip, gdje je novim, komunističkim vlastima u principu odgovarao opstanak sistema koji uvijek postavlja društvo/državu/ideologiju/partiju ispred pojedinca, čak tako izraženo da sam pojedinac može biti žrtvovan bez većeg otpora šire zajednice, a sve jer se i njegova žrtva predstavlja kao zalog za opšte dobro. Upravo u ovoj činjenici, kao i istorijskom razvoju istoka koji tek u okviru SR Njemačke, tokom poslednjih 29 godina kontinuirano funkcioniše u liberalnoj demokratiji, što je pređašnje rijetko iskustvo istočnonjemačkih oblasti, treba tražiti uzrok višem stepenu popularnosti neonacističke Nacional-demokratske partije, postojanju neformalnih neonacističkih grupa koje su aktivnije i masovnije u gradovima istoka nego juga ili zapada Njemačke, ali i popularnosti antinacističke, ali apologetski prema komunističkom režimu nastrojene partije.
- Na današnji dan, 23. maja 1618. godine pobunom Čeha protiv Habzburške monarhije u Pragu je izbio Tridesetogodišnji rat, najsvirepiji sukob feudalne epohe u Evropi.
Tridesetogodišnji rat je trajao od 1618. do 1648. godine najvećim dijelom na teritoriji današnje Njemačke i Češke. Osnovni sukob je bio između katolika i protestanata, ali je na kraju poprimio dimenziju sukoba katoličkih Habzburga i Francuske, koja je, iako katolička, stala na stranu protestanata bojeći se Habzburške dominacije. Tridesetogodišnji rat je počeo Praškom defenestracijom. Događaj je nazvan defenestracija, jer na latinskom fenestra znači prozor. Tad su dva katolička guvernera i njihov sekretar bačeni kroz prozor dvorca. Niko nije povrijeđen, ali to je bila uvreda za katolike. Rat je bio neizbježan. Razljućeni građani su izbacili kroz prozor Gradske vijećnice namjesnike cara, smatrajući ih krivcima što su rimokatolici srušili dvije protestantske crkve kod Praga. U ratu, koji je izbio protiv carske vojske, protestantskim Česima su priskočili u pomoć Danska, kasnije Švedska, Britanija, čak i rimokatolička Francuska. Rat je obilježen masovnim pustošenjima i krajnjim svirepostima, u čemu su prednjačili rimokatolici pod uticajem jezuita, koji su podržavali djelovanje inkvizicije. Gubici su bili ogromni – stanovništvo Njemačke je svedeno na manje od polovine, a Češke na petinu predratnog broja. Rat je okončan Vestfalskim mirom 1648. godine, kojim je Francuska dobila od Njemačke Alzas i dijelove Lorene, Švedska Istočnu Pomeraniju i posjede na ušćima velikih njemačkih rijeka, Holandija i Švajcarska su stekle nezavisnost, a u Njemačkoj, koja se raspala na veliki broj državica, feudalci su dobili gotovo potpun suverenitet, a carevi iz dinastije Habzburg su izgubili stvarnu vlast. Na pregovorima poslije Tridesetogodišnjeg rata učestvovali su car Ferdinand III, Francuzi, Španci, Holanđani, Švajcarci, Šveđani, Portugalci i papini izaslanici. Na kraju je sklopljen Vestfalski mir. Osnovni postulat ovog sporazum je postojanje suverenih nacija i njihova ravnopravnost.
Koja je uloga Srba u Tridesetogodišnjm ratu? Većina Srba je živjela u Turskoj i nije učestvovala u tom ratu. Ali Srbi u Erdelju jesu. Imali su i razloga za to. Protestantski Česi su grozničavo tražili saveznike. Našli su ga u erdeljskom knezu Gabrijelu Betlenu. On je bio kalvinist i mađarski nacionalista. Pridružio se Česima, jer se i on osjećao ugrožen od katoličkog cara. Srbi u Erdelju solidarisali su se sa svojim knezom. Na prvi pogled čini se da pravoslavni Srbi nijesu imali razloga da se miješaju u sukob katolika i protestanata. Ali okolnosti su bile takve da su imali sve razloge da stanu na stranu protestanata. Boreći se za njih, borili su se i za svoja vjerska prava. Protestanti su bili vjerski tolerantniji od katolika. Upravo tada, hrvatsko-slavonski i ugarski staleži vršili su pritisak na nadvojvodu Ferdinanda da Srbe krajišnike izuzme iz carske vojne vlasti i podredi njima. Pod pritiskom Ferdinand je na to pristao. To je dalo podsticaj katoličkom prozelitizmu. Pojačani su pritisci da se Srbe pounijate. Imajući u vidu te katoličke prozelitske namjere Srbi iz Erdelja su se bez razmišljanja stavili na stranu protestanata i njihove borbe za vjersku slobodu.
