- Na današnji dan, 8. februara 1879. godine Podgorica i Zeta su, nakon Berlinskog kongresa, ponovo postale dio crnogorske države. Knjaz Nikola je obnarodovao da su konačno završene sve diplomatske i druge radnje, te da će, u skladu sa odlukama Berlinskoga kongresa, Zeta kao i gradovi: Žabljak, Spuž i Podgorica konačno i stvarno biti pripojeni Knjaževini Crnoj Gori Proklamacijom neposredno se obraća narodu u Podgorici i Zeti i poručuje:
“Od ovoga časa vi postajete slobodni državljani crnogorski i sudovi i sve vlasti moje stupaju u život u mjestima vašijem.“ Obraćajujući se stanovništvu sa oslobođene teritorije naročito onima koji nijesu pravoslavne vjeroispovijesti, knjaz će u Proklamaciji naglasiti: “Muhamedanci! vas neće dijeliti preda mnom vjera od vašijeh pravoslavnijeh i katoličkijeh sudržavljana. Svi skupa uživaćete jednaku i istu ljubav moju, jednaku i istu pravicu zakona mojijeh. Svaki je slobodan u svojoj vjeri, u svojim dobrim običajima, svojemu radu.“
Crnogorska vojska je ušla u Podgoricu u 8. februara 1879. godine, poslije podne. Dva dana kasnije je datiran dopis sa lica mjesta koji donosi Glas Crnogorca. U dopisu uz najosnovnije podatke o Podgorici opisana je narodna radost iskazana pri dolasku crnogorske vojske. O Podgorici se sasvim kratko kaže: ,,U ovoj varoši živi što hrišćana što muhamedanaca više od 8000 duša i ima u njoj okolo 1500 kuća ponajviše pozemljuše.“ Dolazak crnogorske vojske se razumljivo, sa nestrpljenjem i radošću čekao: ,,Kada su mještani viđeli iz daleka đe im se vojska crnogorska približuje da zauzme Podgoricu, nekolicina od njih potrčaše da izvade iz zemlje zvono, koje su za vrijeme vojne zakopali, da ga stave na zvonik. Tek što je vojska crnogorska stupila u varoš, odmah stanu zvoniti i pozdravljahu kličući: ,Živjeli‘.“ Narod je sa naročitom pažnjom pratio sve postupke crnogorske vojske: ,,Kako zamijeni crnogorska vojska posadu tursku i tek se poče viti orao crnogorski na tvrđavi, odmah oglasiše topovi predaju grada. Neopisano veseli bijahu stanovnici i gotovo svi bez razlike baciše fesove a staviše kape crnogorske i počeše klicati: “Da živi knjaz pobjedilac!.“
Podgorica je jedan od najstarijih gradova u Crnoj Gori. Na širem lokalitetu ljudska su naselja postojala još u prastara vremena, a varoške/gradske aglomeracije, sa različitim imenima, nastajale su i razvijale se u periodu rimske vladavine ovim prostorima, dakle, još od prije dva milenijuma. Varoš Podgorica, u pisanim dokumentima, prvi put se pominje 18. avgusta 1326. godine, u spisima koji se čuvaju u kotorskom arhivu. Od sredine druge polovine XV vijeka potpala je pod vlast Otomanske imperije i sve do 8. februara 1879. godine bila pod vlašću Osmanskog carstva.Tadašnja varoš Podgorica nalazila se između lijeve obale Ribnice i lijeve obale Morače, odnosno na užoj teritoriji današnje Stare varoši. Nakon odlaska Turaka Podgorica se, na inicijativu knjaza Nikole, počinje širiti i na desnoj obali Ribnice, na sjeveru i sjeveroistoku, prema brdu Gorica, gdje se počinje graditi Mirkova Varoš, današnja Nova Varoš. Činom oslobođenja od turske vlasti Podgorica i njena okolina ponovo postaju dio crnogorske države, a time se počinje usklađivati i organizacija lokalne uprave, odnosno lokalna vlast biva organizovana prema propisima centralne vlasti Knjaževine Crne Gore. Prvi državni funkcioner koji je vršio vlast u tek oslobođenoj Podgorici bio je vojvoda Ilija Plamenac, sa zvanjem guvernera. Vojvoda Plamenac je, ubrzo poslije toga, izabran za ministra vojnog, u prvom Ministarskom savjetu Knjaževine Crne Gore. Funkcija u Podgorici prestala mu je 1881. godine, kada ga zamjenjuje Marko Miljanov. Pošto je za varoškog kapetana Podgorice knjaz Nikola postavio Krsta Lainovića, on je, faktički, bio zamjenik, odnosno zastupnik guvernera Plamenca (zbog njegove preokupiranosti ministarskim i drugim obavezama u prijestonici i širom Knjaževine), a poslije i Marka Miljanova, koji je dužnost guvernera napustio nakon političkog razlaza sa knjazom Nikolom.
