- Na današnji dan, 8. avgusta 117. godine umro je rimski imperator Marko Ulpije Trajan, rimski car za čije je vladavine Rimsko carstvo najviše proširilo svoje teritorije.
Bio je jedan od petorice dobrih careva, ali je zapravo bio najbolji. Zbog toga što je prvi i vjerovatno jedini car koji sa prethodnim carem nije bio ni u kakvom srodstvu znao je da mora da zasluži poštovanje svog naroda. Rođen na jugu današnje Španije, tačnije, u pregrađima moderne Sevilje, Marko Ulpije Nerva Trajan bio je prvi rimski car rođen u provinciji. Njegova porodica je bila ugledna, majka Ulpija poticala je iz uvažene senatske porodice, dok je otac, Marko Ulpije Trajan Stariji, bio senator i komandir legije. Mladi Trajan je brzo i lako napredovao u rimskoj vojsci, učestvujući u borbama na Rajni, pa je 91. godine postao konzul Germanije. Bio je poznat i popularan general, vojnici su ga voljeli i kao takav postao je pravi izbor cara. Imperator ga je usvojio, kao sina i naslednika i Trajan je poslije njegove smrti postao car. Niko se nije protivio Trajanovom dolasku na vlast, pa zato nije ni čudno da je nosio nadimak Optimus – najbolji. Jedan je od rijetkih vladara Rima čiju reputaciju ništa nije moglo da ukalja tokom nadolazećih milenijuma. Antički istoričari su ga karakterisali kao moralnog čovjeka i mudrog vladara, kao dostojanstvenog i pravednog imperatora. Tokom vladavine, car Trajan se trudio da poštuje ustavne običaje, bio je pažljiv prema senatu, a narod ga je volio najviše zbog njegove skromnosti. Nije tražio za sebe pretjerane počasti i sklapao je prijateljstva puna poštovanja. Organizujući građevinske programe, gladijatorske igre i distribuciju novca, vojnik-car Trajan dobijao je naklonost stanovništva, ali je znao koji ga korak čeka da bi bio naveliko poštovan. Još prilikom preuzimanja vlasti car Trajan je rekao: Biću poštovan kada Dakiju učinim provincijom i kada Dunav i Eufrat pređem preko mosta. Početkom II vijeka car je naredio da se kroz velelepnu Đerdapsku klisuru izgradi put, a uz njega i most do tada neviđenih razmjera. Most je, barem kako legenda kaže, zamislio sam car. Projekat i gradnja povjereni su Apolodoru iz Damaska koji je bio najveći arhitekta tog doba. Izgrađen je kameni most, dugačak 1097 metara, sa ogromnih 20 stubova i lukovima visoko iznad vode. Trajanov most je bio prvi ikada podignut na donjem dijelu Dunava i čitav milenijum je držao rekord najdužeg mosta ikada sagrađenog, i to u nevjerovatno brzom roku, s obzirom na tadašnju tehnologiju. Naime, Trajanov most zidan je svega dvije godine. Nakon izgradnje car je naredio da se u stijenu iznad puta ukleše natpis koji će svojoj imperiji ostaviti kao dokaz da je ukrotio Dunav.
Izgradnjom hidroelektrane Đerdap rimski put je potopljen. Tada je odlučeno da se Trajanova tabla isječe iz prvobitne stijene i postavi u stijenu iznad prvobitnog mjesta, tako da bude vidljiva sa rijeke. Natpis je uklesan u kamenu, u vidu vertikalne table dugačke 3,20 metara i široke 1,80. Ukrašen je sa dva delfina, šestolatičnim ružama i orlom raširenih krila. Tabla je zaštićena kamenom nadstrešnicom i natpisom Tabula Traiana. Most je porušen u III vijeku, po naređenju cara Aurelijana, kada su Rimljani morali da napuste Dakiju pod navalom varvara. Međutim, tabla je ostala, kao i prikaz Trajanovog osvajanja Dunava na dorskom stubu podignutom u čast rimskog cara na njegovom forumu u Rimu. Sa postoljem, ovaj stub je visok skoro 40 metara i na njemu su prikazane scene iz Trajanovog vojnog pohoda.
- Na današnji dan, 8. avgusta 843. godine u Verdenu franački vladari, car Lotar I, kralj Ludvig Njemački i kralj Karlo II Ćelavi, sklopili su ugovor kojim je Franačka država podijeljena na tri dijela: zapadni i srednji i istočni.
Verdenski sporazum okončao je bratoubilački rat franačkih vladara i podijelio Franačko carstvo na tri nezavisne kraljevine. Smatra se da su se iz tih kraljevina kasnije razvile Francuska, Italija i Njemačka, zbog čega se Verdenski sporazum smatra jednim od najznačajnijih događaja (uz bitku kod Poatjea 732. godine) u zapadnoj Evropi tokom ranog srednjeg vijeka. Moćnog Karla Velikog na franačkom prijestolu naslijedio je njegov sin Ludvig Pobožni. On je dao djelove države na upravu svojim sinovima, da bi 823. godine najstarijeg sina Lotara, koji je upravljao djelovima današnje Italije, proglasio za cara savladara. Preostala dva princa bili su nezadovoljni činjenicom da su potčinjeni starijem bratu zbog čega otpočinju rat protiv cara. Ratna sreća poslužila je mlade careviće i oni su potukli Ludviga Pobožnog. Car je nakon toga pristao na drugačiju podjelu zemalja i na to da se vrhovna vlast ne prostire nad svim zemljama. Nakon smrti Ludviga Pobožnog sukobi se rasplamsavaju i među njegovim sinovima izbija rat oko nasledstva. Lotar, koji je naslijedio oca, je pokušao da nametne svoju vlast braći koji su željeli vlast za sebe. Karlo i Ludvig sklapaju savez protiv Lotara u Strazburu (tzv. Strazburška zakletva) nakon čega je vojna nadmoć na njihovoj strani. Ovakav razvoj situacije primorava Lotara na obustavljanje ratnih dejstava, nakon čega su se braća izmirila i u Verdenu podijelila državu na tri dijela. Karlo Ćelavi dobija zemlje zapadno od rijeka Rajne i Rone. Ludvig dobija zemlje istočno od Rajne. Lotar dobija sjever današnje Italije i uski pojas zemalja između Rone i Rajne (Lotaringija) od Sjevernog mora do Sredozemlja. Lotar je zadržao zvanje cara, ali je svaki od braće postao suvereni vladar svoje države, čime je Franačka (kao cjelina) prestala da postoji. Podjela Franačke nije imala toliki značaj u to doba, koliki će dobiti kasnije. Ludvig će u svojoj državi okupiti njemačka plemena i pokrenuti germansku invaziju na Slovene, koji su živjeli na drugoj obali Labe, koju će zaustaviti tek novgorodski knez Aleksandar na Čudskom jezeru 1242. godine. Ludvigova država je u to doba bila poznata kao Istočna Franačka, a naziv Njemačka za njegovu državu nastaje tek kasnije zbog čega on odlazi u istoriju kao Ludvig Njemački. Kao što se Ludvig okrenuo istoku tako su se i Lotar i Karlo okrenuli sjeveru odnosno zapadu koje su počeli da ugrožavaju Normani, novi ratoborni narod koji će svojim osvajačkim pohodima promijeniti lice sjevernog dijela zapadne Evrope.