Podgorica će decenijama kasnije svečano obilježavati dan oslobođenja, 8. februar. Poslije Drugog svjetskog rata komunisti su odlučili da Podgorica slavi 19. decembar kao dan oslobođenja. Toga dana 1944. godine Njemci su napustili Podgoricu u okviru akcije povlačenja na koju su bili prinuđeni uspjesima antihitlerovske koalicije na svim frontovima a naročito nadiranjem Crvene armije.
- Na današnji dan, 8. februara 1870. godine na Obodu rođen je Andrija Jovićević, istaknuti pedagog, publicista i pripovjedač, u narodu poznat kao učitelj Andro. Sa šesnaest godina počeo je učiteljsku karijeru u Manastiru Morači.
Za prvog predsjednika Crnogorskog učiteljskog udruženja izabran je 1901. godine u Nikšiću. Objavio je bogatu etnološku i antropogeografsku građu o crnogorskim plemenima, nahijama, jeziku, običajima. Poznata djela: „Domaće vaspitanje i njegovanje đece u Crnoj Gori”, “Slike iz prošlosti Ceklina”, “Manastiri u Crnoj Gori” i “Dnevnik iz albanskih ratova”. Bibliografija Andrije Jovićevića ima preko 120 jedinica, kojima su obuhvaćeni stručni radovi, prilozi, prikazi, udžbenici i pripovijetke. Bio je poslanik i crnogorskom parlamentu, a aktivno se zalagao i za socijalnu reformu crnogorskog društva. Učestvovao je u Prvom i Drugom balkanskom ratu. Jovićević je bio jedan od najuglednijih Riječana, a dobitnik je brojnih priznanja kraljevina Crne Gore i Jugoslavije. Neposredni susret i poznanstvo Andrije Jovićevića sa Jovanom Cvijićem 1906. godine, a nešto kasnije i sa Jovanom Erdeljanovićem, reklo bi se bili su presudni u Jovićevićevim daljim antropogeografskim i etnološkim proučavanjima. Od tog vremena Jovićević je otpočeo sistematsko proučavanje pojedinih plemenskih i predionih cjelina u Crnoj Gori. Usledila su kompleksna monografska proučavanja pojedinih crnogorskih predionih cjelina u kojima je proučeno preko 300 sela i 6 varoši. Obrađen je geografski položaj i odlike predjela, njegova prošlost, privredne prilike, imovinski odnosi, zanimanje stanovništva, tipovi staništa, kuća i ostalih zgrada, sakupljeni su toponimi i opisana geneza naseobinskih aglomeracija, proučeni su tragovi i starine starih naselja (selišta), stare crkve, crkvine, groblja, gradine, gomile i druga kultna mesta. Posebnu pažnju privuklo je Jovićevićevu porijeklo stanovništva i njegove tjelesne i psihičke osobine, zatim jezik, nošnja, običaji, uzroci i posledice migracija i ostali vidovi kulturno-istorijskog nasleđa koji su nastajali u minulom i njegovom vremenu. Građu koju je Andrija Jovićević sakupljao na terenu, a on je bio terenski istraživač u prvom redu, upoređivao je sa podacima u literaturi. Konsultovao je spise Marijana Bolice, Konstatina Jirečeka, Pavla Rovinskog, Jovana Cvijića, Jovana Erdeljanovića, Svetozara Tomića, Sava Nakićenovića i drugih. Svoje monografije, a i ostale radove, Andrija Jovićević je ilustrovao šematskim prikazima kuća i zgrada, fotografijama, tabelarnim pregledima domaćinstava, bratstva i plemena, geografskim kartama i mapama (Riječka nahija, Zeta i Lješkopolje, Skadarsko jezero, na primjer).
Bili su zastupljeni najsavremeniji naučni pristupi koji se s razlogom mogu koristiti i u naše vrijeme jer zbog svoje univerzalnosti nikada ne zastarijevaju.
Zahvaljujući pregnuću Andrije Jovićevića svoje etnološko anropogeografske monografije dobilo je “Skadarsko jezero i ribolov na njemu”, “Riječka nahija” , “Plavsko gusinjska oblast, Polimlje, Velika i Šekular” , “Crnogorsko primorje i Krajina” , “Malesija” , “Zeta i Lješkopolje”.
Andrija Jovićević je sa svojim naučnim djelom ušao u krug najuglednijih i najobrazovanijih crnogorsih prosvjetnih radnika i najplodnijih stvaralaca na polju etnologije i antropogeografije. Jovićevićevo naučno djelo je značajno i po tome što predstavlja dostignuća čovjeka iz naroda, iz Crne Gore, koji je, blagodareći neiscrpnoj energiji, uložio veliki napor i samoodricanje, ljubav i požrtvovanje u proučavanju i predstavljanju Crne Gore i na taj način uspio da stvori nezaobilazno polazište za upoznavanje crnogorske kulturne baštine i određivanje njenog mjesta ne samo među balkanskim i evropskim narodima nego i u svijetu uopšte.
